551 studenten aan de Thomas More hogeschool kozen in 2019 om stage te lopen in het buitenland. Dat aantal is door de jaren heen alleen maar gestegen. Studenten Bo Heremans (21) en Line Has (21) delen hun buitengewone ervaringen over hun stage in Nepal en Zuid-Afrika. Je leert andere culturen kennen, staat op je eigen benen en verlegt je grenzen. 

De aankomst op de bestemming en de werksfeer bij de stageplaats werd al besproken in deel één van deze reeks.

Oost west, thuis best? 

Bo voelde haar in Nepal niet meteen thuis. ‘Je moet de mensen leren kennen en de situatie gewoon worden. Na drie weken kende ik Kathmandu al beter. Ik had een klik gemaakt.’
Of ze last had van heimwee? Nee, totaal niet. ‘Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik naar huis wou.’ 

In het begin had ik de ene cultuurschok na de andere maar je moet dat even een plaats geven en er mee leren omgaan.

Line heeft in Zuid-Afrika vooral genoten van haar vrijheid. ‘Ik heb er nooit heimwee gehad omdat ik voelde dat ik het nu alleen kon. Ik was klaar om een tijdje zelfstandig te zijn en mijn eigen weg te zoeken.’ De twaalf weken in Kaapstad vlogen voorbij. ‘Het thuiskomen was sowieso moeilijker dan het aankomen. Ik had het goed daar. Ik leefde in een soort van bubbel en eens terug thuis moest ik hem delen met anderen.’

Omgaan met cultuurverschillen 

Je thuis voelen is één ding, leren omgaan met de culturele verschillen is iets anders. Line schrok in Zuid-Afrika het meest van de verschillen tussen blanke en gekleurde mensen. ‘De minderwaardige jobs zijn voor de gekleurden. De blanken krijgen er nog steeds de beste kansen. Ze hebben daar zelfs shoppingcentra enkel voor blanken. Dat vond ik moeilijk om aan te zien.’

Ook al heb je veel over de cultuur gelezen en weet je wat er speelt, het zelf meemaken doet iets met je

Line besefte dat wij het hier in België nog niet zo slecht hebben. Uitgaan was voor haar allesbehalve evident. ‘Zodra het donker wordt, zie je niemand meer op straat in Kaapstad. Er gebeuren dan misdrijven en de stad is dan écht onveilig. Zoals ik hier in Leuven uitga, dat kon ik daar niet doen.’

Ik nam ‘s avonds een Uber om twee straten verderop een vriendin te bezoeken. Dan buiten komen is één groot risico. Ze verklaren je daar gek.

Bo belandde in Nepal in een derdewereldland. De grootste aanpassing voor haar was de privacy. ‘Ik moest nog maar de deur van mijn kamer openen of alle kinderen in het hostel keken al binnen. Ondanks dat ik buiten mijn stage mocht doen wat ik wou vond ik het moeilijk om met een flesje bier in de gang te verschijnen.’ 

Haar stage en privéleven gescheiden houden was niet vanzelfsprekend. ‘Door dat ik er rekening mee moest houden creëerde ik een extra connectie met de mensen. Ik wou er eerder het voordeel van inzien. In mijn vrije tijd ging ik dan de stad in ter compensatie.’ 

In Thamel, een toeristische regio in Kathmandu, had Bo de kans om op restaurant te gaan of iets te gaan drinken. ‘Ik had er nood aan om eens buiten te komen of om op mijn kamer te zitten en Netflix te kijken. Ik had daar wel een goede balans in gevonden.’

Naast haar privacy moest Bo ook leren relativeren, zeker bij bepaalde situaties. ‘Toen ik een bezoek bracht aan Giving Asha en de armere wijken daar, heb ik geleerd om over de situatie te babbelen. Op die manier kon ik dat achter mij laten.’ 

Ik heb geen last gehad van een ervaring die mijn vier maanden heeft belast. Je kan niets veranderen aan de kleine negatieve zaken. Ik leerde ermee omgaan. 

Smakelijk eten!

Het voedingspatroon van Bo kende in Nepal een dipje want ze at er enkel plaatselijke voeding. ‘Mijn voedingspatroon bestond uit rijst met een sausje als ontbijt, noedels, rijst of kroepoek met groenten als lunch en ‘s avonds dan weer rijst met dat sausje en de groenten. Drie keer per dag at ik dus rijst en dat kwam echt mijn oren uit. ’ 

Line kon zo goed als iedere dag naar de winkel. Ze kookte haar eigen potje met verse ingrediënten. ‘In Kaapstad betaal je voor voeding ⅓ van de prijs die we hier in België betalen. De keuken is er vrij Westers en gevarieerd. Op restaurant betaalde ik €10 voor een voorgerecht, hoofdgerecht en dessert. Dat kan ik mij hier niet voorstellen.’

Aan alle mooie liedjes komt een einde

Na een uitdagende stageperiode in een nog meer uitdagende omgeving was het voor Bo en Line tijd om afscheid te nemen van hun tijdelijke tweede thuis. Op 8 juni 2019 keerde Bo weer huiswaarts. ‘Mijn stageschool had taart en cadeautjes aan me gegeven. Er werden speeches gehouden en de kinderen in het hostel hebben me uitgewuifd. Ik heb 2 uur en half gehuid, zonder stoppen. Ik ben vertrokken met pijn in het hart.’ 

Ik leefde in een droomwereld en was even weg van de realiteit. Ook al wist ik dat het ging eindigen, ik wou er allesbehalve weg 

Eenmaal terug in België had Bo geen tijd om te bekomen. Ze had deadlines voor school en studeerde eind juni af. Ze was constant bezig en had geen tijd om te piekeren. ‘Ik heb geen kans gehad om in een zwart gat te vallen alhoewel ik denk dat mijn zwart gat nu aan het gebeuren is. Ik begin er nu over na te denken en besef meer en meer hoe fijn het eigenlijk is geweest.’

Vandaag zijn we zes maanden verder en zit Bo helemaal terug in haar oude routine. Ze heeft aan haar ervaring in Nepal geen gewoontes overgehouden al weet ze wel dat ze het sowieso nog eens opnieuw wil doen. ‘Ik moet daar geen seconde over nadenken. Geef mij een vliegtuig en ik ben weg. Ik wil zeker ook niet naar een ander land, geef mij maar gewoon Nepal.’ 

Het is effectief de beste ervaring van mijn leven geweest.
Al is het niet bij iedereen top, een negatieve ervaring is er ook één. 

Naast Bo kreeg Line het ook enorm zwaar bij het afscheid, maar zij vertrok na haar stage nog op roadtrip. Tijdens haar laatste stagedag had ze onder andere nog met het hele team een lunch. ‘Ik heb iedereen bedankt, heb cadeautjes gekregen en gaf iedereen nog een knuffel als laatste afscheid. Iedereen was heel bemoedigend. Ik wou er absoluut blijven…’ 

Ze heeft er veel geleerd en elke dag was een uitdaging. ‘Ik zou naar het buitenland gaan zeker aanraden, ongeacht de bestemming die die persoon zou kiezen. Je leert jezelf beter kennen en je doet het met een missie. Ik kreeg de kans en heb ze gegrepen. Dat heeft naar mijn gevoel wel zijn vruchten afgeworpen.’ Line is heel dankbaar voor alles wat ze in Zuid-Afrika heeft mogen meemaken.

Het vraagt veel energie. Ik was maar even in Kaapstad dus wou er alles uithalen. 

Tips voor de ultieme ervaring

Ben je overtuigd om zelf ook naar het buitenland te gaan? Ga dan langs bij de International Office van je hogeschool of universiteit voor alle nodige informatie. Twijfel je nog over de periode? Volgens Inge Vervoort (International Office Thomas More) opteren de meeste studenten voor het tweede semester. In het eerste semester hebben studenten het gevoel dat ze veel gaan missen, onder andere omdat dan de basis en theorievakken worden gegeven. Ben je bang voor een cultuurschok? Dan wist Vervoort nog te vertellen dat hogescholen en universiteiten voor terugkerende studenten altijd een terugkommoment organiseren. Hier wordt er nagepraat over de ervaringen en kan je als student feedback geven. 

Tot slot delen Bo en Line speciaal voor de lezers van 21bis nog hun voornaamste tips:

• Hou rekening met het vele papierwerk en de intensieve voorbereiding
• Een buitenlandse stage vormt je tot een betere versie van jezelf
• Ga open minded naar je bestemming/stage
• Probeer niet te veel stress te hebben in verband met het zoeken naar een stage.
  Je zal er zeker één vinden. Je kan dat niet forceren.
• Ga positief om met een negatieve ervaring, leer relativeren
• Vergeet niet te genieten, voor je het weet ben je weer thuis

Tekst: Sofie Kerremans, foto’s: © Line Has, Bo Heremans & Sofie Kerremans

Dit artikel is onderdeel van de reeks ‘Aan de andere kant’ waarbij we nagaan welke impact andere culturen hebben op onze westerse levensstijl. Wat doet een cultuurschok met je en hoe zit het met het studentenleven aan de andere kant van de wereld?