In de jaren ’90 verzamelden we Flippo’s uit chipszakjes, in 2016 joegen we op Pokémon, en in 2025 lijkt de trend te zijn: zoveel mogelijk stakingsdagen verzamelen.

Toen na de Tweede Wereldoorlog het stakingsrecht werd ingevoerd, was dat een historische overwinning voor arbeiders. Tachtig jaar later lijkt datzelfde recht steeds vaker een excuus voor een extra vrije dag. Een groep collega’s die zich op een doordeweekse dinsdag in Brussel verzamelt? Gezellig, net een teambuilding. Alleen zijn het geen collega’s die samen een escape room oplossen, maar werknemers die bij de eerste de beste tegenslag het stakingsrecht inroepen. Want iedereen weet natuurlijk dat door het hele land plat te leggen, problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen.

We leven in een wereld met klimaatopwarming, oorlogen en vluchtelingencrisissen. Toch gaan we in België massaal de straat op omdat we vijf uur te veel moeten werken of niet vroeg genoeg met pensioen kunnen. Prioriteiten stellen, toch?

Mijn zus is leerkracht en ik heb enorm veel respect voor haar werk. Buiten de lesuren is ze bezig met voorbereidingen voor haar lessen, verbeterwerk en schoolactiviteiten. Ze werkt veel meer dan de 38 uur die op papier en haar loonbrief staan. Maar dat is nog geen reden om al je leerlingen in de steek te laten. Op de dag van de staking stond mijn zus alleen voor een samengestelde klas van 61 leerlingen.

De snelste weg naar vertraging

En dan is er de NMBS. De organisatie die ons elke dag met open armen verwelkomt om ons zorgeloos en op tijd naar onze bestemming te brengen. Een week met de NMBS bestaat uit vertragingen, afgeschafte treinen en conducteurs met een slecht humeur. En dan is het nog maar maandagavond. Soms vraag ik me af of NMBS-medewerkers niet meer stakingsdagen dan verlofdagen hebben.

Gelukkig is het op stakingsdagen lekker rustig op het perron. Of nee, wacht—het grijze beton is onzichtbaar door de zee van fluohesjes, en de trein is drukker dan de Brusselse ring in de spits. Beste boze werknemers die toch willen staken: neem de fiets. Dan hebben jullie tenminste nog een fysiek voordeel van deze hype en niemand heeft er last van.

Geen tijd voor een ‘schwalbe’

Wat me vooral opvalt: sommige sectoren staken nauwelijks of nooit. Geen vuilnisophalers die het werk neerleggen omdat ze betere uren willen en geen poetshulpen die massaal de bezems neergooien omdat hun werk ondergewaardeerd is. Ze zouden er het recht toe hebben, maar kiezen ervoor om door te zetten. Misschien moeten we eens kijken naar hun doorzettingsvermogen in plaats van naar wie het hardst roept.

Gelukkig tonen sommige acties dat het ook anders kan. De leerkrachten van een basisschool in Maarkedal bijvoorbeeld. Zij trokken niet naar Brussel, maar verkleedden zich op school als bejaarden—een subtiele boodschap die luider klonk dan een mars met spandoeken.

En die negen dagen, wat gebeurt daar nu mee?

Beste stakers, zorg er alsjeblieft voor dat je reden zo goed is dat je zelfs de meest luie student op de barricades krijgt. PS: krijg ik na die staking negen extra dagen op mijn treinabonnement? Want anders ben ik als arme student genoodzaakt om gewoon les te skippen en jullie te volgen in deze ‘hype’.

Foto: ©Martin Lopez via Pexels