Laatst sloeg ik erin tijdig op het perron te zijn om mijn trein richting school te halen. Aangezien de trein – voor een keer – niet vertraagd was , dat gaven de schermen toch aan, had ik zelfs te tijd om de mensen rondom mij eens uitvoerig te bekijken en er viel me iets eigenaardig op: jonge meisjes met een rookmachine in hun mond. Ik schatte de meisjes niet ouder dan 14 jaar. Tevens niet zomaar een rookmachine; wanneer ze hun longen openzetten, kleurde de onderkant van het apparaat dusdanig op dat het leek op een mini-discobal.

Ik ben niet heiliger dan de kerk en durf ook mezelf aan te sluiten aan de rokende stylo. Hoewel ik pas 21 was wanneer ik het de eerste keer probeerde, was het in mijn geval noodzakelijk om stapsgewijs af te kunnen stappen van het ‘normaal’ roken. Wat normaal dan ook moge zijn. In mijn gedachten dwaalde ik af naar mogelijke realiteiten waar een 14-jarig meisje, die evenveel stoom uitademt als een stoomlocomotief, normaal kan zijn. Then it hit me, dit is het nieuwe normaal. Ook jongens, ouder of jonger dan 14, sleuren gretig van hun pen gevuld met watermeloen of aardbei.

Nadien zelf trok ook ik mijn longen even open en dacht bij mezelf: hebben deze piepjonge ‘kinderen’ zo’n niet te stoppen drang om ouder te zijn? Waarom wachten ze niet met ouder worden? Het is geen pleziertje, al die verantwoordelijkheden, neem het van een 21-jarige snotneus aan. Ik borg mijn damper in mijn linker broekzak op, niet uit afgunst voor de jonge dampers, maar omdat mijn trein was aangekomen, 5 minuten te laat. Er zijn dan toch zekerheden in het leven.

Tekst: Wout Ampe
Foto: kroshka__nastya on Freepik