De 20-jarige Angelica Poli reist al sinds jonge leeftijd de wereld rond. De half Canadese en half Corsicaanse studente heeft in zeven verschillende landen gewoond door haar vaders job. Als studente zet ze die traditie door en studeert ze elk jaar in een ander land. 

‘Mijn geboorteland is Turkije, maar ik beschouw Frankrijk als mijn thuisland. Mijn vader werkt in de olie-industrie, waardoor we veel moesten verhuizen. In Vietnam heb ik de meeste tijd doorgebracht, maar mijn familie is deels van Frankrijk.’

Van Egypte tot Vietnam

‘Ik ben geboren in Turkije en heb daar ongeveer twee jaar gewoond. Daarna zijn we voor anderhalf jaar verhuisd naar Gabon, dat ligt in West-Afrika. Vervolgens bleven we vier jaar in Egypte. De volgende stop was Londen, ook voor vier jaar . Daarna verhuisde ik naar Vietnam, waar ik zeven jaar heb gewoond. Dat is de langste tijd dat ik ergens ben gebleven. Vervolgens begon mijn studentenleven in Londen, maar  een jaar later zat ik in Parijs.’

‘Al dat verhuizen viel aanvankelijk wel mee, maar eens ik de leeftijd van tien jaar bereikte, werd het moeilijker. Ik hoopte om langer op één plaats te blijven terwijl ik verder opgroeide. Maar als ik er nu op terugkijk, kan ik niet echt boos zijn. Het enige nadeel is dat ik een minder hechte band heb met mijn familie. Mijn ouders wonen momenteel in Equatoriaal Guinea in West-Afrika, mijn grootouders in het zuiden van Frankrijk en mijn zus in Vancouver in Canada. Ook de coronacrisis maakt het er niet makkelijker op. Het feit dat ik ze nu niet kan zien, maakt dat ik ze meer mis. Ik ben vooral bang dat er iets gebeurt. Als bijvoorbeeld iemand uit mijn familie besmet wordt met COVID-19 en het is een ernstig geval, kan ik ze misschien niet helpen.’  

‘Het belangrijkste aan een land is voor mij het volk. De mensen maken als het ware het land. Ik heb geluk gehad overal leuke personen te ontmoeten. Ik zou heel graag Zuid-Amerika en de Scandinavische landen nog bezoeken. Het noorderlicht zien, is een droom van mij.’ 

Internationale studies

‘Ik volg een internationaal universitair programma, waarbij ik ingeschreven ben voor een driejarige bachelor in management. Elk jaar studeer je in een ander land: vorig jaar zat ik in Londen, dit jaar in Parijs en volgend jaar in Berlijn. Management is heel algemeen, daarom heb ik het ook gekozen. Ik bestudeer verschillende onderwerpen, zoals recht, psychologie, marketing, financiën, boekhouding, enzovoort. Zo’n beetje alles wat je moet weten om een bedrijf te leiden.’ 

‘Je moet voor al je vakken slagen om een diploma te krijgen. Falen is dus eigenlijk geen optie. Je kan een vak wel opnieuw doen, maar op het einde van je studie moet je voor alles geslaagd zijn. Het klinkt stressvoller dan het is. Uiteindelijk moet je maar tien op twintig halen, dat is geen onmogelijk doel. Daarnaast moet je in totaal zes maanden stage lopen. Ik heb deze zomer een stageplaats in Madrid bij een bedrijf in de scheepvaart. Ik ga hen helpen op de human resource, financiën en marketing afdeling. Maar ik hoop dat ik niet de hele zomer Spaans hoef te praten.’ (lacht)

De wereld beter maken

‘De mooiste ervaring die ik tot nu toe heb meegemaakt, is in Vietnam. Onze school had een milieuclub die samenwerkte met de Vietnamese overheid. We maakten zonnepanelen en windturbines en gingen die installeren in een arme regio in Vietnam. Zo kregen de lokale dorpen elektriciteit. Daarnaast doneerden we ook schoolspullen aan de scholen in die regio. Ik vond plezier in het helpen van die mensen, en wist dat ik dat pad wilde volgen.’ 

‘Vorig jaar heb ik met daklozen gewerkt. Dit jaar wilde ik in een bejaardenhuis ouderen gezelschap houden, maar door COVID-19 ging dat niet door. In de plaats heb ik meegewerkt aan een project over duurzaamheid in de mode. Dat was een echte eye opener voor mij. Ik wil verder die kant op en een Master in Sustainability halen, om zo hopelijk in een duurzaam bedrijf terecht te komen. Mijn einddoel is om zelf een liefdadigheidsinstelling te hebben. Ik vind geluk in mensen helpen.’ 

Tekst: Maaike Huegaerts, foto’s: © Angelica Poli