Mathilde Rulens dit Rosier (25) startte twee jaar geleden haar bedrijf Plastic Factory. Plastic afval krijgt er een tweede leven in de vorm van kunstige interieurvoorwerpen. Elke maand recycleert ze 50 kilogram plastic, zo wil ze de afvalberg verkleinen. Plastic Factory staat voor gerecycleerde, creatieve en vooral lokale producten zoals oorbellen en servies.

 Voor het Brusselse bedrijf is plastic goud waard. Rosier verzamelt al het plastic afval uit haar wijk. Elke dag staan er nieuwe zakken voor haar deur. Zelfs de machines zijn geüpcycled. Het duurde één jaar voor alle machines en ideeën op punt stonden, maar ondertussen verkoopt Rosier al een jaar haar kunstwerken. ’Het hele proces gebeurt in een garage, van het wassen tot de kleuren sorteren en het smelten. Ik vind het belangrijk dat alle stappen van het proces zo lokaal mogelijk gebeuren. Behalve mijn geëngageerde buren, zamelt “Bio Vrac”, een zero waste supermarkt in mijn buurt, ook plastic dopjes voor mij in. Er is veel solidariteit’, legt Rosier uit.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door Plastic Factory (@plasticfactorybe)

Nadat Rosier drie jaar geleden afstudeerde als interieurontwerper,  wou ze niet op een saai kantoor belanden. ‘Mijn beide ouders zijn zelfstandigen en dat sprak mij ook erg aan. Ik wou heel graag op een creatieve manier het milieu verbeteren. In mijn opleiding werd er geen aandacht besteed aan duurzaamheid, ik heb zelf gekozen om duurzaamheid en interieurdesign te combineren.’

Van dop tot oorbel

 Plastic creatief benutten gebeurt niet in één-twee-drie. ‘Nadat we het plastic hebben verzameld, wordt het gewassen in grote bidons. Vervolgens sorteren we het per soort en kleur. Daarna wordt het plastic versnipperd in kleine stukjes.’ Er zijn verschillende manieren om het plastic te bewerken. ‘Ik heb een kleine oven, die gebruiken we om de kommetjes te maken. Ik gebruik een model en het plastic wordt gesmolten rond die vorm. De tweede machine is een 3D-printer. Ik experimenteer hier graag mee. Mijn arm bestuurt de machine handmatig, het is echt een ambacht. De derde machine maakt plastic platen. Hieruit maak ik kleurrijke snijplanken of tafelbladen. Achteraf rest er enkel nog de afwerking’, verkondigt Rosier.

Plastic Factory groeit snel en Rosier wil graag samenwerken met andere zelfstandigen. ‘Ik heb deze week tafelbladen gemaakt op aanvraag van een zero waste restaurant. Alles in het Brusselse “Zéro” is duurzaam en nu dus ook hun tafels. Ik vind het fantastisch om de visie van mijn klanten tot leven te brengen’, zegt Rosier. 

‘Plastic is overal en het gewoon weggooien is geen goede optie’

 De kleurencombinaties worden op gevoel gekozen of specifiek gevraagd door klanten. Voor kleine projecten zoals oorbellen gebruikt ze het overschot van een vorig product. ‘Ik heb altijd overblijfselen die ik uit tafelbladen of snijplanken heb gesneden. Die smelt ik opnieuw om oorbellen uit te maken. Ik blijf altijd upcyclen’, duidt Rosier.

 Plastic: de vijand van de natuur 

De afvalbergen blijven groeien en de natuur snakt naar haar laatste adem. Rosier probeert haar steentje bij te dragen: ‘Als je alleen al kijkt naar wat ik krijg van mijn buren dan is dat absurd veel. Plastic is overal en het gewoon weggooien is geen goede optie. Het moét gerecycleerd worden. Ik heb ook toekomstplannen om een project op te starten in Azië of Afrika. Daar eindigt heel veel afval in de natuur, omdat ze geen goed recyclagesysteem hebben. Onze straten zijn al vrij proper, in Azië ligt er vaak plastic op het strand of in de oceaan. Ik wil hen helpen om een efficiënt systeem op te bouwen.’

In eigen boezem kijken

Recycleren is één ding, maar hoe kunnen individuen hun plasticverbruik verminderen? ‘Mensen moeten meer zero waste denken. Make-up en eten is vaak nog verpakt in plastic. Er zijn al alternatieven, zoals supermarkten die producten los verkopen. Als je dan toch plastic wil kopen, check dan eerst of het recycleerbaar is. In alle aspecten van het leven moeten we zo duurzaam mogelijk proberen te leven.’

‘Ik ben niet perfect: ik heb een iPhone en draag Nikes’

 Ook naast Plastic Factory probeert Rosier zo milieuvriendelijk mogelijk te leven: ‘Ik verplaats me zo veel mogelijk met de fiets. Als het te ver is, dan neem ik de auto van mijn ouders. Ik zou zelf nooit een auto kopen. Al mijn make-up koop ik los en is gemaakt van natuurlijke ingrediënten. Ik woon nog bij mijn ouders dus ik eet wat mijn ouders maken. Als ik alleen woon en zelf bepaal wat er op het menu komt, dan zou ik alles los en biologisch kopen. Mijn kledij is vooral tweedehands, ik koop vaak op Vinted. Ik investeer ook graag in kwaliteitsvolle stuks. Liever meer betalen voor iets dat lang meegaat, dan veel goedkope kleren van Zara of H&M kopen. Maar ik ben natuurlijk ook niet perfect: ik heb een iPhone en draag Nikes,’ nuanceert Rosier.

Toekomstplannen 

Momenteel is Rosier nog niet van plan om de wereld te veroveren met Plastic Factory. ‘Ik wil het nog lokaal houden. Ik ga me meer focussen op meubels ontwerpen. Na de opdracht voor “Zéro”, wil ik mijn eigen meubelcollectie uitbrengen. Als ik dat zou kunnen, dan breng ik mijn bedrijf naar een hoger niveau. Wanneer de winkels terug open mogen, wil ik meer connecties leggen met andere zelfstandigen. Het is moeilijk om nu al veel toekomstplannen te maken’, verklaart Rosier.

‘Ik wil alle ambachtelijke zelfstandigen een hart onder de riem steken’

Corona trof ook Plastic Factory. In november stond er een tentoonstelling op de planning, maar alle evenementen zijn afgelast. Dit heeft ook een invloed op haar verkoopcijfers: ‘Ik verkoop normaal gezien mijn producten in de winkel ‘Human’. Die zijn nu ook gesloten, dus ik probeer mijn producten via Instagram en mijn website te verkopen. Door mond-tot-mond-reclame krijg ik ook nieuwe klanten, maar het is veel moeilijker dan pre corona. Ik krijg ook geen steunmaatregelen en dat hakt er hard in. Ik wil alle ambachtelijke zelfstandigen een hart onder de riem steken en mensen aanmoedigen om lokale zaken te steunen in plaats van multinationals zoals Ikea’, sluit Rosier af.

Tekst: Amber Lacasse, foto’s en video: © Mathilde Rulens dit Rosier