Laura is 22 jaar en heeft zware astma. Ze valt dus onder de noemer: ‘risicopatiënt’. Ze volgt een opleiding aan een hogeschool. Als risicopatiënt voelt ze zich niet altijd veilig op de campus, ook al neemt de school de nodige maatregelen. Laura koos ervoor anoniem te blijven omdat ze niet in de problemen wil komen.

‘Ik heb een zware vorm van astma. Er is mijn van in het begin gezegd dat corona mij fataal zou worden. Ik heb een kleinere overlevingskans dan iemand die gezond is. Ook wanneer de ziekenhuizen vol zouden geraken en de dokters moeten kiezen wie aan de beademing mag, dan gaat de keuze naar iemand anders. Dat is omdat mijn lichaam niet sterk is.’

Stress

‘Voor mij is dit best wel stresserend. Ik was bang om terug naar school te gaan. Ze kunnen zeggen wat ze willen en maatregelen beloven, maar het is niet omdat je iets zegt dat je dat ook echt gaat doen. Nu heb ik wel de indruk dat ze dat bij ons op school wél doen. We kregen een mail met daarin uitleg. De school roept ook op om de versoepelingen niet op te volgen en te allen tijde afstand te blijven houden. Ze gaven duidelijk de boodschap dat de maatregels op school niet zouden versoepelen. Dus: thuisblijven als je ziek bent, afstand houden, handen ontsmetten en een mondmasker dragen. Toch voel ik me niet altijd veilig. Misschien kunnen ze iemand inhuren die op de campus rondloopt en controleert of iedereen zich aan de maatregels houdt, dat zou een goede toevoeging zijn.’

‘Is mijn leven niet belangrijk genoeg dan?’

‘Onlangs zat ik in de les en hoorde ik de prof zeggen dat de studenten in zijn les geen mondmasker moeten opzetten omdat hij dat lastig vindt. Dat vond ik eng. Zeker omdat heel veel studenten het met hem akkoord zijn. En dan denk ik: “Als ze de maatregelen op school al niet willen volgen, wat doen ze dan buiten school? Wie weet wat ze binnenbrengen in het klaslokaal.” Voor hen is het Coronavirus niet meer dan een ernstige griep. Dat is misschien zo voor mensen die kerngezond zijn, maar niet voor mij. Ik waag eigenlijk mijn leven door naar school te gaan. Als je dan zulke dingen hoort, ga je je afvragen: “Is mijn leven niet belangrijk genoeg dan?” Dat klinkt misschien extreem, maar ik voel me erg kwetsbaar.’

Alternatieven

‘Ik heb regelmatig contact met mijn dokter. We bespreken wanneer ik wel en niet naar school kan gaan. Wanneer er te veel nieuwe besmettingen zijn of het gewoon te gevaarlijk wordt, belt hij me op.’

‘Als je je echt niet veilig voelt, biedt de school het alternatief van online les. Je moet het wel eerst bespreken met de prof. Veel van mijn proffen zijn iets ouder en kunnen niet goed overweg met computers. Ik merkte in maart en april al dat het best wel chaotisch kan worden. Doordat mijn ervaring met die online lessen niet zo goed is, probeer ik toch zo lang mogelijk naar school te gaan. Als de situatie echt erg wordt, dan blijf ik natuurlijk thuis.’

Het zijn de studenten weer

‘Als je dan kijkt naar wat er gebeurd is in de uitgaansbuurt in Gent, al die studenten die samenkomen zonder maskers of afstand, ja dat is mottig natuurlijk. Langs de ene kant snap ik waarom iedereen naar daar ging, ze missen het uitgaansleven. Maar langs de andere kant, “Mannen, waar zijn jullie mee bezig?” Ze brengen zoveel mensen in gevaar. Ik hoop echt dat diegene die aanwezig waren, zich afzonderen en in quarantaine gaan.’

‘Met oog op wat er gebeurd is in Gent, ga ik ergens wel akkoord met het advies om als student het hele semester op kot te blijven. Dat klinkt misschien cru. Je leest nu al overal klachten: “Het zijn die studenten weer”, maar het is natuurlijk niet iedereen. Ik denk wel dat het voor de mentale gezondheid geen goed plan is, een heel semester op kot blijven. Een heel semester op kot blijven zou voor veel burn-outs en depressies zorgen. Het is een beetje dubbel.’

‘Er moet een evenwicht zijn tussen gezond verstand en de regels die worden opgelegd’

Een evenwicht

‘Op een gegeven moment kwam het erop neer dat iedereen zijn gezond verstand moest gebruiken en dat snap ik ergens wel. Op elke maatregel kwam commentaar. Onze school doet wel haar best. Er staan richtingen aangegeven, palen om je handen te ontsmetten, enzovoort … Je mag bijvoorbeeld maar met drie tegelijk een lokaal binnengaan omdat er maar drie bussen zijn om de tafels te ontsmetten. Je gaat dus per drie binnen, ontsmet de tafel, gaat zitten en pas dan mogen de volgende drie binnen. Het hangt natuurlijk af van de prof. Als die zegt dat iedereen tegelijk binnen mag, ja, dan komt iedereen tegelijk binnen. Er moet een evenwicht zijn tussen gezond verstand en de regels die worden opgelegd.’

Risicopatiënt

‘Wie aan een risicopatiënt denkt, denkt aan een bejaarde. Meerdere jonge mensen zijn ook een risicopatiënt en hun leven valt stil. Ik ben moeten stoppen met werken. Het was een hele opgave om mijn broers en zus weer naar school te sturen. “Kan dat wel? Moeten zij niet overal een mondmasker dragen? Moeten ze in quarantaine?” Heel mijn leven staat op zijn kop door iets wat ik niet eens kan zien. Veel mensen hebben dat niet door.’

‘Velen snappen niet hoe eng het is als risicopatiënt’

‘Ik heb er nog nooit aan gedacht de school zelf aan te spreken, wel de proffen. Maar als ik binnenkort in een les kom en iedereen zit zonder masker, dan ga ik er wel iets van zeggen en dan vertrek ik. Velen snappen niet hoe eng het is als risicopatiënt. Ik heb als kind en als tiener regelmatig voor mijn leven moeten vechten en nu ben ik eindelijk stabiel. Plots komt daar corona. Dan weet je dat je maar bij één iemand moet zijn die zich niet aan de maatregels houdt en je hebt prijs, dan is het gedaan. Ik heb niet zo hard gevochten voor mijn leven om op 22-jarige leeftijd te sterven aan een stom virus.’

Tekst: Yoni Delplanque, foto: Enging Akyurt via Pexels, conceptbeeld