Christoper Nolan, de regisseur bekend van Inception en Interstellar, liet dit voorjaar zijn nieuwste creatie los op het publiek. ‘Tenet’ heet hij, en hij vinkt alle vakjes van een Christopher Nolan-film aan. Verbijsterend. Een volledig nieuw concept. Verbreekt de wetten van de realiteit. Als de credits op het scherm verschijnen, heb je nog steeds geen idee waar de film over gaat.

Want, waar gaat de film nu over? Het naamloze hoofdpersonage, de mysterieuze spion van een nog mysterieuzere organisatie, gespeeld door John David Washington? De vijand, die deze keer de toekomst zelf is? Nee. De film zoekt de grenzen op van wat het menselijk brein aankan. Het uniek concept dat men met het begrip ‘tijd’ op een dag zo vrij kan spelen als met elektriciteit. En dat de mensheid op die dag beslist dat ze het verleden willen veranderen. Ze doen dat niet met saai tijdreizen of gewoonweg de tijd stopzetten. Maar met ‘spelen’ met de tijd.

Maar moest het zo simpel zijn, dan zou het geen Christopher Nolan-film zijn. Want hij mengt teruggaan en vooruitgaan in de tijd door elkaar. Het resultaat is de
hallucinogene film Tenet. Een verbijsterende mengeling van scènes die doorheen de film meerdere keren terugkeren, elke keer met een verschillende betekenis en een ander perspectief. En een stuk of honderd ‘oh’ momentjes die volgen. Om het allemaal af te maken: de titel van een film over tijd die voorwaarts en achterwaarts stroomt, is een palindroom.

De kers op de taart van de film moet dan nog komen: de visuals en de filmsmuziek. In een filmwereld waar CGI (beelden volledig met de computer gemaakt, red.) steeds goedkoper en toegankelijker wordt, kiest Christopher Nolan resoluut voor praktische effecten waar het kan. Zo is er een scene waar een vliegtuig in een gebouw inrijdt. Dat vliegtuig? Volledig en enkel en alleen voor die scene opgebouwd. Het geeft de scène zo veel meer waarde. Wat niet wegneemt dat de CGI die gebruikt wordt, niet fantastisch is. Maar wat het echt afmaakt, is de naadloze combinatie van de twee, dat het geheel tot een verfrissende mengeling op je scherm brengt. Dit in combinatie met de fantastische achtergrondmuziek van de bekroonde Zweedse componist Ludwig Göransson, die de film perfect begeleidt en ondersteunt, breng je 150 unieke minuten. De muziek is soms overweldigend aanwezig, maar dat drijft de spanning alleen maar hoger. Geen enkele van die 150 minuten kan je je ogen van het scherm afwenden. Göransson, vooral bekend van Venom, Black Panther en The Mandolorian, overtreft al het vorige werk waarvan ik al heb mogen genieten.

Het geheel is een film die je meerdere keren moet bekijken om hem echt te begrijpen, maar elke rewatch is het keer op keer waard, en brengt een nieuwe kijk.

Tekst en foto: © Robbe Debraekeleer