Ik open mijn weer-app. Blijft het zonnig of gaat het regenen volgende week? Best toch maar mijn regenjas meenemen, zo te zien. Zou een sjaal al nodig zijn?

Al zeventien jaar lang plan ik ruim een week vooruit. Wat begon met een trolley voor mijn knuffel, evolueerde naar een locker voor mijn boeken, een volle rugzak en een extra paar schoenen in een aparte tas. ‘Vrijdag wisseldag’, ofwel ‘muilezeldag’, want zo voel ik me elke week weer.

Ik ben een meester geworden in outfits plannen, dienstregelingen van het openbaar vervoer checken en rugzakken inladen tot ze nét niet langs de naden openspringen. Als een nomade zonder echte thuisbasis trek ik van punt A naar B en weer terug.

Het verbaast me dat ik nog nooit per vergissing aan het verkeerde huis heb gestaan. Op automatische piloot wissel ik elke vrijdag van woonplaats. Soms ook eens tussendoor, of dan weer een keertje niet. De vaste regelmaat heeft met de jaren plaatsgemaakt voor een aanbevolen structuur, in alle vrijheid toe te passen.

Op meerdere plaatsen wonen heeft dan ook duidelijke voordelen. Avondje op café met vrienden in de stad waar papa woont? Dan overnacht ik daar. Dansles in het dorp bij mama? Ik eet vooraf een hapje met haar mee. Ik ben dankbaar dat ik hen allebei zo vaak kan zien als ik wil, want ik zou geen van beiden kunnen missen. En toch mis ik iets.

Op één plaats wonen zou mij de rust brengen waarnaar ik al jaren verlang. Geen dagen vol tassen inpakken, plannen, verhuizen en twijfelen of ik niets belangrijks vergeten ben. Niet te hoeven denken aan cursussen die in het andere huis liggen of kledingcombinaties die ik moet zien te maken met twee gescheiden kleerkasten. Het klinkt als een luxeprobleem, maar het vergt veel mentale energie. Energie die ik simpelweg niet elke week heb.

Het cliché is nochtans waar: je went eraan. Het is een levensstijl waaraan je je aanpast. Maar er is ook die keerzijde. Je raakt het beu. Zó beu. Je verlangt naar een eigen plek, voor jezelf en al je spullen. Eindelijk wat meer rust in je hoofd. De automatische piloot kan af, de muilezel op stal. Alles heeft eindelijk een vaste plaats. Ook jij. ‘Vrijdag thuisdag’.

Tekst: Hanne Van Daele, eindredactie: Hanne Bral
Foto: © Hanne Van Daele