Het is wit en koud buiten, de kalkoen kleurt lekker goud in de oven en het kerstdiner kan beginnen. De ongemakkelijke familiegesprekken komen op gang en je flink aangeschoten nonkel doet gênante praat. Om nog maar te zwijgen over de geflopte cadeaus. Kerstmis is traditiegewijs een ontzettend gezellige en ietwat geforceerde boel, maar we kunnen er niet omheen: kerst anno 2020 wordt anders. Met de verstrengde coronamaatregelen hoopt de regering de gelukkigste tijd van het jaar te redden. Maar de tweede lockdown zet heel wat op het spel: onze mentale gezondheid.

Ik weet niet hoe het met jullie gesteld is, maar bij mij knaagt er iets: waarom wordt de fysieke gezondheid van de bevolking nog steeds zoveel hoger in het vaandel gedragen dan het mentale welzijn? Laten we er geen doekjes om winden: de zelfmoordcijfers zijn torenhoog. De coronapandemie en de opgelegde maatregelen eisen hun tol. Overdrijf ik als ik zeg dat een tweede lockdown de mens ontmenselijkt? Misschien. Toch wil ik benadrukken hoe lang de wachtlijsten zijn bij psychologische hulpverleners en intussen zijn ook rehabilitatiecentra overbevolkt. Mensen hebben nood aan psychische begeleiding of vallen in oude patronen. Het is duidelijk: we zijn niet gemaakt om heelder dagen binnen te blijven en afstand te houden met alles en iedereen die jou omringen. Daarbij staat de winter voor de deur, wordt het sneller donker en ontvluchten mensen de kou door binnen te blijven. Het is net nu dat we elkaar dat tikkeltje meer nodig hebben. 

Overdrijf ik als ik zeg dat een tweede lockdown de mens ontmenselijkt? Misschien.

Dus, hoe zit het nu met het afwegen van het mentale welzijn ten opzichte van de fysieke gezondheid? We leven in de 21e eeuw. Je zou toch denken dat we ondertussen zover zijn gekomen om te beseffen dat ‘generatie burn-out’ evenveel belang hecht aan een gezonde geest dan aan een gezond lichaam. En toch zitten we hier thuis met huidhonger, piekergedrag en emotionele eetbuien.

Is het niet gewoon tijd om eens goed te zeuren? Of ben ik de enige die de motiverende en inspirerende praatjes beu is? Die negatieve emoties hebben ook ruimte nodig. Te vaak hoor je dat je niet mag klagen: ‘Je hebt toch een dak boven je hoofd? Bovendien, anderen hebben het nog veel moeilijker dan jou’. 

Mijn buurvrouw zegt altijd: ‘Omarm het klote.’

Kijk, als je zin hebt om te huilen, roepen en tieren. Doe dat dan vooral. Stuur desnoods een brief naar je vergeten tante die in Australië woont, wat je ook nodig hebt om te ventileren. Mijn buurvrouw zegt altijd: ‘Omarm het klote.’ En dat ga ik doen. Met tranen en kroketten voor kerst. 

Tekst: Naomi Ghyssaert, foto: Memories on 35mm via Unsplash