Medisch personeel werd tijdens de coronapandemie voor een groter uitdaging geplaatst. Hoewel het altijd al puzzelen met de planning was, kwamen er nu écht handen tekort. Verschillende studenten droegen hun steentje bij, maar werden ze in de zorgsector met open armen ontvangen? 

Lauren Rubbens (22) studeert verpleegkunde en liep al op acht verschillende plaatsen stage. Het enorme personeelstekort zorgt ervoor dat studenten al snel zelfstandig moeten leren werken. ‘Het is ook door zelfstandig te werk te gaan dat je supersnel bijleert’, zegt Lauren, ‘maar het is natuurlijk aangenamer om meer tijd te hebben voor de patiënt en een babbeltje te kunnen doen. Zeker tijdens corona, wanneer ze geen bezoek konden ontvangen en de patiënten vaak alleen waren.’ 

Opvullen personeelstekort

Ook geneeskundestudent Marnix Govaerts (24) leerde op stages zelfstandig te werken en vertrouwen op zijn kennis. ‘Een assistent vertelde me eens dat stagiaires niet noodzakelijk mogen zijn voor de werking van een ziekenhuis. Ik heb eens op een kleine spoeddienst gestaan waarin ik tijdens het weekend maar met één andere arts stond. Als die dan weg is, met de mug bijvoorbeeld, maakt dit je als stagiaire essentieel. Je kan niet blijven toekijken op momenten dat je er alleen voorstaat. Tijdens deze stage kreeg ik meer zelfvertrouwen in mijn kennis.’

Spanningen op de werkvloer

Hoewel er op sommige afdelingen echt te weinig personeel is voor de hoeveelheid patiënten, wordt de hulp van stagiaires niet altijd in dank afgenomen. Lauren: ’Er zijn verpleegkundigen die het niet kunnen laten om stagiaires weg te pesten. Gelukkig overkwam mij dit niet, maar ik hoorde al wel verhalen van medestudenten. Met dit personeelstekort zou je verwachten dat we met open armen worden ontvangen. Ik begrijp dit gedrag niet ten opzichte van potentiële toekomstige collega’s.’ 

Veerle Bal, stagecoördinator verpleegkunde, ziet in dit een goede reden om het gesprek aan te gaan met de stagebegeleider van de student in kwestie. ‘het is ook goed om te leren dat dit in de echte wereld ook gebeurt. Als je als verpleegkundige te werk gaat, kan je wel kiezen waar je gaat solliciteren. Je zal sowieso werk vinden omdat het een knelpuntberoep is. Maar je kiest niet op welke afdeling en in welk team je belandt. Ongeacht de dienst waar je staat, kan je in aanraking komen met pestgedrag. Dus ze moeten ook leren om niet in elke moeilijke situatie een reden te vinden om het op te geven. Je moet daar als mens ook een zekere veerkracht kweken.’

Samenwerken

Lauren heeft bovendien het gevoel dat de samenwerking met artsen moeilijk is als stagiair verpleegkundige. ’Je ziet dat de jonge dokters sneller naar ons toe komen dan de oudere dokters. Ik vermoed dat zij ook in hun opleiding hebben meegekregen dat samenwerken heel belangrijk is. De artsen stappen vaker af op vaste verpleegkundigen, ervan uitgaande dat zij het waarschijnlijk beter weten dan de stagiaires.’

Marnix ondervond dat het samenwerken met ervaren verpleegkundigen vlotter liep op diensten waar hij de verpleging goed kende. ‘Dat hangt af van de sfeer in het ziekenhuis en het karakter van je collega’s.’ Het gevoel dat de studenten ‘maar als stagiair’ worden behandeld leeft, bevestigt Veerle Bal. ‘Op sommige instellingen of afdelingen leeft die neerbuigende houding tegenover stagiairs. Dat is heel afhankelijk van het team waarin de student terechtkomt. Studenten vinden het vaak moeilijk om een arts aan te spreken. Daar oefenen we nog op tijdens specifieke stageprojecten waarbij studenten als volwaardig verpleegkundige werken. Ze werken volledig zelfstandig en moeten hierbij dus ook contacten leggen met de artsen, de kinesist, en ander medisch personeel. Je merkt dat ze hier echt leren om zelfstandig te werk te gaan en deze interdisciplinaire samenwerkingsskills ontwikkelen.’ 

Tekst: Stien Leys, eindredactie: Stijn De Belder
Foto’s: © Anna Shvets