Studenten in het quarantaine-carrousel: ‘Ik beschouw mezelf niet als een coronagevaar’
Ook tijdens de huidige coronacrisis trekken studenten naar het buitenland om er de opleiding van hun dromen na te jagen. Al betekent dit soms van de ene quarantaine in de andere terechtkomen. Eline Hadermann, Karo De Rycke en Alec Janssens laten zich alvast niet afschrikken door rode zones.
Eline Hadermann (22) volgt een Research Master Comparative Literary Studies aan de Universiteit Utrecht
‘Na mijn opleiding Taal- en Letterkunde was ik op zoek naar een richting die echt inzet op research skills. In België bestaat zoiets niet. Daarom besloot ik om toch voor Utrecht te kiezen, ondanks deze onzekere tijden. Bij de start van het schooljaar pendelde ik elk weekend. Toen Utrecht een oranje zone werd, ben ik deze routine blijven aanhouden. Quarantaine was vanuit de Belgische overheid nog niet verplicht, enkel aangeraden. Ik vond het niet echt nodig dit advies op te volgen, omdat ik zelf wist hoe voorzichtig ik steeds was. Ik ging niet echt op café, ging niet naar feestjes, en bewaarde in de aula steeds de nodige afstand. Ik beschouwde mezelf dus niet als een coronagevaar (lacht). Ik kreeg ook zeker geen kritiek op het feit dat ik steeds de landsgrens overstak, integendeel. Mijn familie en vrienden verzekerden me net dat ik niets fout deed. Dat gevoel kwam eerder voort uit berichten die in de media verschenen, zoals Marc Van Ranst die op Twitter kotstudenten opriep om in het weekend niet huiswaarts te keren.’
‘Ondertussen is Utrecht ook een rode zone geworden en is het verhaal al wat complexer. Na heel wat puzzelwerk heb ik een regeling gevonden waarbij ik nog steeds naar Utrecht kan, maar toch ook mijn familie nog regelmatig kan zien. Die had wel veel voeten in de aarde. De nieuwe kleurcode voor Utrecht ging gepaard met nieuwe maatregelen in België, waarbij reizen naar een rode zone niet langer verboden was. Je moest dan wel thuis vijf dagen in quarantaine om vervolgens getest te worden. Daarom heb ik bijvoorbeeld één week vanuit België online les gevolgd, om dan, na mijn negatieve test, tijd met mijn familie te spenderen. Dat heb ik één keer gedaan, want ondertussen is het wéér veranderd. Nu beslist de overheid op basis van mijn Passagier Lokalisatie Formulier of ik getest moet worden. Het Belgische systeem maakt alles wat stresserender dan nodig. Zo kreeg ik tussen mijn huisarts, de triagepost en de coronalijn drie verschillende antwoorden omtrent mijn test en quarantaine. Gelukkig heeft Nederland beslist dat studenten vanuit rode of oranje zones niet in quarantaine hoeven te gaan, anders zou ik het niet volhouden, denk ik.’
‘Helaas heeft het hele gebeuren zeker een impact op mijn ervaring, dat kan je gewoon niet ontkennen. Het is zwaar om de hele tijd met die puzzel rekening te moeten houden. Als ik op termijn toch zou moeten kiezen, zou ik waarschijnlijk wel nog steeds naar Utrecht gaan, vooral omdat de online-lessen technisch nog niet op punt staan, waardoor je vaak je docenten en medestudenten bijna niet verstaat. Ik heb ook al vaak gedacht ‘als ik dit had geweten’. Als ik eerlijk ben, was ik er dan waarschijnlijk niet aan begonnen. Ik trek mij wel op aan het feit dat mijn master twee jaar duurt en ik dus nog kansen zal krijgen. Momenteel voelt het helaas nog niet echt de moeite.’
Karo De Rycke (24) werkt mee aan een onderzoeksproject van de Facultat de Medicina aan de Universiteit van Barcelona
‘Tijdens mijn laatste jaar Biomedische Wetenschappen aan de Universiteit Antwerpen liep ik al stage bij dezelfde faculteit inBarcelona. Deze moest ik helaas vroegtijdig stopzetten in april vanwege het coronavirus. Toch had ik op die korte tijd een enorme interesse ontwikkeld voor het project waaraan ik mocht meewerken. Ze doen daar onderzoek naar het Marfansyndroom, een genetische aandoening die onze hartslagaders aantast. Het project wil de vervorming die kan ontstaan vertragen of zelfs omkeren met behulp van medicatie. Na mijn terugkeer ontstond dan ook het idee om in Barcelona te gaan doctoreren. Omdat ik daarvoor eerst nog moet wachten op goedkeuring van een beurs, heb ik besloten om er in de tussentijd een Erasmusstage te doen voor hetzelfde project.’
‘Eind september ben ik naar Spanje vertrokken. Gelukkig was het toen net niet meer verboden om vanuit België naar een rode zone te reizen. Ook in Barcelona zelf moest ik helemaal niet in quarantaine of mezelf laten testen, wat fout is vind ik. Uiteraard ging ik sowieso niet elk weekend naar huis gaan, dat zou niet haalbaar zijn, maar ondertussen wordt zo’n bezoekje alleen maar moeilijker. Ik hoop wel voor de feestdagen een regeling te vinden waarbij ik dan maar even in België in quarantaine ga en een test laat doen. Zelfs al is het dan misschien niet verplicht, dan wil ik dat zeker nog voor mezelf weten en ook voor mijn familie. Op zich loop ik hier niet superveel risico, denk ik. Zeker niet nu alle horeca hier ook weer gesloten is. Enkel de metro die ik elke ochtend neem, die zit wel echt tjokvol, waardoor ik me niet altijd even veilig voel. Verder heb ik enkel contact met mijn collega’s en huisgenoten. Het is fijn om dat op z’n minst toch nog te hebben. Ik ben hier nu natuurlijk ook nog niet superlang. Ik vermoed dat ik het echte gemis van familie meer zal voelen binnen een maand of twee. Normaal zouden mijn vrienden ook een weekend langskomen, maar dat kan nu uiteraard helemaal niet. Facetime helpt wel heel veel. Honderd jaar geleden had ik niet in deze situatie willen zitten (lacht). Maar ik was er me op voorhand wel goed van bewust dat ik echt voor het werk ging. En dat doe ik écht heel graag. Dat is het belangrijkste, denk ik. Anders hou je dat niet vol, zowel de lange uren niet als het missen van familie en vrienden.’
Alec Janssens (21) specialiseert zich in European Law aan de Universiteit Maastricht
‘De Universiteit Maastricht staat echt bekend om haar internationale modules én om haar specialisatie in Europees recht. Dat heeft voor mij echt wel de doorslag gegeven om toch hier te komen studeren. Daarnaast was het voor mij heel gunstig dat de campus nog steeds zo relatief dichtbij huis is, omdat ik sowieso elk weekend thuis moet zijn voor mijn tafeltenniscompetities. Ook toen Maastricht een oranje zone werd ben ik dat eigenlijk blijven doen. Die tafeltennis is betaald en ik kan mijn ploeg niet zomaar in de steek laten. Ik kreeg daar eigenlijk ook niet veel commentaar op, eerder eens een opmerking van ‘je zou eigenlijk in quarantaine moeten, hé’, als grap. In onze ploeg zelf spelen sowieso veel buitenlanders, waaronder ook Nederlanders, en die kwamen ook gewoon nog altijd. Zelf had ik ook niet echt schrik om iemand te besmetten. In Nederland is alles veel lakser, dat wel. Er zijn nergens controles en niemand draagt mondmaskers. Zelf deed ik dat wel altijd. Bovendien moest ik bijna nooit op de campus zijn, aangezien bijna al mijn lessen online zijn. Testen vond ik dus eigenlijk ook niet echt nodig, zeker omdat ik geen symptomen had.’
‘Eén dag voor Maastricht mee rood kleurde ben ik naar huis gegaan om te studeren voor mijn examens. Momenteel is het plan wel om daarna, begin november, terug te keren. Als ik tegen dan inderdaad van de ene quarantaine in de andere moet, dan ga ik wel kiezen tussen thuisblijven of naar mijn kot gaan. Nu ligt het tafeltennisseizoen stil en zou ik perfect in Maastricht kunnen blijven. Wanneer die competitie terug op gang komt, gaat dit helemaal niet en zal ik dan ook mijn lessen vanuit België moeten volgen. Mocht ik mijn kot niet hebben, dan zou ik daar zelfs niet meer naartoe gaan. Ik was nu al blij dat ik terug kon komen omdat ik mij in Maastricht enorm verveelde, laat staan nu alle horeca ook nog eens gesloten is. Begrijp me niet verkeerd, ook zonder corona had ik voor Maastricht gekozen, omdat ik echt deze opleiding wou volgen en ook nog eens mijn sport wou blijven beoefenen. Los daarvan voelt het wel niet echt als de ervaring waarop ik gehoopt had. Ik ben geen dingen aan het doen die ik thuis niet zou kunnen doen en ik maak ook niet echt nieuwe vrienden. Dat er geen feestjes en evenementen zouden zijn, dat had ik ergens al wel verwacht. Dat echt alles online ging plaatsvinden en corona ervoor zou zorgen dat mijn kotencomplex niet eens voor de helft gevuld is, niet.’
Tekst: Rani Guinée