08/10/2024

COLUMN – Een mening heb je, begrip kan je krijgen

Hoe ouder ik word, hoe vager mijn herinneringen aan de middelbare school worden. Namen van leerkrachten, zelfs sommige oud-klasgenoten, ontgaan me steeds vaker als ik met jeugdvrienden over de goede oude tijden bijpraat. Eén van die jeugdvrienden is Max, en één specifieke herinnering over hem,  zal ik niet snel vergeten. Toen hij op een novemberochtend op school aankwam met een fitnessrugzak, stonden veel klasgenoten met hun oordeel klaar. Het was niet cool en zelfs een beetje raar om te willen fitnessen. Max werd even uitgelachen. ‘Hoort bij het middelbaar, zeker?’, vraag ik me nu af. Uitgelachen worden voor kleinigheden die je onderscheiden van de rest. Zodra je niet mooi mee in de pas loopt, bevind je je op het mijnenveld van hoongelach op de speelplaats.

Of is het toch helemaal niet zo uniek aan het middelbaar? Als ik tegenwoordig optrek met mensen die iets ouder zijn dan ik, zal iemand die nog bij zijn ouders woont, iemand die nog naar werk zoekt, of zelfs naar wat hij wil doen in het leven, evengoed beoordeeld worden als een jonge tiener die naar de fitness gaat.

Terwijl je niet per se alles weet over de achtergrond of financiële situatie van die persoon… Niet iedereen heeft de luxe om op zijn 25ste het huis uit te gaan en op zijn eigen benen te staan of zijn carrièreplan volledig uitgetekend te hebben. Deze logica is ook toepasbaar op mijn goede vriend Max. Wat als hij aan het vechten was tegen een eetstoornis en zijn lichaam beter wou onderhouden? Of onzeker was over zijn uiterlijk door pesterijen in het verleden?

Daarom pleit ik ervoor om pas te oordelen als je een antwoord hebt op al die vragen. Of nog beter: oordeel niet, leef en laat leven, en ga naar de fitness als je daar zin in hebt.