De voorbije jaren zijn plannen voor een ‘Vlaamse Netflix’ van DPG Mediagroep en Telenet verder naar voor geschoten. Het doel hiervan is om de Vlaamse mediabedrijven en fictie een stevige boost te geven. Maar deze streamingplatformen hebben een hoge langetermijnkost voor consumenten.

Economische en culturele boost

Met de concurrentie van buitenlandse bedrijven is het niet abnormaal dat de Vlaamse mediabedrijven zich proberen aan te passen om hun toekomst veilig te stellen. Het nieuwe kijkgedrag van de moderne Vlaming volgen is dan ook geen slecht idee om een stevige omzet te zien. Daarnaast bied een Vlaamse Netflix ook de kans om onze Vlaamse televisie te promoten in de rest van de wereld.

Een grote zorg voor de slaagkans van dit project is dat de bedrijven mogelijk niet begrijpen wat van Netflix zo’n succesverhaal heeft gemaakt. Netflix vond een gat in de markt, namelijk dat consumenten hun films wilden zien zonder het huis te moeten verlaten. Doordat het bedrijf er zo snel bij was kon ze haar wortels zetten en een massaal kapitaal van zowel geld als klandizie opbouwen.

Nieuwe platforms zoals de Vlaamse Netflix moeten daardoor niet alleen potentiële klanten lokken met betere prijzen maar moet ook deelnemen aan de economische wapenwedloop.

Monopolie van entertainment

Een recent kenmerk van streamingplatformen is de exclusiviteit van shows. Dit is zowel een zegen als een vloek voor het werk. Aan de ene kant kunnen films en series makkelijker gefinancierd worden, maar aan de andere kant krijg je als consument minder keuze in je aankoop. Met één of twee van dit soort platformen zal dit nog meevallen, maar hoe meer er op de markt verschijnen hoe duurder het voor de consument zal eindigen omdat elk platform voor een nieuwe rekening zorgt.

Streamen betekent bovendien dat je geen toegang meer hebt tot de catalogus wanneer je abonnement eindigt. Je hebt geen eigendom over de producten die je huurt. En als al het videomateriaal deel uitmaakt van een streamingplatform zal deze niet staan springen bij het idee om die films en series via DVD’s en Blu-Ray te verkopen. Waarom zou je een film één keer als DVD verkopen wanneer je diezelfde persoon elke maand kan laten betalen?

Als een platform zelf een show heeft geproduceerd hebben zij uiteraard alle recht om te kiezen waar ze die show verkopen. Maar kan je datzelfde argument ook geven voor series en films die worden opgekocht zodat ze daarna platformexclusief worden? Dit is was het geval toen Disney de 21st Century Fox catalogus opkocht en verschillende films opsloot in de zogenaamde Disney Vault. Deze films, decennia aan cultureel erfgoed, worden nu uitgewist door een entertainmentmonopolie zodat hun nieuwe producten geen competitie hebben.

Broedhaard voor piraterij

Deze betaalmuur maakt het aanlokkelijk voor burgers om naar piraterij te stappen als oplossing. En zoals de geschiedenis keer op keer uitwijst zijn het piraten die voor innovaties zorgen, niet monopolies.

We hebben hetzelfde gezien met andere producten. Toen consumenten geforceerd werden om een cd van 20 nummers te kopen voor één lied dat ze wilden, stapten ze naar piraterij om dat enkele lied in mp3 formaat te downloaden.

Dit inspireerde bedrijven zoals Apple om platformen te creëren waar het mogelijk is om elk lied apart te kopen. De meeste piraten stapten over naar deze legitieme verkoopstechniek, maar of de geschiedenis zich hier zal herhalen is afwachten.

Tekst: Steve Wouters
Foto: CC by mohamed_hassan (pixabay)