Op de turnmat, op zijn snowboard of op het water, topatleet Quinten Bruyninckx (30) wil altijd vooruitgaan. Maar bovenal: hij wil dat plezier delen met de mensen rondom hem. ‘Zeilen geeft me een gevoel van vrijheid. Het water horen klotsen en de vogels horen fluiten zorgt voor rust in mijn hoofd.’

Het wateroppervlak van het Galgenweel op de Antwerpse Linkeroever ligt er nog rustig bij wanneer Quinten Bruyninckx uit Mortsel samen met zijn mede-atleten en coaches arriveert bij de Royal Yacht Club. Vandaag hebben ze hun eerste zeiltraining sinds september. Ze vliegen elkaar in de armen: wat hebben ze het gemist. Quinten heeft een verstandelijke beperking en maakt deel uit van Unified Sailing Belgium, waarbij hij als atleet een team vormt met een zogenaamde buddy, een zeiler zonder beperking. Eind deze maand zal hier de zeilwedstrijd van de Nationale Spelen van de Special Olympics plaatsvinden. Geen tijd te verliezen dus: hijs de zeilen!

Wanneer Quinten de hangar met zeilboten binnenwandelt, schudt een clublid hem de hand. ‘Mag ik je nog feliciteren, Quinten?’ Vorige maand won hij met zijn snowboard nog goud, zilver én brons op de Winterspelen in Turijn, nu staat hij klaar om de sneeuw in te ruilen voor haar vloeibare vorm. Samen met de twee andere atleten en hun coaches begint hij de zeilboten klaar te maken. Quinten heeft zijn eigen boot, de Mister Q. ‘Zo noemen de leerlingen me op het Sint-Gummaruscollege in Lier, de school waar ik werk’, vertelt hij trots. Daar werkt hij als onderhouds- en klusjesman. Ondertussen is de wind hevig komen opzetten. Trippelend van enthousiasme brengen de drie duo’s de vaartuigen naar het water. Het belooft een stevige voormiddag te worden.

Van de mat tot op de latten

Sport heeft altijd een groot deel uitgemaakt van Quintens leven. Zijn eerste grote liefde was artistiek gymnastiek. ‘Ik ben begonnen met turnen toen ik drie was. G-turnen bestond toen nog niet, dus ik heb altijd bij een gewone turnkring getraind. Ze hebben mij daar nooit anders behandeld. In 2014 deed ik voor de eerste keer mee aan de Nationale Spelen van de Special Olympics. Die vonden toen plaats in Antwerpen.’

‘Als je lichaam stopt zegt, is het stop. Je moet het ook mentaal blijven volhouden’

Maar topsport eist veel van een lichaam, heeft Quinten ervaren. ‘In 2019 ben ik moeten stoppen door blessures: enkels, polsen, knieën… Op een bepaald moment was mijn hiel gebarsten. Dat was niet gemakkelijk, omdat ik nog in de flow zat om doelen te bereiken. Maar als je lichaam stop zegt, is het stop. Je moet het ook mentaal blijven volhouden.’ Met turnen heeft hij zijn mooiste sportmoment tot nu toe mogen meemaken: goud en driemaal zilver winnen op de Wereldzomerspelen in Los Angeles in 2015. ‘Ik ben geboren in Colorado in Amerika. Die Spelen voelden dus een beetje als thuiskomen.’

Tijdens gure wintermaanden trekt Quinten naar de sneeuw om te snowboarden. ‘Van mijn drie tot mijn negen heb ik geskied. Toen ik tien werd, ben ik beginnen te snowboarden. Mijn eerste Winterspelen waren in Oostenrijk in 2017, en vorige maand heb ik drie medailles gewonnen in Turijn.’ Toch zijn die metalen kettingen niet het enige wat Quinten aan de Special Olympics overhoudt. ‘Ik ben er een andere persoon door geworden’, benadrukt hij. ‘Door de verantwoordelijkheid en vrijheid die we krijgen, ben ik volledig opengebloeid. En ook al heb je veel concurrenten, we vormen eigenlijk één grote familie.’

Samen winnen is belangrijker dan meedoen

Dat groepsgevoel vormt ook bij Unified Sailing de basis van hun succes. Meer nog dan de ingewikkelde technieken is het hun gedeelde liefde voor de sport die de atleten en hun buddy’s telkens weer naar de finish vaart. ‘Ons team is superhecht. We kunnen altijd bij elkaar terecht en we motiveren elkaar’, beseft Quinten. ‘Dat is belangrijk voor mij, want ik heb veel nood aan sociaal contact. Er is niets fijners dan uitbarstingen van blijdschap te kunnen delen na een overwinning.’ En winnen is belangrijk, benadrukt Quintens coach Kim Peeters al lachend. ‘Quinten heeft echt een winnaarsmentaliteit. Als ze verliezen, is het met tranen met tuiten. Maar wij lossen alles op met een knuffel. Er komen zoveel emoties bij kijken, met pieken en dalen. Dat maakt het zo mooi.’

‘Zeilen geeft me een gevoel van vrijheid dat ik nergens anders vind’

Rond het middaguur komen de atleten stilaan weer aan wal. Door de hevige wind hebben hun boten toch wat water geschept. Uit zijn schoenen kiepert Quinten wat overblijft van een geslaagde training. Het water voelt elke keer opnieuw als thuiskomen voor hem. ‘Soms is het druk in mijn hoofd’, vertelt hij. ‘Als ik dan met mijn zeilboot het water opga, gaat de stress weg. Op het water kun je alleen met het zeilen bezig zijn. Je bent volledig afhankelijk van de natuur en elkaar. Het is een gevoel van vrijheid dat ik nergens anders vind.’

Of de maatschappij en de sportwereld hem genoeg als een topsporter behandelen? ‘Met de Special Olympics is dat wel verbeterd’, gelooft Quinten. ‘Maar wij komen sowieso minder in beeld, zeker een sport als zeilen. Als we al aandacht krijgen, gaat het meestal over de G-atleten. Ik zou willen dat het meer gaat over wat de sport inhoudt, en dat die evenveel waard is als een gewone.’ Als ambassadeur wil hij daar graag toe bijdragen, maar ook daarin botst hij de laatste tijd op enkele muren. ‘Ik probeer nieuwe atleten op te leiden, want dat is belangrijk voor sponsoring. Maar ik merk dat oudere ambassadeurs zoals ik steeds minder opdrachten krijgen, en ook de communicatie daarover is niet goed. Zo worden we voor een stuk buitengesloten. Ik snap dat ze de nieuwe generatie ook kansen willen geven, maar ze zijn nog niet van me af, hoor!’ gniffelt Quinten.

Nieuwe horizonnen

Hoewel sport een gigantisch deel van Quintens leven uitmaakt, blijft hij op zoek gaan naar uitdaging. Daarom heeft hij beslist om in september opnieuw te gaan studeren. ‘Ik ga een bacheloropleiding Fotografie volgen. Dat zal één dag per week zijn, omdat ik dan niet moet werken.’ Hij verkiest geen sport- of landschapsfotografie zoals je misschien zou verwachten, maar portretten van mensen. ‘Ik heb al wat ervaring met fotografie en ik heb goede mensenkennis. Er zal ook wel veel techniek bij komen kijken, zoals de belichtingsdriehoek kunnen berekenen. Dat wordt niet makkelijk, maar ik heb er zin in.’

De wereld kent geen grenzen voor Quinten. Hij droomt ervan een wereldreis te maken, misschien zelfs met de zeilboot. De eerste stap heeft hij alvast ondernomen: in november gaat hij samen met zijn collega-atleet en goede vriend Tom voor tien dagen naar Thailand op een begeleide groepsvakantie. ‘Ik hou ervan om met vrienden avontuur op te zoeken. Het wordt spannend, maar Tom en ik zijn een goed duo.’

Quinten kijkt uit over het Galgenweel. ‘Ik denk niet dat ik ooit zal stoppen met zeilen. Snowboarden zal moeilijker zijn om te blijven doen. Ik ga niet op mijn tachtigste op een snowboard staan’, lacht hij. ‘We hebben sporten met de paplepel binnengekregen. Dat kan ik nooit meer lossen.’ De wind begint opnieuw hevig op te steken. De zeilen wapperen op het ritme van de natuur. ‘Die wind doet het hier kriebelen’, glimlacht Quinten. Hij wijst met zijn handpalm naar zijn hart. ‘Ik wil het water weer op.’

Tekst en beeld: © Una Roosen