COLUMN – Dicht bij het einde, ver van hulp
Het woord luidop zeggen maakt me fysiek misselijk, het neerpennen evenzeer. Mijn maag keert en een stevige hand knijpt in mijn hart. Nooit heb ik moeite gehad met een kat een kat te noemen, maar godverdomme heeft deze kat een moeilijke naam.
Zelfmoord.
Het is eruit. Als een nies die je probeert in te houden, want je wil geen hoofden doen draaien, maar die niet langer te bedwingen valt.
Wanneer iemand om hulp vraagt, verwacht ik dat je helpt. Maar wanneer iemand aangeeft dat die aan de rand van z’n leven staat, verwacht ik dat het een evidentie is om er voor die persoon te zijn. Vooral wanneer die persoon je 200 berichten stuurt, 11 keer belt en wel 5 voicemails inspreekt. Wanneer iemand je om hulp smeekt, sta je daar. Of dat nu een oude kennis is, een verre nonkel of je zus. Dat is de evidentie.
Voor de beste vriendin van mijn partner was dat te veel gevraagd. 200 berichten, 11 telefoontjes en 5 voicemails en nog steeds liet ze mijn vriendin voor dood achter. Mijn vriendin zat op het laagste punt in haar leven, ze wilde er niet meer zijn. Ze had zichzelf gesneden, in de hoop de pijn die ze voelde te verlichten. Ze had gedronken uit een fles passoa die ik haar had gegeven op haar 20ste verjaardag. Een cadeau, gegeven om haar leven te vieren, werd bijna deel van de reden dat haar leven eindigde. Ze wou pijnstillers pakken. Vanaf een bepaalde dosis goed om nooit meer wakker te worden.
Terwijl mijn partner haar beste vriendin om hulp smeekte, smeekte ik haar om de drank weg te zetten, zichzelf geen pijn te doen en van de pillen weg te blijven.
Ik smeekte. Ik smeekte zoals ik nog nooit gesmeekt had.
Het maakte me niet uit dat ze boos op me werd, het kon me niet schelen dat ik overkwam als zielig. Ik moest en zou haar koste wat het kost in leven houden… al betekende het dat ze me zou haten. Ze mocht me niet verlaten, ze moest blijven, ze moest het redden…
Mijn vriendin heeft het gehaald, ze is er nog. Ze heeft die donkere dag overleefd, als een soldaat die na de oorlog terug naar huis kan keren. Eindelijk rust. Dat is wat je zou denken, toch? Je geliefde heeft het overleeft, waarom schrijf je dit zelfs? Deze soldaat zal de gevolgen van de oorlog nog lang met zich meedragen.
Elke begraafplaats waar ik langsloop zie ik haar naam. Ik zie mezelf alleen in haar bed liggen. Ik stel me voor hoe ik huil in de armen van haar mama. Ik ben panisch als ik haar voor zelfs de kortste tijd niet hoor. Ik zie mezelf daar staan bij de uitreiking van mijn diploma, zonder haar aan mijn zijde.
Ik zie mezelf alleen.
Mijn vriendin heeft het overleefd, maar er is iets in mij gebroken dat niet snel zal herstellen. Had die persoon daar maar aan gedacht toen ze die 200 berichten, 11 telefoontjes en 5 voicemails negeerde.
Wie met vragen zit rond zelfdoding kan terecht op de Zelfmoordlijn, op het gratis nummer 1813, of op www.zelfmoord1813.be .
Tekst: Nohr Pardon
Afbeelding: © Céline De Munter