Brian Soares Duarte heeft, ondanks zijn jonge leeftijd, al in veel landen gewoond. Hij werd geboren in België en vanwege zijn liefde voor voetbal vertrok hij al op zijn 15^de naar het buitenland. In het buitenland moest Brian het op zijn eentje doen. Hij heeft er enorm veel van geleerd en leerde ook vrienden voor het leven kennen. Zijn avonturen in het buitenland waren niet altijd successvol, maar daar ligt Brian niet wakker van.

Voetbal in de buurt

‘Ik ben opgegroeid in Luchtbal, een kleine wijk in Antwerpen. Ik was altijd een rustige jonge die enorm veel van voetbal hield. Mijn voetbalcarrière begon ook in de buurt toen ik nog maar zes was. Ik zette mijn eerste stappen bij Luchtbal Boys, een ploeg die niet meer bestaat. Ik zag al redelijk vroeg dat ik wel kon voetballen. Zo besloten mijn moeder en ik om na twee jaar Luchtbal Boys naar Cappellen te gaan. Na Cappellen heb ik bij nog wat andere ploegen gezeten in België. In het begin ging het vaak goed, maar daarna ging het minder en minder. Daardoor besloot ik om op mijn vijftiende al naar het buitenland te vertrekken.’

Engeland, het voetballand bij uitstek

Ik besloot om naar een voetbalacademie in Engeland te gaan, de Essex Academy. In je opleiding combineer je voetbal en school en dat sprak mij aan. Het was iets nieuws voor mij. Ik was het leven in België gewoon en plots ging ik in Engeland wonen. Na schooluren trainden we enorm veel en in het begin was dat even aanpassen. Op sommige dagen trainde we zelfs voor school begon. Na drie à vier maanden werd ik opgemerkt door Crystal Palace, een ploeg uit de hoogste Engelse voetbaldivisie. Zo een kans kon ik niet missen.’

‘Tijdens mijn eerste jaar in Engeland woonde ik bij familie. Dat maakte het allemaal een beetje makkelijker. Ik kwam thuis en er was altijd iemand aanwezig. Ik had dat familiegevoel dat ik in België ook had. Na een jaar ging ik alleen wonen, daar zorgde Crystal Palace voor. Het systeem bij Crystal Palace leek op die van de academie. Voor of na school trainen en in het weekend een match spelen. Soms speelden we twee matchen in de week. Typisch Engeland. Na een goede periode werd ik geselecteerd voor een toernooi in China. Dat waren ook twee leuke weken.’

Zware trainingen

‘Het voebal in Engeland is anders. In het begin was dat even aanpassen. Meer aggressiviteit en het spel was gewoon sneller. Zelfs de trainingen waren anders, veel zwaarder. Na de training was ik echt dood. In België kon ik na een training nog iets doen, maar in Engeland was dat onmogelijk. Ik wou gewoon slapen.’

De Verenigde Staten

‘Na Crystal Palace koos ik voor een Amerikaans avontuur. Salem, een universiteit in West Virginia boodt mij een scholarship aan. Dat kon ik niet afslaan. Het was een universiteit dus ook daar moest ik naast de trainingen nog voor school werken. We hadden maar één dag vrij in de week. Het voordeel was dat ik op school sliep. Universiteiten in De Verenigde Staten hebben vaak kamers op hun campus en bij ons was dat ook. De trainingen vonden plaats op de campus en dat was wel handig.’

Vroegtijdig vertrek

‘Na een paar maanden in de Verenigde staten kreeg ik te horen dat ik dat jaar geen wedstrijden zou kunnen spelen. Als Europese speler mag je niet direct het veld op. Ik had niet veel zin om een jaar alleen maar te trainen. Zonder matchen was er geen doel om naar toe te werken. Na zes maanden besloot ik weer te vertrekken.’

Spanje

‘Na de Verenigde Staten keerde ik even terug naar België. Ik trainde bij mijn oude club Cappellen mee om zo mijn conditie te onderhouden. Na een paar maanden zonder club te zitten, kreeg ik te horen dat er een ploeg uit Spanje geïnteresseerd was. Zonder nadenken vertrok ik naar Spanje en tekende ik een contract bij een vierdeklasser. Het was daar heel professioneel. Ik had een appartement dat door de club werd betaald en ik kon altijd eten in het restaurant van de voorzitter. Ik had het enorm naar mijn zin, maar na een paar manden kreeg ik familiale problemen. Hierdoor keerde ik terug naar België.

Vrienden en herinneringen

‘Ik heb al veel van de wereld gezien en ik heb ook veel culturen leren kennen. Je leert bepaalde dingen appreciëren en je leert verschillende culturen appreciëren. Doordat ik al in zoveel landen ben geweest, heb ik ook vrienden gemaakt die ik nu nog elke dag hoor. Drie vrienden uit Engeland hoor ik dagelijks en één uit de Verenigde Staten ook. Door al dat reizen ben ik wel wat contact verloren met mijn vrienden uit België, maar de echt goede vrienden hoor ik nog elke dag.’

Toekomst

‘Ik hoop nog steeds om prof te worden. Ik heb nooit echt gedacht aan studeren. Misschien in de toekomst, maar voetbal is altijd al het belangrijkste geweest. Ik hoop dat al het harde werk zich ook ooit uitbetaald.’

Tekst: Strahinja Ristovic, foto: © Brian Soares Duarte