Dinsdag deelde wielrenner Remco Evenepoel op sociale media een filmpje waarin hij met enkele collega’s een plezierritje maakte op het strand. Vergeet veldrijden en gravelraces want strandracen is bezig aan een opmars. Perfect voor wie in het zand durft bijten en niet bang is van water.

Fietsen op het strand of in de zee, we zagen het al in Oostende tijdens het wereldkampioenschap veldrijden enkele jaren geleden. Maar strandracen is effectief een aparte tak binnen de brede waaier aan fietsdisciplines. Ik hoor je al denken: wat maakt deze discipline anders dan pakweg veldrijden of gravelraces?

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Caner Eler (@canereler)

Wel, net zoals bij gravelraces mag iedereen deelnemen aan strandraces. Cycling Vlaanderen verdeelt het deelnemersveld wel op basis van leeftijd en professionals starten in een aparte groep.

De volgende gelijkenis met het gravelen is het materiaal waarmee de renners aan de start staan. Enkel moutainbikes en gravelbikes zijn toegestaan. Crossfietsen die gebruikt worden in het veldrijden zijn verboden. Daarnaast legt Cycling Vlaanderen ook een minimum bandbreedte van 40 millimeter op, tien millimeter meer dan bij gravelbikes.

Kampioen van Vlaanderen

Strandraces vinden uitsluitend plaats op een ondergrond van zand. Anders dan bij veldrijden waar een zandstrook vaak als hindernis dient in het modderige parcours. De zee zorgt voor een mooi decor, maar kan ook als spelbreker dienen. Bij vloed kan het zeewater over het parcours vloeien wat de race niet alleen lastiger maakt, maar het koude water kan ook voor onderkoeling zorgen.

Net als bij veldrijden moet de winnaar een bepaald aantal rondjes afwerken. Per categorie kan het aantal rondes verschillen. Cycling Vlaanderen organiseert dit seizoen vijf races en het Belgisch kampioenschap. Op basis van de uitslag tijdens die vijf races wordt een puntenklassement opgesteld. Wie na de laatste race eerste eindigt in het klassement mag zich ‘Kampioen van Vlaanderen’ noemen.

De populariteit van strandracen is ook te danken aan gravelen. Veel wielertoeristen zijn op zoek naar nieuwe uitdagingen. Toen het gravelen op de markt kwam sprongen veel recreatieven op die trein. Niet alleen omdat het nieuwe uitdagingen biedt, maar ook omdat tijdens gravelraces de profs gewoon tussen de toeristen fietsen. Een ongezien fenomeen.

Net als bij gravelen, fietsen de profs ook tussen de recreatieven. Een formule die blijkt te werken. Na het gravel-succes zijn strandraces nu ook in opmars. Een trend die ook door de profs wordt opgepikt.

Nu je het strandracen helemaal begrijpt, hoor ik je opnieuw denken: waarom waagt Remco Evenepoel, een wegwielrenner pur sang, zich aan de sport? Evenepoel was niet alleen op pad, zijn compagnons de route Yves Lampaert en Tim Declerq hebben de discipline al eerder ontdekt. Het duo trommelde de olympisch kampioen op voor een plezierritje van Nieuwpoort tot de Franse grens en terug. Goed voor zo’n 60 kilometer aan een gemiddelde van 23 km/uur, niet slecht voor een eerste keer.

Misschien traint het trio wel voor het Belgisch kampioenschap dat doorgaat op 22 december in Bredene en willen ze de trui van uittredend kampioen Tim Merlier afsnoepen. Wie weet …

Tekst: Dario Smekens
Foto: Ruud Onos (CC BY 2.0)