Een maand op een onbewoond eiland overleven is voor vele avonturiers een droom. Voor Koen Loomans (37) uit Lommel werd deze droom werkelijkheid toen hij zich inschreef voor het VIER-programma Expeditie Robinson.

Waarom heb je je ingeschreven voor Expeditie Robinson?

Ik wou al 20 jaar meedoen aan Expeditie Robinson. Twee jaar geleden, in 2018, had ik me al eens ingeschreven en toen was ik er net niet bij. Toen zeiden ze op de casting tegen mij om me opnieuw in te schrijven, met hetzelfde introductiefilmpje. Ik heb dat dan gedaan en dan was ik eigenlijk vrij snel bij de laatste 100. En daarna vrij snel bij de laatste 25. Het was eigenlijk vrij snel duidelijk dat ik mee kon gaan op expeditie. Ik wou vooral meedoen voor de uitdaging, dus toen er reclame op televisie kwam, heb ik me meteen terug ingeschreven.

Wisten jullie op voorhand dat het België tegen Nederland ging zijn? Wat dacht je toen je dat eiland op kwam en je plots al die Nederlanders zag?

Op voorhand wisten we eigenlijk niet dat het België tegen Nederland ging zijn. Dat kwamen we effectief pas te weten wanneer we met de boot op het eiland aankwamen, en daar Hollanders op het eiland zaten. We hadden liggen gokken op voorhand dat het tegen bekende Vlamingen ging zijn, of tegen andere Belgen. Maar Hollanders, daar had ik totaal niet aan gedacht. Daar was ik in het begin eigenlijk niet echt mee opgezet, dat was even schrikken. Dat is niet mijn favoriet volk, dus ja. Maar dat is allemaal goed gekomen.

Jullie hadden in het Belgenkamp eigenlijk al vrij snel een soort van vertrouwensgroepje en dan moeten jullie Thomas en Kevin afgeven aan het Nederlandse kamp, vond je dat jammer?

Thomas, Ruth, Kevin, Niels en ik vormden samen een heel sterke groep, een sterk vijftal. Dan komt die eetproef er aan, en moeten we Thomas en Kevin afgeven. Dat was best kut, echt een kutgevoel. We waren dan ook minder sterk in de proeven, sowieso. En dan ben je ook nog is de band met die mannen kwijt. Die zaten opeens in het andere kamp, dus die bouwden daar een band op. Dat was wel even slikken.

Je speelt Thomas kwijt, dat is al een beer op zich. En dan ook nog eens Kevin, die heel sterk is in puzzelen. Op Robinson zijn dat de twee dingen die echt belangrijk zijn, puzzelen en kracht. En als je die twee dan juist verliest en je zit daar met een Natassia, een Nelleke en een Farah, dan blijven ik en Niels alleen nog over als het op kracht aankomt. Dan win je niet zoveel proeven meer natuurlijk.

Dan komt er de samensmelting. Traditie wilt dat het feestmaal dat je daar krijgt bij veel kandidaten een van de hoogtepunten van de expeditie is, was dat bij jou ook zo?

Ik had niet echt een doel bij het begin van de expeditie. Ik wou gewoon mezelf blijven en dat is wel gelukt. Maar hoe langer je erin zit, hoe langer je wilt blijven natuurlijk. Ik heb dan de samensmelting gehaald, en vanaf dan was het gewoon verder kijken.

‘Ik was het spel en de complotten kotsmuug’

Dat is misschien cliché, maar iedereen wilt de samensmelting halen. Dan kan je van jezelf zeggen dat je expeditie geslaagd is. Maar als je dan de samensmelting haalt, dan wil je nog verder natuurlijk. Dat is het eerste punt waar je naartoe leeft. Als je net voor de samensmelting afvalt, zoals Eva en Farah, dat is natuurlijk wel heel erg zuur. Voor mij was dat wel een eerste hoogtepunt.

Een aantal dagen later komt er een moment waarin je iedereen verbaast, je zet al je stemmen in op Nelleke. En dat met nog vrij veel eilandraden voor de boeg. Wat dacht je toen je al die stemmen inzette?

Ik denk dat heel Vlaanderen en België toen dacht van wat is die nu aan het doen? Zoiets was nog nooit gebeurd in alle seizoen van Expeditie Robinson, ik heb dat nagevraagd bij de productie. Het was nog nooit gebeurd dat iemand twaalf dagen voor het einde van de expeditie al zijn stemmen kwijt was. Maar ik wist op dat moment dat ik er nog niet direct ging uitliggen. Ik wist dat Herman er nog uitging voor mij, ik wist dat wanneer Ruth verloor op winnaarseiland van Thomas dat ze er ook voor mij ging uitgaan. Dan waren er al twee spelers weg, en dan kan er nog veel gebeuren. En dat is gebeurd ook.

Maar ik was het gewoon kotsmuug, ik was Nelleke kotsmuug, ik was het spel en de complotten kotsmuug. En dan heb ik al mijn stemmen ingezet zonder erbij na te denken, en dat heeft mij geholpen ook. Ik was geen bedreiging in de proeven, maar ik lag wel goed in de groep. Het was een gok, maar wel een beetje een berekende gok.

https://www.instagram.com/p/B-AGj0YA7Lh/

In de halve finale verlies je heel nipt van Elroy. Had je er nog vertrouwen in dat je Jorik kon kloppen in de volgende proef?

Ik had na die halve finale er geen vertrouwen meer in dat ik nog in de finale kon geraken. We doen die halve finaleproef, en Jorik valt meteen van die paal, wat wij wel gedacht hadden. Toen dacht ik wel dat dit mijn kans was om de finale te halen, dat ik die niet mocht laten liggen. Wij dachten allemaal dat het nooit twee krachtproeven gingen zijn na elkaar. Ik dacht ook dat als dit niet lukt, dan is het subiet weer een stomme puzzelproef of een rekensom of logisch nadenken en dat is iets voor Jorik. Maar dan wordt het toch weer een krachtproef en die was echt op mijn lijf geschreven. Dat was een geluk bij een ongeluk. Jorik wint vier à vijf proeven op een rij. En dan verliest hij de halve finale van mij en Elroy, twee mannen die nooit een proef hebben gewonnen.

Je wilt niet weten wat er toen door me heen ging toen Jorik zijn stokje liet vallen. Dat was ongelofelijk. Alles kwam samen: al mijn stemmen kwijt, toch nog die eilandraden overleefd… Maar ik wist dat ik goed in de groep lag en dan kwam die ontlading, je hebt het wel op televisie kunnen zien, ik was bijna de zee terug in gelopen.

In de finale gaat het heel gelijk op tussen jullie drie. Maar uiteindelijk wint Thomas toch. Is hij de verdiende winnaar?

Ik maakte een fout bij de cijfercode, maar ik denk niet dat die fout mij de winst heeft gekost. Het kwam allemaal neer op hoe goed je dat balletje kon gooien. Ik ben vertrokken met drie zakjes balletjes in de hoop dat het maar eens moest lukken. Dat lukte niet en Thomas gooide iets beter dan Elroy en ik.

‘De laatste zes overblijvers hoor ik nog elke dag’

Je moest daar echt heel veel geluk hebben. Dat kon je op televisie niet zien, maar de afstand was heel erg groot. We hadden alle drie kunnen winnen. Ik gun het Thomas zeker, maar als ik het was gunde ik het mezelf ook en bij Elroy net hetzelfde. De winnaar heeft altijd gelijk, zo simpel is het.

Achteraf bekeken, wat was voor jou nu het absolute hoogtepunt?

Voor mij waren er twee absolute hoogtepunten. De videoboodschap die Thomas en Jorik mij gegund hebben. Thomas heeft mij toen meegenomen naar winnaarseiland om dan de videoboodschap van het thuisfront te zien. Dat was voor mij een eerste hoogtepunt. Een tweede hoogtepunt is toch wel dat ik al mijn stemmen kwijtspeel. Dat was nog nooit gebeurd.

Wat heb je het meest onderschat aan de Expeditie?

De verveling heb ik het meest onderschat. Een aflevering is het relaas van twee à drie dagen filmen. Er zijn daar heel erg veel dode momenten. Een proef duurt gemiddeld vier à vijf uur. Dan ben je weg van dat eiland. Daarna vaar je terug en dan zit je daar weer. De eilandraad is pas de dag nadien ’s avonds. Je zit je bijna constant te vervelen. Vooral mentaal is dat enorm zwaar. Niet de honger, niet de complotten, maar de verveling was voor mij het zwaarste.

Met wie kwam je het beste overweg daar?

Als ik één iemand moet noemen met wie ik daar heel erg goed overeen kwam, dan is het toch Jorik. Dat is nog altijd een heel erg goede vriend.

Hoor je nu nog mensen van op Expeditie Robinson?

We hebben een grote WhatsApp-groep met alle 16 kandidaten. Dan hebben we nog een kleinere WhatsApp-groep met de laatste zes overblijvers, en die hoor ik elke dag.

Op alle proeven presteerde je eigenlijk altijd best goed behalve bij één soort van proeven: de puzzelproeven. Als je daar nu op terugkijkt heb je dan zoiets van had ik mij maar wat beter voorbereid op dat puzzelen?

Ik heb me op niks voorbereid. Ik wist wel dat mijn logisch nadenken niet het van het was. Goh ja, daar heb ik me af en toe voor heel Vlaanderen en Nederland wel belachelijk gemaakt. Maar ik ben er altijd doorgesukkeld, door mijn karakter en door niet op te geven. Maar dat puzzelen is een zwak punt van mij. Dat interesseert me niet, ik zal er ook nooit op oefenen. We hebben er allemaal goed om kunnen lachen achteraf.

We kregen ook geen richtlijnen op voorhand van dingen die we zeker moesten kunnen. We wisten echt van niets. We wisten hoe laat we in Zaventem moesten zijn. We wisten dat we dan onze gsm moesten afgeven, maar dat was het dan ook. Meer wisten we echt niet.

Nog een laatste dingetje, dat gele T-shirt. Je hebt die bijna bij elke proef of eilandraad aangehad, heeft die een speciale betekenis voor jou?

Dat gele T-shirt is ook legendarisch aan het worden natuurlijk. Ze kwamen bij mij thuis filmen voor de expeditie voor een gesprek thuis. Toen moest ik laten zien welke T-shirts ik ging meenemen. Voor de camera is het belangrijk dat er geen strepen of ruitjes inzitten. Dus ik koos dan voor een gele T-shirt, dat is er een van mijn werk. Maar ik heb daar eigenlijk totaal niet bij stilgestaan dat dat ging opvallen.

Dat shirt is zijn eigen leven beginnen leiden op Robinson. Dat was totaal niet de bedoeling, maar het heeft wel goed uitgepakt. Een beetje reclame, ik word nu constant geassocieerd met dat gele T-shirt. Ik heb daar enorm veel reacties op gekregen. Dat was eigenlijk toeval, maar het heeft wel goed uitgepakt.

https://www.instagram.com/p/B_oIk4Flzqf/

Tekst: Jens Jacobs, Foto: ©Koen Loomans