Voor de eerste keer ooit in België zijn er exact even veel vrouwelijke als mannelijke ministers in de federale regering. De nieuwe federale regering De Croo I bestaat sinds vandaag en heeft nu al grenzen verlegd. 

Tijdens de coronacrisis bleek dat landen die geregeerd werden door vrouwen de crisis beter aanpakte en de schade sneller konden beperken. Het is al langer bewezen dat vrouwen wel degelijk thuishoren in de politiek, toch staan ze gemiddeld lager op de kieslijst. Een vrouwelijke lijsttrekker zal je bijvoorbeeld zelden zien in België. Enkel PVDA, Groen en Sp.a proberen hier een evenwicht in te vinden.

https://www.instagram.com/p/CF2tDcwlHlt/?utm_source=ig_web_copy_link

Over vrouwen in de politiek zijn er bakken stereotypen te vinden. ‘Seksisme leeft ook in de Belgische politiek. Behalve het feit dat vrouwen ’emotioneler’ zouden zijn in hun beslissingen of niet capabel zijn. Leeft het idee dat het als vrouw gemakkelijker zou zijn in de politiek, omdat vrouwen hun charmes kunnen gebruiken zonder iets te moeten doen om op te klimmen’, zegt Soetkin Jehaes (Open Vld) raadgever Europees en Internationaal beleid.

‘Vrouwelijke politici en feministen vragen niet om bevoordeeld te worden, we vragen om gelijk behandeld te worden’

Met tien mannelijke ministers en tien vrouwelijke, is voor het eerst de regering fiftyfifty verdeeld. Vorig jaar bestond de regering ook al uit 46,7% vrouwen, maar in 1995 was dit bijvoorbeeld nog maar elf, acht% volgens het Insitituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen. Onze regering gaat dus de goede richting uit en een feministische premier draagt hier zeker en vast tot bij.

Alexander De Croo pleit al jaren voor meer vrouwen in leidinggevende posities. Hij schreef daarover het boek De eeuw van de vrouw. ‘Waar er bij mannen al vaak wordt uitgegaan van hun competentie, moeten vrouwen zich eerst dubbel en dik bewijzen. De coformateurs spraken met de partijvoorzitters af dat er gezocht zou worden naar gendergelijkheid, maar ook dat de juiste personen met de juiste capaciteiten en inhoud op de juiste ministerposten gezet moesten worden. De gendergelijkheid zal geen verschil maken qua beleid’, beweert Jehaes.

In 1965 had België zijn eerste vrouwelijke minister. Dat we vandaag evenveel mannen als vrouwen tellen in de regering, is mede te danken aan enkele grondwetswijzigingen. Zo is het bijvoorbeeld sinds 2002 verplicht evenveel vrouwelijke als mannelijke kandidaten op de kieslijst te zetten.

‘Vooraleer we van echte gendergelijkheid in de politiek kunnen spreken, zal er wel eerst een serieuze mental shift moeten komen, bij zowel de bevolking als de politici zelf.’

Ook mogen de eerste twee kandidaten op de kieslijst niet van hetzelfde geslacht zijn. Jehaes verduidelijkt: ‘De quota in de Belgische politiek hebben de ondervertegenwoordiging van vrouwen proberen te verminderen, maar dit is nog lang niet weggewerkt. De pariteitswetten leggen een gelijke sekseverdeling van de kandidaten op. Maar in de praktijk worden vrouwen vaak als ‘lijstvullers’ gebruikt, zonder het doel dat ze achteraf gekozen worden.’

Jehaes is hoopvol: ‘Gelukkig zien we steeds vaker gelijke kansen voor vrouwen zoals in de nieuwe federale regering en zijn er politieke kopstukken die zich uiten als feminist en pleiten voor gendergelijkheid.’

Tekst en infografiek: Amber Lacasse en Esther Marneffe. Foto: CC by (4.0) Sparrow