Rob Eeckhout (44), in de worstelwereld beter bekend als Rob Raw, zit al 20 jaar in het vak. Hij is een van de namen die Amerikaans worstelen op de kaart zette in België. Toch blijft het volgens hem een redelijk onbekende sport.

De Clash at the Campus was een evenement op Thomas More Mechelen, georganiseerd door studenten, voor studenten. Rob Raw, van de worstelclub Real American Wrestling, vond het een leuk initiatief om aan deel te nemen. ‘In de Verenigde Staten is het heel groots en wordt het op een fantastische manier in beeld gebracht. Ik denk dat het een leuke kans is voor de studenten om dat hier in het klein te gaan recreëren.’

De sportentertainers van Amerika

‘Amerikaans worstelen is een combinatie van sport, acteren, acrobatie en stunts maar bovenal entertainen.’ Maar volgens Rob Raw is het niet zonder gevaar. ‘Blessures horen er gewoon bij, die heb ik ook al gehad. Gelukkig waren het niet heel heftige wonden maar ik zit met een ontsteking in mijn ellebogen. Verder heb ik al een liesbreuk gehad, spierscheuren, gaten in mijn trommelvlies en kneuzingen. Maar deze dingen vallen nog wel mee in vergelijking met anderen.’

‘Ik heb al liesbreuken en spierscheuren gehad, maar dat valt nog mee in vergelijking met anderen’

Op het podium is het een totaal spektakel, enerzijds de sport van het worstelen maar anderzijds een verhaal vertellen. ‘Er zijn trainingssessie gericht op het entertainen, maar ook het technische deel komt vaak kijken. Je leert dus alles van moves, klemmen, grepen, werpen en hoe je jezelf beschermt bij een val.’ Het is zeker niet allemaal gespeeld, er zit een heuse worstelwedstrijd achter.

Achter de schermen gaat het er een stuk gezelliger aan toe dan op het podium, als we Rob Raw mogen geloven. ‘Ik denk dat dat ook wel nodig is om samen te werken en er iets moois neer te zetten.’

Van Westerlo tot de Verenigde Staten

Rob Raw heeft al 20 jaar ervaring. In 2003 begon hij nadat hij al jaren fan was van de sport. Na een try-out in Engeland was hij verkocht en begon hij in België aan zijn carrière te bouwen. ‘Ik heb me geleidelijk opgewerkt, het begint in België, maar er volgen uitwisselingen met buitenlandse clubs. Dan begint je ook naam te maken in de internationale wereld. Iedereen kent elkaar in de worstelwereld, dus gaat het heel snel rond. Je wordt vaker gevraagd, waardoor je uiteindelijk in plekken als de Verenigde Staten en Japan belandt.’

Zonder het internet had Rob Raw niet zover geraakt. Een portfolio is een belangrijke factor in de worstelwereld om elkaar te vinden. ‘Mensen kunnen je op het internet terugvinden, op die manier wordt je gevraagd op een clash. Als ik een worstelaar vind, ga ik die ook eerst zelf even bekijken op het internet. Hierdoor is het zeker een grote hulp.’

Toch is hij er internationaal nooit echt voor gegaan, maar hij heeft er geen spijt van. ‘Ik had wel eens graag in die echt grote federaties een wedstrijd gedaan, maar ik wil niet onder een contract liggen. Dan moet je echt alles achterlaten. In Frankrijk heb ik twee keer de aanbieding gehad om fulltime worstelaar te worden, maar dan ben je bijna altijd van huis.’

De grootste factor om er niet voor te gaan was zijn gezin. Doordat hij vaak in het buitenland zat, vielen veel van de zorgen op zijn vrouw haar schouders. ‘Nu valt het terug makkelijker te combineren met mijn gezin, omdat ik voornamelijk in België blijf. Internationaal was ik geregeld een weekend weg, waardoor het een stuk moeilijker was. Nu ben ik minder vaak weg en minder ver weg, dit scheelt een hoop tijd.’

Een leven vol worstelen

Rob Raw heeft best veel teweeg gebracht sinds hij is begonnen. ‘Er zijn best veel organisaties bijkomen. Het probleem blijft wel het kleinschalig publiek, wij hebben niet de mediakracht zoals in de Verenigde Staten. Dit maakt het moeilijker om een groot publiek te trekken, al is het wel aan het groeien.’ Hij begon met demonstraties voor familie en vrienden, maar die show is al snel groter geworden. ‘Voor een onafhankelijke show is hij best groot. Als de WWE (World Wrestling Entertainment) naar België komt kunnen die natuurlijk meer mensen trekken omdat het op TV komt.’

Als kind was Eeckhout al geobsedeerd met worstelen. Hij probeerde geen enkele wedstrijd te missen. ‘Ik heb verschillende idolen van vroeger zoals The Ultimate Warrior en Andre The Giant.’ Zijn outfit is ook geïnspireerd op zijn idolen. ‘Ik vond die schmink op TV altijd al cool, een beetje krijger-achtig. Iemand zei me een keer om mijn volledige gezicht een keer half te schminken en zo ben ik dat beginnen doen.’ Ook zijn naam is toevallig gekomen, iemand vertelde hem om twee lettergrepen te gebruiken. Zo is het Rob Raw geworden, omdat het goed geschreeuwd kan worden tijdens het worstelen.

‘Ik geniet na twintig jaar nog steeds van op het podium te staan, het geeft me een soort kick’

Zijn ouders hebben hem altijd gesteund, maar ze zullen blij zijn als hij zijn botten aan de haak hangt. ‘Mijn moeder is nooit verder geraakt dan een of twee shows te komen kijken. Ze heeft een bepaalde angst dat mij iets overkomt.’ Toch traint Eeckhout er hard voor om dit te voorkomen. In zijn eigen fitnessruimte is hij heel het jaar bezig op kracht en flexibiliteit. ‘Het helpt tegen blessures om je spieren zowel sterk en soepel te houden. Je verwondingen moeten zo snel mogelijk weg, dus je verzorgt ze zo goed mogelijk. Voeding is daarnaast ook erg belangrijk, dus daar ben ik ook mee bezig.’

Hoelang Rob Raw nog op het podium staat is niet duidelijk. ‘Omdat het dit jaar mijn twintigste jaar is, heb ik er al over nagedacht om dit jaar te stoppen. Al weet ik het nog niet goed want ik geniet er nog steeds van, het geeft me een soort kick en voldoening om op het podium te staan. Naar mate je ouder wordt begin je wel steeds meer na te denken over de risico’s op blessures. Op de manier zoals het nu gaat wil ik het zeker nog wel blijven doen, niet te vaak en dicht bij huis.’

Meer weten over de sfeer op Clash at the Campus? Luister dan zeker naar deze audioreportage: Zoomedia brengt Real American Wrestling naar Thomas More 

Tekst: Lotte van den Hout
Foto: © Lotte van den Hout