12/12/2019

COLUMN – Mijn lichaam is terug in België, mijn hart en ziel zijn nog in Londen

Het is vrijdagavond en ik ben net klaar met mijn takenlijst van de dag. Ondertussen kan ik mezelf al 7 weken stagiaire noemen bij het PR bureau Dust PR. Een kleine maar gezellige onderneming gerund door acht pittige, jonge vrouwen in het hartje van Londen. Het kantoor bevindt zich in Covent Garden. Eén van mijn favoriete buurten. 

Mijn collega’s overtuigen me om samen het nachtleven te ontdekken. We spreken af bij de Russische Daria, zij is ook een stagiaire. Ze woont in een flat-share. Dat is hetzelfde concept als een kot, maar dan voor de werkende mensen. Ik maak kennis met haar roommates. Stuk voor stuk fijne mensen. Al is er één persoon die er voor mij de hele avond uitspringt. Robin. Een 23-jarige Brit die met zijn charmes mijn hart tien keer sneller doet slaan. We geraken aan de praat en hebben het over mijn leven in België en of ik het al gewoon ben in Londen. ‘Duh, dit is het beste wat me kon overkomen,’ denk ik bij mezelf.

Aangekomen in de club amuseren we ons te pletter. Ik schrik even op wanneer ik plots enkele hits van Lil Kleine hoor passeren. Zo klein blijkt die dan toch niet te zijn. De avond vliegt voorbij en net voor ik huiswaarts keer staat hij daar weer. Robin. We wisselen nummers uit en vanaf dan kwam alles in een stroomversnelling. Ik kneep nog in mijn arm, om te checken of ik niet aan het dromen was. Want zo voelde het, als een droom. 

We spenderen zoveel mogelijk tijd samen. Ik leer hem beter kennen, hij mij. Op dat moment klonk het al gek, nu nog gekker. Je hoort altijd wel verhalen van mensen die op Erasmus iemand leren kennen, dat het zelfs hun levenspartner wordt. Dat het ook effectief mij ging overkomen, dat had ik nooit verwacht. Ze zeggen wel is dat liefde je overkomt wanneer je er niet naar zoekt. Ik ben het hier meer dan ooit mee eens. Ik vond iets waar ik niet eens naar aan het zoeken was. Opeens was hij daar. Robin. 

Ik ben nu 6 maanden weer in België en mis het verschrikkelijk. Het is best gek hoe je kan wonen en leven in een land terwijl je hart en ziel nog in het andere is. Ik vind het moeilijk om om te gaan met het niet in Londen zijn. Laat staan dat ik weet hoe het zonder hém moet. Van dagelijks skypen gingen we naar wekelijks sms’en naar een maandelijkse ‘Hey, alles goed’. De afstand tussen Londen en Brussel is niet groot. De afstand tussen ons wel. Afstand heeft nog nooit zoveel pijn gedaan. 

Had ik het verwacht? Ja. Als ik het had geweten, had ik het dan anders gedaan? Nee. Ik ben enorm dankbaar voor alle kansen die ik heb gekregen. Mijn buitenlandse stage heeft me gevormd tot een ander persoon, tot iemand die weet wat ze wil (en niet wil). Tot op de dag van vandaag wil ik nog steeds ieder moment op die verdomde Eurostar springen. Niet alleen Londen heeft mijn hart gestolen. Robin ook. En de enige vraag die mij nog rest is: wanneer krijg ik het terug?

Tekst & foto: © Sofie Kerremans

Deze column is onderdeel van de reeks ‘Aan de andere kant’ waarbij we nagaan welke impact andere culturen hebben op onze levensstijl. Wat doet terugkeren van het buitenland met je en hoe leer je ermee omgaan?