Dat we op een zaterdagavond de cinema niet meer binnenraakten wegens volzet, creëerde hoge verwachtingen voor Zillion. Misschien net te hoog. De film sleurt je mee in de life of the party, maar ook de duistere kanten daarvan. Voor een correcte voorstelling van de feiten moet je echter niet bij de film Zillion zijn, wel voor een enigszins komische en verheerlijkte versie daarvan.

Zillion verscheen eind oktober in de cinemazalen en was na drie weken al goed voor 350.000 bezoekers. Het is de nieuwste productie van de jonge Vlaamse regisseur Robin Pront, onder meer bekend van de film D’Ardennen. In een combinatie van feit en fictie brengt hij het verhaal van de beruchte Vlaamse discotheek tot leven. De hoofdrollen zijn weggelegd voor de twee spilfiguren van dit voormalig icoon in het Antwerpse nachtleven: Frank Verstraeten en Dennis Burkas, alias Dennis Black Magic, respectievelijk vertolkt door Jonas Vermeulen en Matteo Simoni.

Vanaf de eerste seconde word je in de film gezogen. De feestmuziek met een duister kantje die meteen door de boxen knalt, vat de geest van de film goed samen. Door de overvloed aan veel te luide nineties‑beats en flitsende lichten die volgt, is de film wat veel van hetzelfde. Hoewel deze elementen je terug katapulteren naar de hoogdagen van de discotheek eind de jaren 90, zouden ze je zomaar acute migraine kunnen bezorgen. Naast het vele feestplezier komen ook wel de corrupte praktijken van eigenaar Frank Verstraeten en zijn compagnon, de beruchte pornokoning Dennis Black Magic, aan bod. Ook het vele geweld in de Zillion en Franks toxische relatie met ex-Miss België Vanessa Goossens (Charlotte Timmers) komen geleidelijk centraler te staan.

Toch misten we een zekere problematisering van die wanpraktijken. De film is een samenraapsel van bizarre types met allemaal even weinig moraal en toch lijken zij, zoals Frank op een bepaald punt beweerde, ‘de echte slachtoffers’ te zijn. Frank en Dennis worden zo voorgesteld dat je er op de een of andere manier medelijden en zelfs bijna sympathie voor krijgt. Dat biedt een zekere gelaagdheid en laat zien dat zij, ondanks hun wandaden die hen in de gevangenis deden belanden, niet puur slecht zijn. Maar als Dennis Black Magic er als the good guy uitkomt, gaat de film daar toch echt te ver in.

Aan de acteerprestaties zal het niet gelegen hebben. Jonas Vermeulen brengt de verschillende lagen van zijn personage op een zeer geloofwaardige manier. Frank is zowel het vettig ventje waar je liever niet mee te maken krijgt, als het kleine jongetje dat vroeger gepest werd en zich gewoon wil bewijzen. Ook Matteo Simoni en Charlotte Timmers stellen niet teleur. Naast de briljante casting, maken ook de decors en de unieke manier van filmen bij bepaalde shots van de film een cinematografisch pareltje.

Zillion biedt wat je verwacht, maar vanuit een uniek perspectief. Hoewel je ten volle wordt meegezogen in de wereld van de personages en de Zillion ‘way of life’, was een wat meer kritische blik hier en daar welkom geweest.

Tekst: Janne Eijckmans
Beeld: © FBO