Opinie – Waarom wordt de belangrijkste speler van het onderwijs buitenspel gezet?
Studenten willen gehoord worden. Dat blijkt uit de enquête die ik gisteren de wereld heb ingestuurd. Ik vroeg me af hoe studenten het afstandsonderwijs ervaren en hoe ze zich nu voelen. Ondertussen werd de enquête al meer dan 400 keer ingevuld en de resultaten waren iets te belangrijk om in de doofpot te stoppen.
Stress, angst en onwetendheid: de drie grote gevoelens die me in hun greep houden sinds de start van de lockdown. Ondertussen blijven we al bijna zes weken in ons kot. Structuur blijft zoek en mijn hoofd is een grote warboel geworden. Ik krijg amper schoolwerk gedaan en begin stilaan te denken dat mijn concentratievermogen gelijk is aan dat van een goudvis. Mijn mailbox staat op ontploffen door alle taken die blijven binnenkomen. Want hoewel het leven even op pauze werd gezet, blijft mijn studentenleven gewoon op volle toeren verder draaien. Mijn innerlijke rust gaat erop achteruit, ik slaag er niet meer in om alle deadlines te halen en ben zelfs nog niet begonnen aan de vakken die ik via zelfstudie onder de knie moet krijgen. De moed zinkt me stilaan in de schoenen en ik begin oprecht te twijfelen of ik dit jaar tot een goed einde kan brengen.
Gisteren stuurde ik een enquête de wereld in op zoek naar antwoorden. Ik wilde weten hoe mijn medestudenten deze periode ervaren. Krijgen zij de leerstof op eigen houtje verwerkt? En voelen ze zich gehoord? In no-time kreeg ik immens veel respons en de resultaten zijn op z’n minst verontwaardigend te noemen. Van de studenten die deelnamen geeft 74 (!) procent aan dat er onvoldoende rekening gehouden wordt met hun welzijn tijdens deze lockdown.
Duidelijke communicatie blijft zoek
De scholen sluiten bleek een broodnodige beslissing in de strijd tegen het coronavirus en afstandsonderwijs is zeker een goed alternatief. We moeten ons schikken naar de beslissingen die gemaakt worden door de overheid. Toch vraag ik me af waarom er nooit naar de mening van studenten werd gevraagd. Hoe kan het dat er na bijna zes weken nog altijd niet wordt stilgestaan bij ons welzijn? De communicatie verloopt stroef en de media worden regelmatig nog voor de studenten op de hoogte gebracht van de stand van zaken binnen het onderwijs.
Er is nood aan eerlijke en duidelijke communicatie vanuit de overheid. Verder vind ik het belangrijk dat studenten open kunnen communiceren met docenten. Er zou een wisselwerking moeten komen waar er ruimte is om naar elkaar te luisteren. Zo kunnen studenten grenzen aangeven wanneer het te moeilijk wordt. Ook biedt dit de kans aan docenten om te zeggen waarom zij tijdelijk geen les geven, want daar is misschien wel een heel goede reden voor.
Deze situatie is voor niemand eenvoudig en zowel docenten als studenten moeten zich aanpassen. Het is logisch dat er geen kant-en-klaar plan van in het begin op tafel lag. Maar wanneer ik naar het nieuws kijk, wordt er enkel gesproken over de lagere en middelbare scholen. Waarom zijn hogescholen en universiteiten plots niet meer belangrijk om over te praten?
Studenten willen gehoord worden
Zelf heb ik geen pasklaar antwoord op de vraag hoe we deze situatie aangenamer kunnen maken voor de studenten. Wel weet ik ondertussen dat er naar ons geluisterd moet worden want studenten willen gehoord worden. Laten we een debat openen waar studenten, docenten en de overheid elkaar ontmoeten. Zo kunnen er duidelijke richtlijnen opgesteld worden die voor alle studenten haalbaar zijn.
De examens staan voor de deur en bijna de helft heeft nog niet eens een duidelijk examenrooster ontvangen om voldoende voorbereid te zijn. We bezwijken stilaan onder de stress die school met zich mee brengt. Er moet in samenspraak met de studenten gezocht worden naar oplossingen zodat ons welzijn weer verbetert. We moeten onze krachten bundelen en samen een gulden middenweg vinden. Want het is vijf voor twaalf.
Tekst en foto: © Yoni Van den Dycke