Vlaamse volwassenen staan op de zevende plaats in de subtop voor geletterdheid en lezen. Dat blijkt uit een internationaal onderzoek van het Programme for the International Assessment of Adult Competencies (Piaac). Uit de resultaten blijkt ook dat bijna een op de vijf laaggeletterd is. De Time to Read-enquête van Knack onthulde meer positiviteit. Hoewel Belgen minder vaak lezen dan vijf jaar geleden, zou ruim 62 procent van hen dat graag meer willen doen.

Ik behoor duidelijk tot die 62 procent, want afgelopen zondag ben ik met 24 andere leesliefhebbers die statistiek gaan versterken. Schrijfster Maud Vanhauwaert organiseerde voor de tweede keer de “Onverdeelde Leestijdclub” in Paddegragt, een soort cultuurkelder in haar woning in Antwerpen. ‘Als ik een boek koop, zou ik er graag de tijd bijkrijgen om het te lezen’, merkt Maud. Vanuit dat gevoel werkte ze een leesconcept uit: je betaalt voor het boek en 15 euro voor de tijd om het te lezen, iedereen leest vier uur lang – individueel, maar in dichte nabijheid van elkaar – en nadien volgt er een nabespreking met de auteur. Koffie, thee en gebak zijn ook rijkelijk voorzien om indommelen te voorkomen. Want zeg nu eerlijk, wie is het nog gewoon om víér uur lang te lezen?

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door Maud Vanhauwaert (@maudvanhauwaert)

We smeten ons gezamenlijk in Autobiografie van mijn lichaam, het nieuwste boek van bekroond schrijfster Lize Spit. Het is een aangrijpende en radicaal eerlijke autobiografie over de verstoorde relatie met haar moeder en haar eigen lichaam. Lize Spit was ook zelf aanwezig tijdens de Onverdeelde Leestijd. Dat voelde als een prachtige fout van het universum. Je zit zelden naast de auteur terwijl je haar boek leest, en omgekeerd moet het voor haar heel gek geweest zijn om de leeservaring van haar lezers ongefilterd mee te maken.

Betalen om mezelf eindelijk weer zo ver te krijgen om te lezen, voelde eerst als omkoperij van mijn eigen geweten. Maar ik heb mijn tijd al lang niet meer zo onverdeeld besteed. We leven in een wereld waarin je aandacht elke vijf minuten afgewend wordt. Het was een vorm van zelfliefde om mijn zondagnamiddag volledig aan mezelf uit te besteden, door iets te doen waar ik normaal niet toe kom.

Er bestaat een Japans woord voor ‘leesvoer verzamelen zonder het daadwerkelijk te lezen’: tsundoku in het Japans, of boekenstouw in het Nederlands. De Japanse term verwijst naar de stapel ongelezen boeken op je nachtkastje. Mijn tsundoku is momenteel zo’n 14 boeken hoog. Hopelijk krijg ik mijn tijd daarvoor gratis verdeeld, anders wordt persoonlijk faillissement misschien het volgende excuus voor de ontlezing.

Tekst: Una Roosen
Beeld: George Milton via Pexels