Haar hoofd schudt van links naar rechts. Het is tien jaar geleden, maar ik herinner het me alsof het gisteren was. Ook nu schudt ze haar hoofd van links naar rechts. Opnieuw slecht nieuws.

Mijn dag begon vrij vrolijk. De zon scheen, ik kon een short en een T-shirt aandoen en moest me enkel nog even insmeren tegen de zon. Mijn afspraak was al om 10:30 ‘s ochtends, maar met dagen van 30 graden en meer, kan je beter geen risico nemen. Zodra ik bij de dokter toekwam, moest ik me meteen uitkleden. De praktijk was helemaal niet koud, de dermatoloog weet natuurlijk wel dat haar patiënten zich moeten ontdoen van de kleren.

Ze nam er haar notities bij, scheen haar lamp goed op mijn huid en legde haar latje al snel op één van mijn honderden vlekjes. De sessie was bijna afgerond toen haar oog viel op een vlekje op mijn kaaklijn. Haar koude lat tegen mijn oor zei me al voldoende. Haar hoofd schudt van links naar rechts. En dan hoor ik het ook: ‘Dit vlekje moet je toch in de gaten houden hoor. Als het groeit, kom je over drie maanden nog eens terug.’

Zodra ik thuiskom, vraag ik aan mijn mama om een foto te nemen van het vlekje, het ligt namelijk net buiten mijn gezichtsveld. Ik denk aan de horror die ik zal moeten doorgaan als uiteindelijk blijkt dat het wordt weggesneden. Tien jaar geleden moest er een vlekje op mijn kuit weg, maar daar zit veel vel en vet. Dat is een plaats waar je het wegsnijden niet eens voelt en waar het achteraf amper opvalt. Maar een vlekje op mijn kaaklijn… dat zal ik voelen…

Meteen gaat mijn gedachte naar mijn oma, de moeder van mijn mama. Ik heb haar nooit gekend, maar ik heb foto’s gezien. Het valt niet te ontkennen: ik heb de vlekjes geërfd van haar. Wat had ik haar graag gekend, dan konden we samen mooie herinneringen maken. Nu denk ik bijna enkel aan haar wanneer ik naar de dermatoloog moet of als ik te lang naar mijn huid staar.

Vorige week ging ik langs bij mijn peter, hij vertelde over de operatie die hij moet ondergaan aan zijn oor. Er is een kwaadaardige melanoom vastgesteld. De hele kanker moet worden uitgesneden voor het de kans krijgt om uit te zaaien. Het herinnert er mij er plots aan dat ik mijn mama nog eens moet laten kijken naar mijn vlekje. We zijn inmiddels een half jaar later en ik heb er niet meer aan gedacht. Drie maanden zei de dermatoloog…

Mijn mama ziet geen verschil, zelf zie ik het ook niet. Moet ik me zorgen maken? Hoe accuraat is zo’n foto? Hangt het niet allemaal af van de zoom en de hoek waaruit de foto genomen is? Ik gok dan maar dat ik niet opnieuw naar de dermatoloog moet. Ik heb toch een jaarlijkse afspraak, wat is nog een half jaartje?

Voor alle zekerheid smeer ik me toch telkens in met zonnebrandcrème alvorens ik buitenkom wanneer de zon schijnt. Ooit ontmoet ik mijn oma, maar niet door huidkanker.

Tekst en foto: © Sarah Buyle