Cederic is 23 jaar oud, heeft een passie voor film en studeerde vorig jaar af aan LUCA School of Arts in Genk. Om zijn master in film en televisie te behalen, maakte Cederic een kortfilm genaamd ‘Wachten op Morgen’ met Lukas De Wolf, Marieke Dilles en Steve Geerts. Nog een klein detail: hij draaide de volledige film in coronatijd.

‘Toen we begonnen met het schrijven van het scenario en alles opstartte, was het coronavirus alleen nog maar in China. Ineens was het februari en kwam het virus ook hier op, er was nog geen probleem voor ons, alles kon nog doorgaan. De planning was om in maart te draaien. Dat lag al maanden vast, maar de lockdown zorgde voor problemen en op dat moment was het bye bye film.’ Cederic en zijn team moesten noodgedwongen alles verzetten, tot twee keer toe. ‘Uiteindelijk hebben we pas eind augustus kunnen draaien’, vertelt Cederic.

Wachten op Morgen

‘Wachten op Morgen’, zo heet de kortfilm van Cederic. De film gaat over een jong koppel (gespeeld door Lukas De Wolf en Marieke Dilles) dat een auto-ongeluk meemaakt. Tijdens het ongeluk wordt de man in staat gesteld om terug in de tijd te reizen om zijn vriendin te redden. Wanneer hij teruggaat, zal hij zichzelf tegenkomen en ook struikelpunten binnen zijn relatie ondervinden. ‘Het is een tijdreisfilm waarbij je moet opletten’, verklapt Cederic.

‘Het thema en de boodschap die ik in mijn film heb proberen steken, is het geven van een tweede kans. Veel mensen hebben wel eens het gevoel dat ze een bepaalde situatie ongedaan willen maken, dat ze ergens een foute keuze hebben gemaakt. Dat ze bij wijze van spreken terug in de tijd zouden willen gaan om dat ongedaan te maken’, vertelt Cederic. ‘Het zat al lang in mijn hoofd, maar het verhaal heeft heel veel evoluties gekend. Het eerste idee is zo anders dan wat het uiteindelijk geworden is.’

Extra maatregelen

Door de komst van het coronavirus moesten er plots heel wat maatregelen worden opgevolgd. Niet alleen moesten de draaidagen meermaals verzet worden, Cederic was ook genoodzaakt extra materiaal aan te kopen. ‘Om alles veilig te kunnen laten verlopen, moest ik mondmaskers en ontsmettingsgel aankopen. Normaal gezien heb je op de set ook een cateringtafel vol met eten en snoep, maar nu met het coronavirus ging dat natuurlijk niet. Dus nu had ik voor iedereen kartonnen zakjes voorzien met daarin fruit, koeken en drinken,’ legt Cederic uit. ‘Daar steekt natuurlijk wat meer voorbereiding en geld in.’

‘Zelfs mijn vriendin heeft hem nog niet gezien’

De zoektocht naar acteurs en figuranten viel voor Cederic gelukkig nog goed mee. ‘Acteurs hebben vaker de neiging om bij een studentenfilm neen te zeggen, maar als ze aan je kunnen horen dat je er met genoeg goesting aan werkt, kan je ze vaak wel overtuigen.’ Bij de figuranten verliep alles heel strikt, niemand mocht alleen komen en oorspronkelijk had Cederic meer figuranten voor ogen dan mogelijk was met de coronamaatregelen. ‘Figuranten mochten enkel in hun bubbel komen met minimum twee en tot maximum vier personen. Ze waren nodig voor een scène in een restaurant en door het beperkt aantal figuranten lijkt die zaal nu minder stampvol te zitten’, zegt Cederic. ‘Tijdens het draaien werkten we heel veel met mondmasker op- en afzetten, want in de film kan je natuurlijk geen mondmasker aanhebben. Als de figuranten dan even niet nodig waren, gingen ze naar een andere plaats waar er meer afstand kon worden gehouden.’

Vertoning op het grote scherm

Na maandenlang zwoegen, is dan eindelijk de film klaar. In normale omstandigheden worden de films getoond aan het grote publiek tijdens de première, maar dat was helaas niet het geval voor Cederic. ‘Ik kan momenteel geen vertoning doen en de film gewoon online zetten, dan zou ik onderdoen aan de film. Ik wil dat mensen het in full experience kunnen meemaken. Zelfs mijn vriendin en ouders hebben hem nog niet gezien, ik ben daar heel strikt in’, zegt Cederic. ‘Ik ben blij met het eindresultaat, maar er kunnen altijd dingen beter. Maar dat is altijd denk ik, je gaat altijd heel kritisch zijn over je eigen werk.’

Tekst: Eveline Santermans, foto’s: © Guillaume Decock