De coronacrisis dwong het hoger onderwijs zichzelf te heruitvinden. Studenten ruilden hun fysieke campus in voor een virtuele wereld en moesten het doen met online lessen en communicatie. Maar wat als je dans studeert en plots geen danszaal meer hebt? Eerstejaars Mira Slootmaekers (18) toont hoe zij in het Middelheimmuseum in Antwerpen creatieve alternatieven vond om haar dansante energie kwijt te kunnen.

Mira is al gepassioneerd door dans sinds ze haar eerste stapjes zette bij dansstudio Arlekino – MAGO. Ze koos ervoor haar talent verder te ontwikkelen en studeerde eind juni af in hedendaagse dans aan de Kunsthumaniora in Wilrijk. Vandaag zet ze die gedreven passie verder in haar bachelor dans aan het Koninklijk Conservatorium van Antwerpen. Als gevolg van de geldende coronamaatregelen moest ook het conservatorium tijdelijk zijn dansstudio’s sluiten, dus besloot Mira vaker buiten te dansen. ‘Nieuwe plekken in de natuur inspireren me als danser.’

Zowel haar dans-, yoga- als improvisatielessen gaan nu allemaal online door. Hoewel de school rekening houdt met de dansers hun individuele mogelijkheden qua bewegingsruimte, is het toch niet hetzelfde als dansen in de studio. ‘Thuis kan ik nooit voluit dansen’, zegt Mira. Ook het sociaal contact met andere dansers mist ze, maar corona opende voor haar nieuwe deuren.

‘Ik ben me nu veel bewuster van de ruimte die ik gebruik’, vertelt ze. ‘Tijdens de lessen improvisatie leren we dingen die zich in de ruimte bevinden mee te integreren in onze dans.’ Dat is wat Mira nu ook doet met de talrijke kunstwerken in het Middelheimpark ten zuiden van Antwerpen. ‘Kunst en natuur ontmoeten elkaar hier. Dat inspireert.’ In dit zuilenpaviljoen van Belgisch architect en kunstenaar Charles Vandenhove wil Mira haar dans harmoniëren met de strenge geometrische lijnen van het kunstwerk.

Die wil om buiten te dansen is er omdat Mira ook echt een natuurmens is. ‘Natuur helpt mij om afstand te nemen van alles en bewust het ‘hier en nu’ te beleven’, zegt ze. ‘Dan kom ik tot mezelf en leer ik bewust te luisteren naar geluiden, geuren te ruiken en de stilte te appreciëren. En nu kan ik tijdens het dansen volop genieten van de prachtige herfstkleuren in de natuur.’

Ook tijdens de vorige lockdown danste Mira regelmatig in haar tuin of op het grote open veld naast haar huis. ‘Het doet deugd om te dansen op de geluiden van de natuur, terwijl ik de zon op mijn gezicht voel. Dat stimuleerde me tijdens die eerste lockdown om me helemaal vrij te voelen en te connecteren met een bepaalde dynamiek die je in de studio niet voelt.’ Die nieuwe inspiratie hoopt Mira nu te gebruiken in een solo of choreografie.

Dansen in de buitenlucht betekent voor Mira ook spelen met contrast en zonlicht. Het lijkt misschien niet helemaal zo, maar ook in deze foto is Mira nog altijd buiten. Ze danst hier in ‘Het Huis’, een halfopen paviljoen van architect Paul Robbrecht die de omgevende natuur doortrok in zijn grijsgroene kunstwerk. Op de achtergrond zijn vogelgeluiden te horen. Op dat ritme probeert Mira haar dynamische dans te koppelen aan het statische kunstwerk. Ze improviseert, maar kiest haar bewegingen zorgvuldig uit zodat het werk een extra dimensie krijgt.

Wanneer je danst op een openbare plek, is de kans klein dat je alleen bent. Maar dat is voor Mira geen probleem. ‘Soms voelt het in het begin nog ongemakkelijk, maar dat gevoel verdwijnt snel’, zegt ze. ‘Andere mensen komen voorbij en staan dan eens stil om te kijken. Als ik merk dat ze ervan genieten, geeft dat mij ook een goed gevoel.’ Ze merkt dat mensen extra veel nood hebben aan kunst en cultuur in deze coronatijden. ‘Het verbindt mensen. Het is een universele communicatievorm waar het lichaam spreekt en woorden niet nodig zijn.’

Spiegels zijn er meestal niet in de natuur. Maar in dit kunstwerk van de Amerikaan Dan Graham kan Mira toch spelen met haar eigen reflectie. ‘Deze natuurlijke spiegels zijn prachtig in combinatie met zonlicht, maar zelfs op een druilerige dag creëert het inspirerende effecten.’

Waar Mira in de toekomst naartoe wil met haar diploma dans, weet ze nog niet zeker. ‘Ik laat alle nieuwe impulsen, invloeden, culturen en ontmoetingen op me afkomen’, vertelt ze. Wat het ook wordt, ze wil hoe dan ook dans integreren in haar leven. ‘Ik heb nog ruim de tijd om na te denken over mijn beroepsleven en ben benieuwd wie en wat er mijn weg nog zal kruisen.’

Tekst en foto’s: © Hanne De Vleeschouwer