Wij vrouwen kennen het gevoel allemaal. Je leert iemand kennen, hij lijkt de ware voor jou en even later loopt het op mysterieuze wijze mis. Opnieuw heeft het hart een barst en hoe voorzichtig we ook zijn, dit soort situaties lijken onvermijdelijk.  

Vriendinnen onder elkaar weten dat ‘daten’ een nummer één gespreksonderwerp is. Raad vragen, advies geven, situaties uitpluizen… Onlangs sprak ik met een goede vriendin en ze vertelde mij een opmerkelijk verhaal. Een hele herkenbare situatie en het was niet de eerste keer dat ik deze rode draad opmerkte. 

Mijn vriendin leerde nog voor de eerste lockdown iemand kennen op een feestje. De dag nadien stuurde hij haar een bericht om te vragen of ze eens iets wou gaan drinken. De eerste lockdown ging van start en van afspreken kwam niet veel in huis. Twee weken lockdown werden vier maanden. Dus hun contact bleef bij berichten sturen. Mijn vriendin raapte na een tijd al haar moed bij elkaar en ze vroeg of hij samen wou gaan wandelen. In de wereld van de man is alles altijd ontzettend eenvoudig, maar een keer gaan wandelen tijdens de rustigste periode van het jaar (lees: lockdown) was niet mogelijk. Excuus nummer één was een feit. Oké, geen probleem, dacht mijn vriendin. Afwachten dan maar.  

Ze maakten uiteindelijk wél vage plannen voor een ontmoeting. Daar kwam opnieuw niets van in huis. Er werd gezwegen over de ontmoeting en de gesprekken bleven gaan. Enkele weken erna vroeg mijn vriendin nog een keer of hij eens spontaan wou afspreken. De ‘ik heb geen tijd’-kaart werd getrokken, want hij had examens. Opnieuw geen probleem, goed excuus, dacht mijn vriendin. Maar toch sloeg de twijfel toe: alweer een teleurstelling. 

Na maanden berichten sturen, was voor mijn vriendin de maat vol. Haar allerlaatste poging voor een ontmoeting werd alweer afgewimpeld met een resem excuses. Dat was de druppel. Mijn vriendin besloot het contact te verbreken. 

Niet heel verrassend, kwam hij na een tijd terug met hangende pootjes. Hij zei dat het hem speet en dat hij haar graag wou ontmoeten. Mijn vriendin gaf hem nog een allerlaatste kans en deze keer ging de date wél door. En guess what, de date ging super. Hij was lief, grappig, zag er goed uit en het klikte helemaal tussen die twee. Hij legde uit dat hij gewoon onzeker was en daarom niet goed durfde afspreken (excuus nummer vier alweer). Hij liet mijn vriendin weten dat hij haar zo ontzettend leuk vond. Er moest zeker een tweede date komen. Ze spraken ter plekke een nieuwe datum af en zetten het allebei in hun agenda.  

De afgesproken dag naderde en er werd niets over gezegd. Mijn vriendin, die duizend vragen had, vroeg om duidelijkheid. Excuus nummer vijf, zes en zeven volgden al snel. Hij schreef haar een boek van een bericht over dat het hem spijt en dat hij het vergeten was en dat hij het ‘zo zo zo’ druk heeft. Hij deed alsof Wereldoorlog Drie was uitgebroken en hij gedwongen moest gaan meevechten. Hij blies zijn excuses op en deed alsof het een groot drama was. Hij viel zo goed als smekend om vergiffenis op zijn knieën. Maar het pakte niet meer bij mijn vriendin. Ze sloot het contact af en liet het allemaal voor wat het is. 

Mijn lieve vriendinnetje bleef wel achter met één vraag: waar loopt het mis? Dit is niet de eerste en laatste keer geweest dat vriendinnen hun hart kwamen luchten met dit soort verhalen. Het is altijd leuk in het begin, maar op een of andere manier stapelen excuses zich op en nemen teleurstelling toe. We negeren maar al te graag die rode vlaggen die wapperen vanaf dag één. We hopen op die langverwachte ‘happy end’, maar dat komt er jammer genoeg niet.  

Zo’n situaties loslaten is niet gemakkelijk. Een gevecht tussen ons hoofd en ons hart, want ‘oh wat was het mooi geweest’. Weten wat het had kunnen zijn, doet meer pijn dan loslaten wat het effectief was. Maar kansen zijn schaars en we kunnen er geen duizend blijven geven.  

Liggen onze verwachtingen te hoog? Doen we te veel moeite? Liggen onze prioriteiten anders? Haken jongens af als iemand geïnteresseerd is? Of zijn het gewoon lafaards die bang zijn om zich te binden? We zullen het nooit weten. Maar wat we wel weten is dat we meer waard zijn dan iemand die geen open kaart kan spelen en zich met excuses een weg baant. We zijn meer waard dan iemand die niet vanaf dag één alle moeite van de wereld wil doen. We hebben niemand nodig die ons onzeker laten voelen of onszelf in twijfel doet trekken. Dus ladies, blijf single tot je je gewaardeerd voelt en do not settle for less. 

Tekst: Margot Pinceel, foto: freestocks.org via Pexels