In de media hoor je vanuit alle hoeken hoe slecht corona wel niet is. Voor de jeugd, de bejaarden, de economie. En hoe schandalig het is dat de media deze problemen niet genoeg belichten. Ik begrijp het. De coronacrisis is een mentale uitdaging waar niemand aan ontsnapt. Maar waarom horen we slechts één kant van het verhaal?

Eerst en vooral waren de lockdowns milieuvriendelijk. In maart 2020, tijdens de eerste lockdown, was het heel stil in de wereld. De straten en autosnelwegen bleven leeg, wagens bleven ongebruikt, vliegtuigen stegen niet meer op, boten voeren niet meer uit en telewerk werd de norm. Misschien maakte het niet zo’n groot verschil, maar toch: ik kan toch niet de enige zijn die doorheeft dat dit ons klimaat ten goede kwam?

‘De lockdowns waren milieuvriendelijk’

 

Rust

Tijdens diezelfde lockdown in maart 2020 hing er een vreemde sfeer in de lucht. Ja, er was die angst voor het onbekende en die apocalyptische ongerustheid. Maar er was ook iets anders… Rust. Peace and quiet. Eindelijk was er stilte. De meeste mensen konden niet meer gaan werken of werkten van thuis uit. Er ontstond een overvloed aan tijd, waardoor de verveling constant op de loer lag. Als je een dag indeelt in tijdsloten, dan ontstonden er plotseling lege sloten.

‘Ik denk 99 keer en ik vind niets. Ik stop met denken, zwem in stilte, en de waarheid komt naar me toe’ -Albert Einstein

Nu kan je verveling op twee manieren aanpakken. Enerzijds kan je je dag volproppen met nuttige bezigheden en op die manier de lege tijdsloten invullen. Anderzijds is er ook volgende mogelijkheid: go with the flow en wees! Geniet van de rust en het moment en pluk er de vruchten van. Om het met een quote van de theoretisch natuurkundige Albert Einstein uit te drukken: ‘Ik denk 99 keer en ik vind niets. Ik stop met denken, zwem in stilte, en de waarheid komt naar me toe’. Soms kan het geen kwaad om niets te doen. Dat dreigen wij westerlingen helemaal uit het oog te verliezen. Niksen: een oosterse deugd; een westerse zonde.

Solidariteit

Daarnaast heeft de crisis ons solidariteitsgevoel wat aangewakkerd. Tijdens de eerste lockdown lieten we met z’n allen elke dag om acht uur ‘s avonds ons luidste applaus horen voor alle medewerkers in de zorg. We droegen mondmaskers; niet voor onszelf, maar om de ander te beschermen. Daarbovenop is ons begrip voor mensen die het mentaal moeilijk hebben ongelooflijk toegenomen. Wat we vroeger gemakshalve als aanstellerij van tafel veegden, is nu een volwaardig probleem waar de nodige aandacht aan besteed moet worden.

‘Peace and quiet moet opnieuw schuilen in de verdwijnende natuur’

Tijdelijke positieve gevolgen

Uiteraard heeft het coronavirus ook heel veel verderf met zich meegebracht. Veel ouderen en risicopatiënten zijn overleden en veel mensen kampen met mentale problemen en eenzaamheid. Maar ik denk niet dat het kwaad kan om de afgelopen jaren vanuit een positief perspectief te bekijken. Al merk ik dat die positieve gevolgen vooral tijdelijk waren. Nu is van solidariteit nog weinig te zien, handen wassen drie keer per dag doen we niet meer en de overdrukke prestatiesamenleving draait weer op volle toeren. Peace and quiet moet opnieuw schuilen in de verdwijnende natuur. Wat een zonde.

Waarom hebben we het efficiëntiedenken zo snel weer opgepikt? Hebben de lockdowns niet bewezen dat onze maatschappij nog blijft werken wanneer enkel de essentiële beroepen uitgeoefend worden? Waarom leert de mens niet uit zijn fouten? Waarom doet hij gewoon onverschillig, gedreven door winstbejag, verder met het uitputten van onze planeet en de mensen en dieren die erop leven? We hadden zoveel kunnen leren van de coronacrisis, maar koppig doen we voort hoe we bezig waren.

Tekst: Alexander Niclaes, eindredactie: Zoë Depoorter
Foto: © Alexander Niclaes