Met vochtige ogen, een stomverbaasde blik en een klein beetje hartzeer. Zo laat het nieuwste romantische drama van Netflix je achter na 107 minuten aan meeslepende woorden en beelden. Geen halfslachtige, verbloemende tienerromance. Wel een verborgen pareltje over de kracht van onvoorwaardelijke liefde en haar soms duistere keerzijdes.

Brett Haley, een jonge Amerikaanse filmregisseur en schrijver, slaagde erin om van de verhalende woorden van Jennifer Niven in haar roman All the Bright Places (2015) een visueel juweeltje te maken. Hij mag dan wel de scenarist niet zijn, toch wordt het verhaal verteld met pure geloofwaardigheid. Maar daar is hij niet alleen verantwoordelijk voor. Hoofdrolspelers Elle Fanning en Justice Smith tonen het kleurrijke leven en de diep verscholen pijnen met een soort van onverklaarbare magie. Zij vertolken Violet Markey en Theodore Finch, een verliefd koppel met een hobbelig parcours.

Atypisch met een dubbele bodem
Violet zit in zak en as wanneer haar geliefde zus het leven laat in een auto-ongeluk. Ze lacht niet meer, studeert niet meer en sluit zichzelf af van alles en iedereen rondom haar. Maar dat is buiten Theodore Finch gerekend. Een enthousiaste kerel die vertrouwen en optimisme uitstraalt. Je kent het wel: het traditionele sprookje waarin de prins op het witte paard de prinses redt van de ondergang. Zo kan je het in het All the Bright Places ook bekijken, met het grote verschil dat dit liefdesverhaal vol nuances en tegenslagen zit. De prinses heeft diepgewortelde problemen, maar de prins op het witte paard zo blijkt nog veel meer.

Wat begint als een sprookje, evolueert al snel in verwarring en teleurstelling. Finch, zoals ze hem meestal noemen, slaagt erin Violet uit haar kot te lokken. Hij leert haar weer wat het is om de meest banale dingen in het leven te appreciëren. Hij leert haar lachen. Hij leert haar hoe ze de kleuren in zich kan laten schitteren op volle helderheid. Maar bovenal dat alles, leert hij haar liefhebben.

Met kleine daden, een sprankeltje hoop en gemeende liefde, geraakt een mens al ver

Het geeft een zekere boodschap mee die voor iedereen van belang is: hoe diep je ook zit en hoe uitzichtloos je jezelf ook voelt, je kan weer van het leven leren houden. Met kleine daden, een sprankeltje hoop en gemeende liefde, geraakt een mens al ver. De evolutie van Violets personage in dit verhaal is hoopgevend en realistisch weergegeven. In het begin nog wat gereserveerd, maar stap voor stap gaat ze mee in Finch zijn gedrevenheid. Ze bloeit open. En dat voelt, in tegenstelling tot heel wat romantische drama’s, niet melig of cringy aan, maar net eerlijk en oprecht.

Aandacht voor onzichtbare problemen
Toch zit de sterkte van het verhaal niet in deze boodschap. Het lijkt erop dat Finch een zorgeloze levensgenieter is, maar niets is minder waar. Achter zijn dagelijks enthousiasme zit diep verzwegen leed. Hij heeft een trauma aan wat er vroeger gebeurde met zijn vader. Net wanneer Violet denkt dat alles perfect loopt, verdwijnt Finch plots. Hij lijkt van de aardbol verdwenen en laat voor enkele dagen niets van zich horen, tot hij plots terugkeert alsof er niets aan de hand is. Dit gebeurt meerdere keren. Soms is hij de vrolijkheid zelve en dan weer een miserabel hoopje ongeluk met donkere gedachten. Hij sluit dan ook iedereen buiten, inclusief Violet.

Niet alleen Violet voelt zich radeloos en onwetend. Ook de kijker zit met vraagtekens. En dat maakt het verhaal zo sterk. Dit is niet een van de zovele romantische drama’s die een liefdesverhaal laten groeien en waar we eigenlijk na vijftien minuten het plot al van kennen. Het heeft iets mysterieus en angstaanjagend herkenbaar tegelijk. De personages vallen niet meteen te doorgronden, maar toch ervaren ze gevoelens en emoties die we allemaal al wel eens doorstaan: intense liefde en tegelijkertijd een zekere vorm van eenzaamheid en melancholie. Dat laatste woog zwaar door bij Finch. Het leek wel alsof hij voelde dat het zijn ‘taak’ was om Violet weer gelukkig te maken.

All the Bright Places maakt mentale gezondheid op een weloverwogen manier bespreekbaar

Hier wordt een probleem aangekaart dat ook in onze alledaagse maatschappij meer aanwezig is dan we denken. Een beschadigde mentale gezondheid gaat bij sommige jongeren schuil achter humor en ‘nep’ enthousiasme. Het lijkt alsof er niets aan de hand is, maar in werkelijkheid zitten hun gedachten ergens compleet anders. All the Bright Places maakt dat thema op een weloverwogen manier bespreekbaar.

Violet is er kapot van, maar ze is er sterker uitgekomen dan ze voordien was. Finch heeft haar zaadjes van geluk gegeven, maar zij heeft ze zelf doen groeien. Ze beseft dat ze wil leven. Ze beseft dat het oké is om soms verdwaald te zijn. Ze beseft dat ze nooit mag loslaten wat Finch haar geleerd heeft. En dat is een prachtige les. Finch zat op donkere plaatsen, maar hij toonde zijn grote liefde het licht. Hij toonde haar All the Bright Places.

All the Bright Places is nu te bekijken op Netflix.

Tekst: Hanne De Vleeschouwer, foto: Netflix