08/11/2020

Historische film met champagne en coronaveilig: Waterloo Historical Film Festival, WaHFF

Het Waterloo Historical Film Festival, of WaHFF afgekort, is een achtjarige traditie in Waterloo. Waterloo is een gemeente in Waals-Brabant, België. Het is een internationaal filmfestival met als doel om lokale en/of historische films te promoten, blijft het elk jaar populairder worden. Want zelfs met corona én op een weekdag, kwamen er 500 mensen opdagen.

In totaal biedt het festival 38 films met een historisch thema aan. Zestien daarvan doen mee aan de wedstrijd en maken kans om een Clion, de prijzen die worden uitgereikt door het WaHFF, te winnen.

Er zijn twee wedstrijden, de wedstrijd voor de acht fictiefilms en een aparte wedstrijd voor de acht documentaires. Daarnaast zijn er nog tien films buiten de wedstrijd te bekijken. De prijzen zijn ingedeeld in de rubrieken: beste film, beste acteur, beste actrice, beste decors en kostuums, publieksprijs, prijs van de jeugdjury en prijs van de kritische jury.

De meeste films spelen zich af in de tijdsperiode van het einde van de 19de eeuw en de gehele 20ste eeuw. Opvallend: er is niet echt een film over de Napoleontische tijd te bezien. De film die daar het dichtste bij aanleunt is de documentaire Les 76 derniers jours de Marie-Antoinette, maar die historische gebeurtenis speelt zich technisch gezien vóór de Napoleontische tijd af.

Alban De Fraipont, directeur van het WaHFF, geeft wat meer uitleg over de jury en hoe de filmselectie gebeurt. ‘We presenteren ongeveer dertig films gedurende het hele festival. Ik maak ook deel uit van het selectieteam voor de officiële competitie. We beslissen welke films geselecteerd worden en dat is waar we onze favorieten naar voor schuiven. We kozen de films omwille van hun kwaliteit. We zijn bijna het hele jaar door bezig met de selectie. We zoeken films op de buitenlandse markt en krijgen heel het jaar door films voorgesteld. In totaal hebben we ongeveer tweehonderd films bekeken.’

Minder beroemd, maar niet minder goed

‘Onze selectie komt vanuit alle hoeken van de wereld. Aan de ene kant hebben we films, die we commercieel kunnen noemen, met beroemde acteurs. En aan de andere kant hebben we films die ons hart gestolen hebben. We kiezen voor veel films zonder bekende acteurs, maar geef ze een kans en ze zullen je niet teleurstellen. Dat is dan ook het doel van ons filmfestival. We presenteren een andere kijk op films die het niet hebben gehaald in België, maar die misschien wel getoond worden op andere festivals. Films die een blik op de geschiedenis werpen en wij leerden ook veel bij. Dat maakt het spannend’, legt Alban De Fraipont uit.

Doordat de regels zo goed worden nageleefd, kan het festival ook doorgaan. Volgens de Fraipont is er een grote vraag naar culturele evenementen die veilig kunnen plaatsvinden.

Cinéma in volle corona?

Het festival volgt alle regels goed op, maar probeert toch nog altijd een beetje een leuke filmsfeer te creëren. De Fraipont verduidelijkt: ‘We zetten stewards in die mensen voor, na en tijdens de film controleren, opdat iedereen ten allen tijden hun mondmasker draagt. Vandaag, de eerste dag, hebben we nog geen problemen ondervonden hiermee.

Mensen volgen de regels tot nu toe goed op. Niet evident om met mondmasker naar een film als The Domain te kijken. Dat is een film die twee uur en een half duurt.’

The Diary of Diana B. kaapt de prijs voor ‘beste film’ weg

De prijs voor de beste film ging dit jaar naar de de film The Diary of Diana B. De film, geregisseerd door de Kroatische Dana Budisavljević, vertelt het verhaal van Diana Budisavljević. Diana Budisavljević was een Oostenrijkse vrouw die tijdens de Tweede Wereldoorlog een humanitaire actie startte ten voordele van de Orthodoxe Serviërs die tijdens de oorlog in Kroatië in concentratiekampen werden geplaatst. Mede dankzij Diana Budisavljević werden meer dan 10.000 kinderen gered.

De film wist op een weldoordachte manier het verhaal van Diana B. af te wisselen met getuigenissen van mensen die dit drama in levende lijve hebben beleefd. Het WaHFF bekroonde dit met de prijs voor beste film.

Kleiner en gezelliger

Het filmfestival vond plaats in een kleine gezellige cinema. Patrick Piret is de eigenaar van de bioscoop, Cines Wellington. Het is opgericht in 1977 door zijn vader. ‘We zijn begonnen met twee zalen en dan verder gegroeid naar zeven zalen. Normaal gezien zijn er 330.000 bezoekers per jaar, maar dit jaar niet door het coronavirus. Verder is het een bedrijf dat heel goed werkt. We zijn privé, dus krijgen we geen subsidies van de staat of de gemeente.’

‘Het is een bioscoop die anders wil zijn door dicht bij de mensen te staan. Zo hebben we onder andere kleinere zalen en goedkopere tickets. De zalen hebben een capaciteit van tussen de 50 en 265 zitplaatsen. We bieden zowel familiefilms als high art films en documentaires aan, want we willen graag een groot deel van de bevolking bereiken. De bar is zeer belangrijk voor ons. We hebben niet gewoon een shop. Als je bij ons een drankje of een hapje koopt dan wordt dat geserveerd door een echte barman of barvrouw.’

‘De geur van de popcorn, de gezelligheid, de prijs en dat we proberen dicht bij onze klanten te staan: het is allemaal onderdeel van een concept’, verklaart Patrick Piret. Dit alles doen we om mensen goed te laten voelen en het werkt. Nu zijn er veel mensen bang door het coronavirus, zeker nu de coronacijfers stijgen.’

 

Tekst: Jeffrey Meskens, Robbe Debraekeleer, Yoni Delplanque, Jens Jacobs, Strahinja Ristovic, Louka Van Aelst, Amber Lacasse, Margot Pinceel, Arnaud De Martelaere, Esther Marneffe, Hanne De Vleesschouwer, Laurens Van Aert en Wannes Averhals, uitgelichte foto en foto Alban Fraipont: © Jeffrey Meskens, foto onderaan: © Margot Pinceel.