Door de coronamaatregelen moest ook Emma uit Schilde eind maart haar stage stopzetten in ’t Zwart Goor. Het dienstverleningscentrum voor mensen met een verstandelijke beperking en psychische en gedragsproblemen vond het risico te groot om de stagiaire verder te laten werken. De school stelde haar studenten, die met hetzelfde probleem zaten, voor de keuze om ofwel 51,5 uren aan taken te maken, ofwel vrijwilligerswerk te doen. Voor de laatstejaarsstudent psychologie was de keuze snel gemaakt.

Halverwege april begon Emma vrijwilligerswerk te doen in Huize Stracke, een rust- en verzorgingstehuis in Boechout. ‘Toen de school me vroeg of ik taken wilde maken of vrijwilligerswerk wilde doen moest ik niet lang nadenken. Ik heb altijd al een zwak gehad voor onze oudste generatie en dus was vrijwilligerswerk in een rusthuis het eerste dat in me opkwam. Dit is het rusthuis waar mijn overgrootmoeder haar laatste jaren heeft doorgebracht. Ik zou ze hier samen met mijn zussen en mijn groetmoeder af en toe komen bezoeken.’

In de loop van mei zouden de stages terug hervat moeten worden. De studente had toen de mogelijkheid om haar stage te vervolledigen in het rusthuis in plaats van in het dienstverleningscentrum. Dat heeft ze dan ook gedaan.

Geen besmettingen

‘Toen ik hier helemaal in het begin aan de slag ging waren wij één van de weinige rusthuizen zónder besmettingen. Helaas duurde dat niet heel lang. Eén vrouwelijke bewoner testte positief en werd meteen in quarantaine geplaatst. De sfeer is toen wel niet veranderd. Veel bewoners weten niet af van het coronavirus of ontkennen dat het er is. Dat was voor mij even wennen. De meerderheid van de alleroudste generatie kijkt hier niet naar het nieuws. Ze hebben er dus ook geen idee van wat het inhoudt. Er zijn er ook die weigeren getest te worden omdat het virus voor hen niet bestaat’, zegt Emma.

Er zijn in Huize Stracke uiteraard wel maatregelen genomen om alles zo veilig mogelijk te laten verlopen. Alle verzorgers lopen met maskers op, dagelijks wordt de koorts gemeten van alle bewoners en verzorgers én de bewoners moeten elke avond noteren hoe vaak ze die dag gehoest hebben. Uiteraard mogen de bewoners ook geen bezoek ontvangen. Dat spreekt voor zich.

Testen

‘Heel het tehuis is getest geweest. Zoals ik al zei waren er in het begin geen besmettingen. Niet veel later testte één vrouw positief. Zij vertoonde wel geen symptomen. De vrouw werd in quarantaine geplaatst voor minstens twee weken. Deze mensen hebben buiten het tehuis niet veel of geen contact met andere mensen. Om ze dan geïsoleerd te zien van de rest vond ik moeilijk. Ze vertelde ook hoe eenzaam ze zich voelde en hoeveel belang ze hecht aan de 5 minuten waarin ze een verzorger zag die haar kwam verzorgen of eten kwam brengen. Hartverscheurend.’

Zowel de bewoners als de verzorgers als de directie vinden het ontzettend jammer dat er ook maar één keer getest wordt. Dit komt door het beperkt aantal testen dat beschikbaar is. Een virus kan op elk moment van de dag tot in het rusthuis geraken en dan moet er meteen worden ingegrepen. Ze hopen zo snel mogelijk terug testen uit te voeren op iedereen.

Activiteiten

Vóór het virus uitbrak waren ouderen toegestaan om het rusthuis te verlaten. Familieleden of vrienden komen de persoon dan halen en gaan er iets mee eten, iets drinken, een stad bezoeken of misschien nog eens gewoon thuis zijn. Uiteraard is dat nu onmogelijk geworden. Ook dit is voor het personeel en de bewoners zelf een hele aanpassing.

‘Als verzorgers proberen we de bewoners nu zo vaak mogelijk mee te nemen voor een wandeling op het domein. Zelfs op de kamer zitten om een babbeltje te doen of om een spelletje te spelen proberen we nu extra onze tijd ervoor te nemen. Uiteraard komen de klassieke verhalen over hoe goed het vroeger was ook naar boven (lacht). Aangezien de bewoners geen bezoek meer mogen ontvangen proberen we het contact met familie te onderhouden aan de hand van Skypegesprekken. De ene is dolblij dat hij zijn familie terugziet, de ander vraagt ons om te bellen naar een zoon met wie ze al twintig jaar geen contact meer heeft. Ook is het al gebeurd dat een bewoner vraagt om zijn zoon te spreken, waarna zijn andere zoon hem voor de zoveelste keer moet meedelen dat die al jaren dood is. Jammer genoeg heeft een vrouw ook via Skype moeten vernemen dat haar broer overleden is aan het virus.’

Veel van deze gesprekken zouden normaal privé met de familie plaatsvinden, nu is het personeel er meer dan ooit bij betrokken. Uiteraard proberen ze er in alle gevallen en op alle mogelijke manieren voor hen te zijn. Goed of slecht nieuws.

Op eigen risico

‘Ik voel meer dan ooit een verantwoordelijkheid om de maatregelen zo strikt mogelijk te volgen. Ik ben dan wel getest, maar dit wil niet zeggen dat ik diezelfde avond het virus niet kan oplopen in de supermarkt, aan het tankstation of zelfs thuis. Het is dus in mijn eigen belang maar ook in dat van al de bewoners en het personeel in Huize Stracke dat ik gezond blijf. Ik kan net zoals iedereen niet zomaar eender wanneer mezelf laten testen. Ik heb mezelf een saturatiemeter aangeschaft waarmee ik de hoeveelheid zuurstof in mijn bloed kan meten. Ik weet dat dat niet alle risico’s wegneemt maar zo kan ik het wel zoveel mogelijk op de voet volgen.’

Sinds de maatregelen versoepeld zijn lijkt het alsof het merendeel van de bevolking vergeten is dat er nog steeds besmettingsgevaar is. Mensen spreken met elkaar af in grote groepen en bubbels worden met elkaar vermengd.

‘Persoonlijk heb ik het daar soms moeilijk mee. We denken te veel aan onszelf. Iedereen wil zijn vrienden en familie terugzien, iedereen wil terug naar de kapper en kleren gaan kopen. Ik snap dat, we hebben het allemaal moeilijk gehad, maar laat ons niet vergeten dat het nog steeds niet voorbij is’, zegt Emma. ‘Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor risicogroepen zoals ouderen of zieken. Tenslotte kan dit ook volledig in ons gezicht terugkaatsen. Hoe lakser we nu beginnen om te gaan met de maatregelen, hoe groter de kans wordt dat we terug richting een lockdown gaan en dan kunnen we terrasjes met onze vrienden deze zomer wel vergeten.’

Tekst: Claire Gevers, foto: ©Emma Gevers