Acht op de tien vrouwen in Europa vermijdt bepaalde openbare plaatsen uit schrik om lastiggevallen te worden. Dat blijkt uit een onderzoek van het Agentschap van de Europese Unie. Een zorgwekkend cijfer, maar niet verrassend. Ook onze 21bis-redacteur Helena denkt na over de route die ze neemt als ze ‘s avonds naar huis wandelt.

Mijn sleutels tussen mijn knokkels houden als ik ‘s avonds de deur uit ga. Mijn autodeur op slot doen wanneer ik er zelf nog in zit. Doen alsof ik aan het bellen ben terwijl ik ergens wandel waar ik me niet helemaal op mijn gemak voel. Deodorant meenemen om als pepperspray te kunnen gebruiken, want je weet maar nooit. En zo kan ik nog even doorgaan. Het zijn maar een paar dingen die ik, en ongetwijfeld vele andere vrouwen dagelijks doen. En daar hoeft het zelfs nog niet eens donker voor te zijn. Het is een automatisme geworden. Ik zou bijna durven zeggen dat dit het nieuwe normaal is. Maar is dit wel zo normaal?

Dagelijkse kost

Hoe vaak ik al op straat werd nageroepen, kan ik niet meer op twee handen tellen. Elke keer wanneer ik voorbij een groep jongens loop, gaat mijn hartslag de hoogte in. Dan kan ik alleen nog maar denken: ik wil hier weg, zo snel mogelijk. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben. Het hoeven niet alleen woorden te zijn, sommige blikken spreken boekdelen. Soms grijp ik al mijn moed bij elkaar en antwoord ik terug. Vaak schrikken mannen daarvan, maar ook dat is beangstigend. Want wie weet wat gebeurt er als je voor jezelf opkomt? Er zijn genoeg voorbeelden van vrouwen waarbij het slecht afliep, Julie Van Espen bijvoorbeeld. Zij had de moed om tegen te stribbelen, maar moest het bekopen met haar leven. Dan kan ik mij alleen nog maar afvragen of seksueel geweld ernstig wordt genomen in onze maatschappij.

‘Elke keer wanneer ik voorbij een groep jongens loop, gaat mijn hartslag de hoogte in. Dan kan ik alleen nog maar denken: ik wil hier weg, zo snel mogelijk’

Nee is nee 

Opmerkingen zoals ‘ze lokken het uit’ of ‘ze zijn te bloot gekleed’, heb ik al vaak gelezen en gehoord. Daarvan begint mijn bloed te koken. Vrouwen horen niet na te denken of onze outfit mannen zou kunnen aanzetten tot seksueel ongewenst gedrag. Geeft een diepe decolleté of een korte rok mannen het recht om een vrouw ongewenst aan te raken? Nee. Ik kan het mij nog goed herinneren dat ik in mijn billen werd geknepen op een feestje. Maar het was zo druk, dat ik niet zag wie het gedaan had. Heel de avond lang voelde ik mij hier slecht over. Ik ben toch geen lustobject? 

Straffeloosheid 

Alle vormen van seksuele intimidatie worden nog steeds veel te licht gestraft. Een voorbeeld: in 2018 werd in de toiletten van Overpoort in Gent een jonge vrouw door twee mannen verkracht. De daders moesten niet naar de gevangenis, sociale media ontploften met reacties van woede, onbegrip en wanhoop. Ligt het probleem dan bij ons rechtssysteem? Als enkele 14-jarigen in de gevangenis moeten blijven omdat ze aanwezig waren op een lockdownfeestje, denk ik dat het antwoord duidelijk is. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer verkrachters zwaardere straffen zouden krijgen, vrouwen met een veiliger gevoel op straat zouden lopen. 

Niet veralgemenen

Natuurlijk mag ik niet alle mannen over dezelfde kam scheren en dat doe ik ook zeker niet. Ik ben mij ervan bewust dat maar een heel klein deel van de mannen het in zich heeft om vrouwen lastig te vallen. Maar net door dat kleine groepje wordt het heel erg moeilijk om een onderscheid te maken tussen wie goede of slechte bedoelingen heeft. Het probleem ligt natuurlijk niet alleen bij de overheid. Een strenger beleid tegen seksuele intimidatie zou al een groot deel van dit probleem oplossen. Nee, het ongewenste gedrag zal niet verdwijnen. Maar wij vrouwen zullen misschien niet meer twee keer achter ons moeten kijken wanneer we de straat op gaan. 

Wil je meer informatie over seksuele intimidatie? Of heb je nood aan een babbel? Raadpleeg dan zeker de website seksueel geweld. 

Tekst: Helena Van Lierop, foto: © Helena Van Lierop