Het is zondagavond, iets na elf, ik zou al lang moeten slapen want ik heb morgenvroeg les. Maar hier lig ik, te piekeren over wat ik morgen naar school moet dragen. Elke dag hetzelfde liedje… Niet te kort, als ik me moet bukken. Niet te veel kleuren, want ik wil niet te hard opvallen. En vooral niet te spannend, want niemand mag zien over welke delen van mijn lichaam ik het meest onzeker ben. Ik zoek troost in het feit dat ik niet alleen ben. Iedereen is wel eens onzeker, denk ik.

Maandagochtend, weer net te laat opgestaan en te weinig tijd om na te denken over wat ik wil dragen. Ik neem een jeans en oversized trui uit de kast, de makkelijkste keuze om onder de radar van de fashion police te blijven. Onderweg naar school twijfel ik toch weer of ik wel de juiste outfitkeuze heb gemaakt. Het is ondertussen herfst, blaadjes vallen van de bomen en het wordt kouder. Vooral dat laatste vind ik niet zo erg. In de herfst en winter is het voor iedereen die onzeker is over zijn/haar lichaam gemakkelijk om zich weg te steken in oversized truien. Zo grijp ik vaak naar mijn zwarte sweaterjurk die lang en breed genoeg is om al mijn vrouwelijke vormen te verstoppen. Iedereen weet dat ik een basic bitch ben en dat ik houd van eenvoud. Maar zouden ze doorhebben dat ik me soms zo onzeker voel dat ik me het liefst van al achter een muurtje zou willen verstoppen?

Ik heb me al zo vaak afgevraagd of ik de enige ben die zich zo voelt. In de auto onderweg naar school heb ik tijd om na te denken. Zouden bekende mensen soms worstelen met onzekerheid over hun lijf? Zo is Billie Eilish eerder deze maand opnieuw slachtoffer geworden van bodyshaming op sociale media nadat ze werd gespot op straat in een nauw aansluitend topje. Het duurde niet lang voordat Twitter vol stond met negatieve commentaren. Iedereen die op deze aardbol rondloopt, kent haar als de zangeres met baggy kledij en lange nagels. Is het nodig om iemand neer te halen op basis van zijn/haar kledingkeuze?

Ondertussen ben ik aangekomen op school. Gezichtsuitdrukkingen zijn moeilijker af te lezen door al die mondmaskers. Ik stap de trap op en verschillende blikken van medestudenten kruisen me. De gangen van Thomas More lijken soms wel de catwalk van de Paris Fashion Week. Voorlopig krijg ik geen opmerkingen. Zouden ze denken dat ik saai gekleed ben? Of ben ik weer te hard aan het nadenken en geven mijn medestudenten geen f*ck.

Wanneer ik thuiskom van school valt er een last van mijn schouders. Ik moet me geen zorgen maken over hoe ik eruitzie want ik weet dat mijn ouders me altijd zullen respecteren zoals ik ben. En eigenlijk zou ik me niets mogen aantrekken van wat andere mensen denken of zeggen. Tot het weer iets na elf is, ik in mijn bed lig en weer begin te piekeren over wat ik morgen zal dragen.

Tekst en foto: © Jolien Ceulemans