New Yorkse illustratrice Ashly Simeone (29): ‘Enkel blanke of slanke mensen tekenen is schadelijk’
Ashley Simeone, een 29-jarige illustratrice uit New York die voornamelijk fanart maakt, kreeg negatieve reacties onder een Instagram-post. Waarom? Omdat ze een vrouw met vetrolletjes had getekend. Dit inspireerde haar om onderwerpen zoals body positivity en whitewashing in kunst aan te kaarten. Ze deed een live-video op Instagram waarin ze sprak over deze onderwerpen. Ze kon meteen op veel steun rekenen zowel van mede illustratoren, schrijvers en zij die gewoon van de illustraties genieten.
Je kreeg commentaar omdat je een personage beschreven als ‘atletisch’ portretteerde met lichaamsvet. Wat wekte dat bij je op?
‘Ik moet toegeven, ik was niet verbaasd dat ik degene was die negatieve commentaar kreeg over hoe ik dit personage portretteerde. Niemand wil vet zien in kunst, fotografie of eender welke media. Tenzij het op een satirische, komische of lelijke manier is. Waar ik wel door verrast was, was van het feit dat zoveel mensen wel positief reageerden op Bryce, het personage in kwestie, en haar vetrolletjes. Ik voel geen woede wanneer ik op zo’n opmerkingen stoot. Ik voel vooral verdriet en frustratie naar de oogkleppen waarmee sommige mensen rondlopen. ‘
‘De negatieve commentaren die ik onder mijn post te zien kreeg waren vooral mensen die bewijs eisten. Ze wouden weten of het personage wel écht plus-size was. Dat was echt verbijsterend. We gaan toch nooit controleren of een personage wel echt slank is? Maar van zodra iemand een personage als plus-size portretteert moet er meteen bewijs en een hele thesis op tafel gelegd worden. Open your minds, people!’
Het personage in kwestie.
Was dit de eerste keer dat je zulke commentaren kreeg?
‘Ik ben een van de gelukkigen die nog niet vaak te maken kreeg met oproer over de dingen die ik teken. Ik heb ongeveer 4000 volgers op mijn Instagram-account, @artbysmashley, dat is erg weinig vergeleken met de grote artiesten. Ik denk dat zij vaker met controverse te maken krijgen.’
Heb je ooit het gevoel gehad dat jij zelf niet gerepresenteerd werd in de tekeningen die je zag? Is dat de drijfveer achter de positiviteit in je werk?
‘Toen ik jong was zag ik mezelf zeker nooit geportretteerd in kunst, boeken of media. Ik had overgewicht en acne. Mijn haar en ogen waren bruin in plaats van het ideale blond en blauw. Ik voelde me gewoontjes en vond mezelf helemaal niet passen binnen het ideaal dat geaccepteerd werd in de late jaren 90.’
‘Ondertussen ben ik 29, wijzer en met meer liefde voor mezelf. Ik wil de jeugd van nu de representatie geven die ik zelf miste toen ik jong was’
‘Maar ik ben wel een hetero, blanke vrouw dus ik werd wél vaker gerepresenteerd dan anderen. Dat is een privilege dat ik erken. Maar als we het over body diversity hebben, las ik nooit over een meisje met vet aan haar lichaam. Nooit zag ik een voller meisje zoals mezelf op televisie. Dat is wel degelijk een drijfveer geweest voor mij. Ondertussen ben ik 29, wijzer en met meer liefde voor mezelf. Ik wil de jeugd van nu de representatie geven die ik zelf miste toen ik jong was.’
Waarom denk je dat illustratoren zich zo vastklampen aan deze onrealistische lichamen?
‘Ik denk dat we allemaal een soort default brain hebben. Wat we het vaakst zien wordt onze standaard. Onze samenleving focust zich enorm op de westerse schoonheidsidealen. Lichte huid, platte buik, grote borsten, effen huid en een kleine neus. Wanneer iemand je vraagt een personage te verzinnen dan ga je automatisch naar die idealen toe leunen. Dat is wat ons aangeleerd is, wat we zien.’
Zijn schrijvers en auteurs hier ook verantwoordelijk voor?
‘In boeken krijgen we vaak een geschreven beschrijving van een persoon. Haar -en oogkleur zijn het makkelijkste om op te pikken. Huidskleur is dan weer moeilijker. Sommige auteurs geven een erg vage beschrijving.. Ook lichaamstype is vaak erg moeilijk te onderscheiden.’
‘Lichaamstypes zijn vaak gehuld in eufemisme, ze laten het mooier, vriendelijker of minder onaangenaam lijken dan dat het in werkelijkheid is. We lezen eufemistische woorden als ‘zacht’, ‘curvy’ en ‘atletisch’, ik kan me eerlijk gezegd de laatste keer dat ik een Young Adult-boek las waarin een personage gewoon wordt beschreven als dik of plus-size niet herinneren. Zelfs Nina Zenik uit de Six of Crows-serie van Leigh Bardugo, een personage dat wel degelijk dik is, wordt nooit als zodanig genoemd. We moeten dik en de bijbehorende eigenschappen niet meer zien als een vies woord dat niet gebruikt mag worden.’
Een ander veel voorkomend probleem is het whitewashen van personages met een gekleurde huid, men wist de identiteit van deze personages door ze blank of lichter te schilderen. Wat hier mee?
‘Whitewashing, het lichter maken van gekleurde personages, is een heel ander probleem. Uiteindelijk komt het neer op een soortgelijk vooroordeel en die westerse schoonheidsnormen.’
‘Toekijken hoe de weinige gekleurde personages geportretteerd worden als blank vult me met een andere soort woede. Praktijken zoals deze richten erg veel schade aan, en die schade reikt veel verder dan wij ons kunnen voorstellen. Dat geldt zowel voor televisie, films, boeken … Voor alles.’
‘Whitewashing is echter problematisch omdat het een hele identiteit uitwist’
‘Ik wil simpelweg dat mensen hun blik gaan verbreden. Om personages te zien en te portretteren als iets anders dan deze one body fits all. Whitewashing is echter problematisch omdat het een hele identiteit uitwist. Wanneer iemand het personage van Yrene Towers, uit de serie Throne of Glass van Sarah J Maas, die duidelijk is geschreven als een persoon van kleur, blank schildert? Dat is niet oké. En ik zeg niet dat het voortkomt uit racisme maar het is een ignorantie en onwetendheid die als artiest helemaal niet oké is.’
Wat nu met niet-fan artists die enkel blanke of slanke mensen tekenen?
‘Enkel blanke mensen of slanke mensen schilderen is schadelijk, of het nu fanart is of niet. Mijn punt is makkelijk gericht op die fanart, omdat we werken met bronmateriaal zoals beschrijvingen of foto’s. Alle kunstenaars moeten echter nadenken over het werk dat ze de wereld insturen.’
Denk je dat er in het algemeen voldoende diversiteit is in kunst, zijn we op de goede weg of niet? Merk je verandering in de gemeenschap? Worden mensen bewuster?
‘Ik denk dat we worstelen met diversiteit in kunst zoals we worstelen met diversiteit in boeken en films. De meest populaire illustratoren in de community, degenen met tienduizenden volgers? Ik denk dat zij vooral de neiging hebben om keer op keer vrijwel dezelfde lichamen en gezichten te schilderen.’
‘Stap één is om het te normaliseren, en ik hoop dat ik kan helpen die beweging op gang te brengen’
‘Het feit dat ik regelmatig opmerkingen krijg wanneer ik mensen met een andere huidskleur schilder, die zeggen: ‘Bedankt dat je haar bruin hebt gemaakt!’ bewijst dat er te veel illustratoren zijn die dit niet doen. Hetzelfde met lichaamstype. Ik denk wel dat er veel illustratoren zijn die willen leren! Ik hoop dat we deze onderwerpen kunnen blijven bespreken, laten groeien en een echte verandering gaan zien.’
https://www.instagram.com/tv/B_a0w-UJCOg/?hl=nl
Het eerste deel van Ashleys live over body positivity en whitewashing.
Wat is een verandering die je graag zou zien? Hoe wil je dat de art community er binnen 10 jaar uitziet?
‘Ik hoop dat we de komende tien jaar gewoon een verschuiving zien naar het accepteren van alle soorten lichamen en we niet meer met onze vervormde idealen kijken. Dun, dik, blank, donker … Ik denk dat we goed onderweg zijn, met activisten zoals @bodyposipanda op instagram, Jameela Jamil, Charli Howard, Lizzo en nog veel meer. Er is ook het merk American Eagle, Aerie, dat hun modellen de afgelopen drie jaar niet meer retoucheert en zo veel lichaamstypes in hun advertenties toont. Door dit soort dingen ben ik er zeker van dat we de goede kant uitgaan. Ik hoop dat we dit meer in kunst kunnen gaan zien. Stap één is om het te normaliseren. Ik hoop dat ik kan helpen die beweging op gang te brengen.’
Tekst: Yoni Delplanque foto: © Ashley Simeone, @artbysmashley