08/12/2020

Opinie – Sinds wanneer maakt andermans lijden dat van jou minder erg?

De zoveelste kreet om hulp komt van studenten, maar ook andere (jonge) mensen zitten erdoor. DJ Jef Eagle liet enkele maanden geleden op Instagram weten dat een groot aantal mensen uit zijn omgeving in de eventsector de afgelopen periode uit het leven stapte. Een duidelijk signaal.

Maar alsnog klinkt bij velen het misnoegen dat we maar niet zo hard moeten klagen. Er zijn mensen die het veel erger hebben. Stel je voor, je werkt als verpleger of verpleegster op een corona-afdeling of je verliest je zaak. Dat is pas erg, en dat is ook zo. Maar sinds wanneer maakt andermans lijden dat van jou minder erg?

‘En heel eerlijk, het wordt ook mij allemaal even te veel’

Ik, een student in coronatijd, met een opleiding waarvoor een heleboel praktijk nodig is die ik gemist heb, voel me vaak onbegrepen. De combinatie van enkele gebeurtenissen in mijn privésfeer, het verliezen van mijn studentenjob die ik broodnodig heb om alles te kunnen betalen en de vele deadlines maken het mij niet gemakkelijk. En heel eerlijk, het wordt ook mij allemaal even te veel. Ik durf dat voor het eerst in mijn leven luidop te zeggen: ik ga er onderdoor. Sinds wanneer zou dat iets moeten zijn waarvoor ik me moet schamen? Tenslotte heeft iedereen het op dit moment heel moeilijk. Toch zijn er een heleboel mensen die rondschreeuwen dat wij, studenten, ons niet slecht mogen voelen. Maar de gebraden kippen vliegen mij niet in de mond. Er zijn veel studenten die moeten knokken om hierdoor te komen, zowel op mentaal als op financieel vlak.

‘België heeft een van de hoogste zelfmoordcijfers in vergelijking met onze buurlanden’

Dat wij Vlamingen vaak een negatieve ingesteldheid hebben, is geen geheim. Ik maak mezelf er maar al te vaak schuldig aan. België heeft een van de hoogste zelfmoordcijfers in vergelijking met onze buurlanden. Mentale gezondheid is in onze maatschappij geen prioriteit en zelfs een taboe. Als iemand vraagt hoe het met ons gaat zullen we altijd ‘ça va’ antwoorden, ook al is dat niet zo. Daar begint dit hele probleem mee, wij maken mentale gezondheid niet bespreekbaar terwijl we met onze neus op de feiten geduwd worden: dat de mentale gezondheid in België tot de slechtste van West-Europa behoort. Ik hoop dat deze coronacrisis iets teweeg kan brengen op dat vlak. Dat mijn generatie hier eindelijk een beetje verandering in kan brengen. Wij zijn tenslotte de toekomst en ook onze mening doet er wel degelijk toe.

Meer info over cijfers van zelfdoding in België kan je hier vinden: https://www.zelfmoord1813.be/feiten-en-cijfers

‘Er zullen altijd mensen zijn die het slechter hebben dan jij, maar er zijn ook mensen die het beter hebben’

We kunnen helaas niets veranderen aan deze onzichtbare vijand, maar we kunnen wel de manier veranderen waarop we ermee omgaan. Deze coronacrisis is geen nieuw probleem op vlak van mentale gezondheid, maar ze legt wel het probleem voor het eerst bloot. Niet alleen voor studenten, maar voor alle generaties. In plaats van met de vinger te wijzen of te schreeuwen dat de jeugd rotverwend is, zouden we beter een keer naar elkaar leren luisteren. Ik ben het beu om constant te moeten zeggen dat alles goed gaat. Ik wil me niet langer schamen als het even niet goed gaat, ik wil tegen mijn vrienden en familie kunnen zeggen dat ik in de put zit en niet weet hoe ik eruit moet klimmen. Het zou fijn zijn als iemand ook een keer zegt ‘Ik weet dat het moeilijk is, maar ik ga jou helpen’. Want er zullen altijd mensen zijn die het slechter hebben dan jij, maar er zijn ook mensen die het beter hebben.

Zoek je een luisterend oor? Dan kun je terecht bij Awel op telefoonnummer 102, of via chat op awel.be. Heb je nood aan een gesprek over zelfdoding, kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be

Tekst en foto: © Mila Noor de Baere