Voor de zoveelste keer hoor ik het weer. ‘Ik ga het niet te laat maken, want ik ben verkouden.’ Of ‘ik heb echt zoveel hoofdpijn, alles zit dicht.’ Elke keer denk ik weer: ‘blijf toch thuis.’ Ik begrijp niet waarom we onszelf verplichten om overal naartoe te gaan. Of het nu over school, hobby’s of een activiteit met vrienden gaat. Het maakt niet uit. We halen het elke keer weer in ons hoofd dat we niets mogen of kunnen missen.

Ik ga er niet omheen draaien. Het is de schuld van onze prestatiemaatschappij. Toch heb ik het gevoel dat we op weg zijn naar een zelfzorgmaatschappij. Krijg je een ongepaste opmerking, sta je op het punt van een burn-out of zit je in een algemene malaise? Het advies is hetzelfde. ‘Stel je grenzen. Doe het rustig aan.’ Als we ziek zijn is dat nog anders, want ziek zijn staat niet in onze agenda.

Nu corona bijvoorbeeld weer opflakkert, voeren we de mondmaskers opnieuw in. Nee, we kiezen er niet voor om de nadruk te leggen op thuisblijven. Het staat wel mee in het advies, maar het zijn de mondmaskers die de redding moeten zijn. Of is dat zodat we zeker niets moeten missen?

Is het dan echt zo belangrijk dat we niets missen? Soms is rusten beter, toch? Het zorgt ervoor dat ons immuunsysteem beter werkt. Dat we minder kwetsbaar zijn. Dus als we nu eens een dag thuis zouden blijven. Als we nu eens zouden rusten. Dan pas zouden we zelfzorg op nummer één zetten.

Tekst: Febe De Donder, eindredactie: Jeroen De Pauw
Foto: ©Febe De Donder