Fotografen worden overal gezien als de kunsteneirkes van de poel freelancers. Zeker degenen die op fuiven fotograferen staan onderaan de sociale ladder die al niet bijster hoog is in dit wereldje.

Een Sweet 16, zoals de jeugd tegenwoordig een ik-mag-legaal-bier-drinkenfeest noemt. Rustige boel, niet al te veel volk en gelukkig is de drank gratis. De fotograaf probeert dan ook alles van de lijst minstens twee keer uit en kost de ouders die het feestje voor hun tiener organiseren nog eens twintig euro extra.
De eerste opdrachten van de fotograaf zijn zwaar onderbetaald. Een Sweet 16 is dan ook de ideale plaats om wat ervaring op te doen en de twintig euro erbij is mooi meegenomen. De moeder van de jarige is hem eeuwig dankbaar en komt regelmatig langs met frituursnacks. Win-winsituatie.

Omgekeerde papparazzistorm

De fotograaf weet pas echt wat partyfotografie is wanneer hij voor de eerste keer op een scouts- of chirofeestje moet werken. Hij komt aan om 21 uur wanneer er nog niet erg veel te beleven is. Na anderhalf uur wachten stroomt er wat meer volk binnen en waagt hij zich de dansvloer op. Hij wordt meteen opgemerkt door twee typische vijftienjarigen. Het meisje draagt een veel te wijde broek en een crop top. De jongen ziet eruit alsof hij om 20 uur voetbaltraining had, maar om 22 uur nog wat wiet moest gaan verkopen. Zijn Louis Vuittontasje bengelt op zijn heup. De fotograaf hoort: “Hé neef, trek gevaarlijke picca van ons!” waarop de jongen zijn vuist balt alsof hij het meisje een mep gaat verkopen. De fotograaf doet waarvoor hij betaald wordt en legt het ietwat vreemde tafereel vast.

Flits

De boel barst los. Langs alle kanten wordt de fotograaf aangevallen door ongeduldige feestgangers die ook wel graag op de foto willen. Het lijkt wel een omgekeerde paparazzistorm. In plaats van dat fotografen achter het onderwerp van een potentiële foto aanzitten, dringen tientallen onderwerpen zich ongeduldig op aan de fotograaf.
De fotograaf baant zich een weg naar buiten met een ketting van duizend euro rond zijn nek. Druppels warm bier vliegen om hem heen en puberarmen slagen zijn apparaat bijna uit zijn handen. De fotograaf beschermt zijn camera als zijn pasgeboren baby en duwt elke bedreiging weg bij de uiterst kwetsbare lens. Hij heeft niet genoeg geld om een eventueel ongelukje te vergoeden en sleurt zijn kostbaarste bezit mee. De kleine gangster van daarnet kijkt zijn foto na en de fotograaf moet beloven dat hij de foto zeker op zijn Facebookpagina zal posten.

Cheapskaters

Waar de meeste jeugdbewegingen wel wat geld hebben, kan dat niet gezegd worden van studentenverenigingen: ‘We zoeken een fotograaf, maar we hebben eigenlijk geen geld meer. Zouden we je kunnen betalen met enkele drankbonnetjes en ons volledig budget spenderen aan een te dure DJ?’
‘Geen probleem’, denkt de fotograaf bij zichzelf. Hij zal twee selfies komen nemen met het publiek vanop het podium en eentje met de DJ die ongetwijfeld een Spotifyplaylist laat afspelen. Vervolgens zal hij zijn drie pinten zo snel mogelijk in zijn keelgat gieten en fietst hij naar huis zodat hij toch nog iets aan zijn nachtrust heeft. De fotograaf speelt de harde verkoper en sleurt vijftig euro uit de brand. De praeses geeft met tegenzin toe.

De fotograaf wordt wakker na een druk nachtje fotograferen. Hij neemt zijn spiegelreflexcamera, schuift het SD-kaartje eruit en zet alle foto’s van de voorbije nacht over op zijn te trage laptop. De fotograaf start Adobe Lightroom terwijl hij een kom cornflakes uitschenkt en zich traag door de woonkamer beweegt, enkel gekleed in een boxershort en een kamerjas. Hij bekijkt elke foto zorgvuldig, past zijn voorinstelling toe, trekt de helderheid wat op en scrolt verder. Na enkele uren krijgt de fotograaf het eerste berichtje: “Wanneer komen de foto’s online??? ????”
“Heel binnenkort”, glimlacht de fotograaf terwijl hij slaperig van zijn muntthee drinkt.

Tekst door: Sander Petré