Voor velen is het geluid van een ritssluiting iets nostalgisch. Het sluiten van je reiskoffer op de luchthaven. Of het openen van je toilet zak wanneer je bij je lief blijft slapen. Maar voor mij is het een wekelijks ritueel. Al vijftien jaar hoor ik de rits van mijn vertrouwde koffer iedere week sluiten. En om klokslag 19 uur wordt die in de auto geladen. Of toch meestal, maar dat is een ander verhaal.

Het begint allemaal in het jaar 2006. Mijn ouders zien elkaar niet meer graag. Of dat is toch hoe ze het aan me vertellen. Zes jaar oud was ik. Zelfs Sinterklaas was nog echt. Maar mijn ouders samen, gelukkig en zonder potten naar elkaars hoofd te gooien. Dat was niet echt. Toch niet meer. Ik heb dat jaar iets zeer speciaal aan de Sint gevraagd. ‘Kan je mijn mama en papa terug bij elkaar brengen?’ Tot er als antwoord een mooie handgeschreven brief naast men schoentje lag, waarin hij me vertelde dat zoiets niet mogelijk was. ‘Maar hier is extra marsepein xoxo de Sint.’ Toen stopte ik met in sprookjes geloven. Mijn arme vader had nog zo zijn best gedaan.

Maar als we heel wat jaren doorspoelen veertien om exact te zijn en ik kijk naar de persoon dat dit verwarde kleine meisje is geworden dan ben ik trots. Trots op mezelf, maar ook trots op mijn beide ouders. Ze hebben het beste besluit genomen die dag. Mijn chaotische en empathische schat van een moeder. Samen met mijn ambitieuze, emotioneel gesloten en sterke vader. Allebei waren ze niet perfect. Samen waren ze nog erger.

Nog een jaar later ‘and here we go again’ een tweede scheiding. Ik ben 21 jaar oud en heb mijn eigen portie liefdesverdriet en geluk al meegemaakt. Dus heb ik meer begrip en is mijn blikveld wijder. Toch voelt het als een patroon. Deze keer pak ik mijn koffer maar laat ik vooral iets achter. De vrouw die me 12 jaar lang samen met mijn vader heeft opgevoed en haar twee zonen. Broers waren het, nu zijn ze opeens vreemden. De details van dit verhaal zijn niet de mijne om te vertellen. Maar het verlies van een stiefmoeder is iets waar niemand je op kan voorbereiden. Het is gewoon een extra onderdeel voor in mijn koffer.

Tekst en beeld: © Margo Devillé