25/12/2020

IN BEELD – Leven na een ongeval: Manon (23) over haar deelname met Taboe, haar toekomstplannen en helende humor

‘Ik ben een doorzetter en ga voor mijn dromen’, zo beschrijft Manon zichzelf wanneer ik de camera even wegzet en we ons neerzetten om gezellig bij te praten. Manon Marquet werd vijf jaar geleden slachtoffer van een ernstig verkeersongeval. De wereld die ze kende, viel plots uit elkaar. Na het ontwaken uit haar coma, bleek ze zowel fysieke als neurologische schade te hebben opgelopen. Maar ze verbaasde haar omgeving – en zichzelf – wanneer ze opmerkelijk goed revalideerde. Nu staat Manon sterk in het leven, straffer nog: ze zou de laatste vijf jaar niet meer kunnen wegdenken. Ondanks haar beperking pikt ze het leven weer op en geeft ze zich voluit om er het allerbeste van te maken. Terwijl ik haar thuis in beeld breng, vertelt ze me meer over haar deelname met tv-programma Taboe, haar toekomstplannen in videoproductie en de kracht van helende humor.

 

‘Leven is niet wachten tot de storm overgaat, het is leren dansen onder de regen.’

 

Momenteel volg ik de opleiding van mijn dromen: Toegepaste Audiovisuele Communicatie op Thomas More. Dat had niemand verwacht. Ik wil later graag in een productiehuis werken om verhalen naar buiten te brengen zoals Taboe en Down The Road dat doen. Op die manier laat je zien wie mensen echt zijn en doorbreek je stereotypes. Dankzij Down The Road weten mensen meer over het syndroom van Down en ook Taboe laat zien hoe humor net helend kan werken. Ik wil programma’s brengen die de maatschappij doet nadenken en in beweging zet. Ik wil dat ogen open gaan.’

 

 

‘Door mijn ongeval heb ik hemiplegie opgelopen. Dat wil zeggen dat de hele linkerkant van mijn lichaam verlamd was. Ik kon plots niet meer praten, lopen… niets eigenlijk. Dat heb ik dus allemaal opnieuw moeten leren. Bij het ongeval ben ik ook op mijn hoofd gevallen, dus neurologisch werd er ook veel aangetast, zoals mijn concentratievermogen en kortetermijngeheugen. Toen ik uit mijn coma ontwaakte, zei ik dan ook alles wat in me opkwam. Niemand had dus verwacht dat ik een bachelordiploma zou halen. Ik ben zelfs vier maanden lang op Erasmusuitwisseling geweest. Ik heb dan ook geleerd om niet te wachten tot het slechte overgaat, maar dat je ermee moet leren omgaan. Leven is niet wachten tot de storm overgaat, het is leren dansen onder de regen.’

 

 

Moesten mensen me nu een kans geven om op een knop te drukken en terug te gaan in de tijd om de voorbije jaren te resetten, dan zou ik zeggen: ‘Nee, dank u.’ De afgelopen vijf jaar heeft me, ondanks dat ze moeilijk waren, ook heel wat goeds aangeboden. Zo volg ik een studie waar ik van hou, heb ik mijn echte vrienden leren kennen en kon ik deelnemen aan Taboe. Dankzij het programma ben ik dichter bij mezelf gekomen en heb ik dat extra vleugje humor ontdekt. Sommige mensen weten niet goed wat te zeggen door mijn beperking. Humor kan daarbij de sfeer wat verzachten en haalt de olifant uit de kamer.’ Zo vergelijkt Manon tijdens ons gesprek haar zwakkere linkerarm met een knakworstje, en daar lachen we even mee door. Ze bekijkt haar eigen handicap anders dan wij dat doen: met een gezonde dosis humor.

 

 

‘Sommige mensen zeggen me dat ik geluk heb gehad met mijn ongeval, maar daar word ik soms wat kwaad van. Ze bedoelen het goed, maar mijn beperking brengt zoveel meer met zich mee. Mijn hersenen zijn ook beschadigd en ik ben ook veel kwijtgeraakt. Zo heb ik veel minder orde in mijn hoofd en spreek ik nog steeds met een psycholoog om mezelf te accepteren. Voor anderen lijkt het dus misschien simpel, maar mijn beperking heeft betrekking tot zoveel dat anderen niet kunnen zien.’

 

 

‘Ondanks dat mijn handicap eerst mijn dromen heeft afgenomen, geeft het mij ook de kans om nieuwe dingen na te jagen. Wat voor andere mensen normaal lijkt, is voor mij al snel een droom. Zoals het behalen van een diploma.’

Tekst en foto’s: © Naomi Ghyssaert