De actie Earthlings van dierenactivisten zorgt altijd voor tal van interessante gesprekken met voorbijgangers. Deze keer, op zaterdag 7 december was dat niet anders. ‘Met de Earthlings acties proberen we aan de hand van beelden mensen bewust te maken van alles dat gebeurt achter de schermen van de veeteelt. Door middel van vragen proberen we de mensen te laten nadenken over hun eetpatronen. We proberen ze ook aan te sporen om hun gewoontes te veranderen’, vertelt organisator Jolien Van Gils.

Wat krijg je als je een tiental mensen rond vier televisieschermen ziet vergaderen? Juist, een bende nieuwsgierige voorbijgangers die net als hongerige leeuwen smachten naar hun prooi. De toon van de actie werd al meteen gezet. Mensen zijn voor niets verlegen en komen direct kijken of ze geen gratis televisie kunnen verkrijgen bij ons. Samen met een tiental andere activisten stond ik op zaterdagnamiddag op de Wapper in Antwerpen. Het doel? Beelden van de dierenindustrie laten zien aan voorbijgangers en een gesprek met hen aangaan. Vier activisten staan in kubusvorm opgesteld met televisieschermen, de rest staat rond de opstelling.

De formatie valt echt wel op: iedereen is in het zwart gekleed, en de mensen in de kubusopstelling dragen een zwarte zonnebril om eenheid uit te stralen. We waren nog niet begonnen of er kwam al een vrouw aangewandeld die iets wou weten. Stiekem dacht ik in mijn hoofd: ‘Oh neen, we krijgen al commentaar’, maar niets was minder waar. Ze kwam uit Duitsland en wou ons aanmoedigen. Ze vond het zo goed van ons dat we opkwamen voor dierenrechten dat ze ons succes wou komen wensen. Een beter begin van een vier uur lange actie kan je niet wensen.

Gekke gezichten
Na een korte briefing begint de actie. Ik start als outreacher. Mijn opdracht: rond de formatie wandelen, de voorbijgangers bestuderen en de geïnteresseerden aanspreken. Die missie is meer dan geslaagd. Mijn allereerste duo dat ik onderschepte, waren twee Hollandse dames. Ze wisten perfect waarom we er met die grote schermen stonden. ‘Om het dierenleed aan het licht te brengen’, vertelde de ene mevrouw. De andere vrouw vulde aan dat ze zulke beelden al gezien hebben en weten dat er veel leed achter de vlees-, zuivel-, en ei-industrie schuilt. Ze probeerden zelf hun steentje bij te dragen door hun consumptie van dierlijke producten fel te verminderen. Eerste missie: geslaagd. Het gesprek verliep goed en al twee mensen werden geïnformeerd. Op naar de volgende.

Rechtvaardigt smaak voor jou het doden van dieren?

Straatverhalen
Het valt me meteen op dat de voorbijgangers nieuwsgierig, maar afwachtend zijn. Er wordt vanaf het eerste moment dat de tv’s opspringen meteen gekeken naar de beelden. De meesten kijken, maken een gek gezicht en wandelen voorbij. Anderen kijken, stoppen en blijven kijken. Dit zijn de mensen die oprecht willen weten wat er gaande is. Dit zijn de mensen waarmee je oprecht een gesprek kan en mag aangaan. Wanneer ik vanop een afstandje een jongvolwassene op een step zie kijken, stap ik erop af. Hij luistert ondertussen muziek. Wanneer ik hem aanspreek, haalt hij zijn oortjes uit zijn oren en start hij een conversatie. Ook deze jongeman -ik schat hem 24- weet perfect waarom we met deze beelden op straat komen. Zelf probeert hij maar een keer in de week vlees te eten, maar vindt dat het helemaal niet nodig was om te doen.

Onverwacht toch dat er al zoveel mensen de verhalen kenden en er iets aan willen doen. Komt het doordat dierenleed steeds meer en meer aan bod komt in de media? Of omdat we in het stad zijn, waar er meer alternatieven voor dierlijke producten gepromoot worden? Enkel positieve reacties: kan dat wel? Neen toch?

Tijdverspilling
Ah, twee jonge kerels van een jaar of zeventien. Komen zij naar hier om stoer te doen of omdat ze echt interesse hebben in een uitleg? Het hele gesprek -nu ja, gesprek- verliep stroef. Al op de gemakkelijkste vraag van allemaal wisten ze geen antwoord te geven. ‘Hebben jullie zo’n beelden al gezien’, vroeg ik. ‘Ik zeg wat jij zegt’, begon de ene. Al lachend keken ze naar mij en dan naar de beelden, die echt geen lachertje zijn. Snel merkte ik al dat deze jongens er enkel waren om cool te doen. ‘Wat vinden jullie van die beelden’, probeerde ik opnieuw. ‘Ik krijg daar stress van’ was het enige antwoord dat ik kreeg van de jongeman. Hij stak zijn sigaret op en verdween zonder iets te zeggen. Zonde van mijn tijd.

De hele namiddag en avond lang passeerden honderden mensen ons. De een al wat meer geïnteresseerd dan de ander. Wat er nooit veranderde was de nieuwsgierigheid van de voorbijgangers. Een vluchtige blik, een blijvende blik of een sprekende blik: ze passeerden allemaal de revue. Velen bleven vanop een afstandje staren en vol ongeloof kijken.

Uiteindelijk is ieder van ons een Earthling en hebben we allemaal het recht op een lang en gelukkig leven, toch?

Aan de toonbank van de slager
De uren gingen verrassend snel voorbij. De conversatie die het meest beklijfde, was er eentje met een twintiger. Mooi gekleed en met een zak van winkelketen Zara in de hand. Hij wandelt voorbij, blijft staan, kijkt en loopt verder naar het volgende scherm. Vol afschuw kijkt hij naar de beelden en beseft blijkbaar plots dat hij door zelf vlees te eten, medeplichtig is aan de gruweldaden.

‘Ik eet zelf ook wel vlees, want ik vind dat echt lekker’, vertelt hij. ‘Rechtvaardigt smaak voor jou het doden van dieren?’, vraag ik hem. Heel snel antwoordt hij op deze vraag neen. De jongeman beseft plots wat hij verteld heeft en de puzzelstukjes vallen voor hem samen. ‘Ja maar, zijn er veel alternatieven te vinden dan?’, vraagt hij nieuwsgierig. Ik informeer hem dat er in elke winkel wel plantaardige alternatieven te vinden zijn en hij geeft aan ze eens op te zoeken.

Omdat hij graag kip eet, geef ik hem snel nog wat tips mee voor goede kipvervangers. Hij vertelt me dat hij zeker en vast aan mij gaat denken de volgende keren dat hij aan de toonbank staat. Ik geef hem op het einde een kaartje met alle nodige informatie mee. Ik kreeg het gevoel dat ik iemand geïnspireerd had en een verschil maakte. Zo’n oprechte, interessante en goede conversatie motiveert je om verder te gaan. En met de dieren in je achterhoofd gaat het al zeker vlotjes.

De hele middag stonden we er als een hechte groep de kou te trotseren voor de dieren. In totaal hebben we 40 goede gesprekken gehad, waar mensen oprecht interesse hadden en hun eetgewoontes in de toekomst willen veranderen. Zulke positieve reacties kunnen niet anders dan een goede indruk op mij achterlaten. De conversaties waren stuk voor stuk inspirerend en leerrijk. Uiteindelijk is ieder van ons een Earthling en hebben we allemaal het recht op een lang en gelukkig leven, toch?

Wist je dat?
Earthlings een documentaire is over dierenleed en over de afhankelijkheid van de mens van dieren? En de naam letterlijk ‘aardlingen of aardbewoners’ betekent? De film uit 2005 heeft verschillende prijzen gewonnen en wordt verteld door de bekende The Joker acteur Joaquin Phoenix. Phoenix is sinds zijn drie jaar veganist en al een jaren actief als dierenrechtenactivist. De muziek in de film werd onder andere gemaakt door een andere bekende veganist: Moby.

Tekst en foto: ©Tiffany Hermans