Sinds januari loopt Joni Verrept (22) voor vijf maanden stage op La Réunion, een klein eiland tussen Madagaskar en Mauritius. Ze beklimt bergen, ontmoet mensen en geniet van de warmte. ‘Niet iedereen zegt ja op twee onbekenden die je uitnodigen om te komen eten, maar ik vind zoiets super leuk.’

‘In 2020 studeerde ik af in Intercultural Relations Management aan Thomas More. Normaal zou ik in het najaar op de wereldexpo in Dubai als hostess gaan werken, maar die werd uitgesteld door corona. Ik zat dus met een jaartje extra tijd en had wel zin om nog iets bij te studeren. Toen ontdekte ik de Advanced Bachelor Global Citizenship & Development aan UCLL. Tijdens het eerste semester volgde ik les als voorbereiding op een stage in het tweede semester. Het is de bedoeling dat we naar een minder ontwikkeld land gaan en daar vrijwilligerswerk doen.’

Het mooie uitzicht

‘Ik doe stage bij Un pied devant l’autre, een organisatie die wandelingen organiseert. Het is niet bepaald toerisme, de focus ligt eerder op personal development. Mijn stagedag bestaat ofwel uit een wandeling in de natuur of administratieve taken in orde brengen. Ik heb veel schoolwerk, wat ervoor zorgt dat ik niet volledig kan genieten van mijn periode hier. In combinatie met de stage zorgt dat voor veel druk en ben ik nooit volledig op mijn gemak. Maar ik heb veel geluk met mijn stage. Andere studenten zitten vier dagen per week ergens in een kantoor, wat zonde is als je op zo’n mooie plek bent. Ik kom buiten, ga de bergen in, dat is super leuk. De wandelingen zijn zwaar, want je hebt de steile bergen en het warme en vochtige klimaat. Ik ben ook nooit een echte wandelaar geweest. Een paar maanden voor ik vertrok, ging ik pas voor het eerst hiken. Als ik boven op de berg sta, kan ik genieten van het uitzicht, maar onderweg is het best pittig.’

‘Verblijven in een gastgezin is een aanrader, je wordt helemaal ondergedompeld in de cultuur’

‘Ik verblijf in een gastgezin, bij een Creoolse vrouw en haar kindje van acht. Het is een aanrader, zeker als je ver weg bent. Je bent niet alleen, gaat mee naar familie-evenementen, wordt ondergedompeld in de cultuur en je leert koken. Het eten is hier super lekker! Een typisch gerecht is Cari: rijst met een sausje van bonen en een stoofpotje van vlees of vis.
Hiervoor ben ik ben al twee keer voor een langere tijd weggegaan. Tijdens mijn Erasmus had ik helemaal geen last van heimwee. Als je mij vroeg om te blijven, had ik zonder twijfelen ja gezegd. Hier is dat anders. Ik doe hier stage en zit niet in een studentenomgeving, waardoor mijn vriendenkring vrij beperkt is. Ook al zit ik bij een gastfamilie, ik voel me niet 100% thuis. Ik ken de mensen hier vrij oppervlakkig, waardoor ik mijn vrienden deze keer harder mis.’

Zon & warmte

‘La Réunion is pas sinds de 19de eeuw bewoond. Vanaf het begin leefden verschillende culturen hier samen, vandaag nog steeds. Niemand maakt er een probleem van, dat is heel mooi om te zien. Op dat vlak heb ik een positieve cultuurshock meegemaakt, omdat ik zag dat zoiets kan. De inwoners gaan ook anders met elkaar om: ze zijn open en iedereen praat met elkaar. Vorige week was ik alleen naar het strand gegaan. Ik stond wat rond te kijken, mij mentaal voor te bereiden om het frisse water in te gaan. Een oude man en vrouw zwommen voorbij en spraken mij aan. We hebben een uur lang samen gezwommen. Daarna nodigden ze mij uit om bij hen te komen eten. In België zou zoiets nooit gebeuren. Niet iedereen zegt ja op twee oudjes die je vragen bij hen te komen eten, maar ik vind zoiets super leuk en ga daar meteen op in. Het is fijn dat mensen hier zo spontaan zijn. De taalbarrière zorgt ervoor dat ik minder spontaan ben, maar dat begint nu wel te beteren.’

‘Verschillende culturen leven hier samen en niemand maakt er een probleem van. Dat is mooi om te zien’

Het eilandleven

‘Langs de andere kant gaat een dag hier nooit zoals je wilt, dankzij het openbaar vervoer. De bussen rijden hier, maar ze komen nooit op tijd of komen gewoon niet opdagen. Niets zo leuk als je dag starten met 40 minuten staan wachten aan de bushalte. Het eilandleven! (lacht) Dat het openbaar vervoer niet zo ontwikkeld is, is een groot nadeel. Er zijn ook veel plekken waar de bus niet komt, dus het is noodzakelijk om een auto te hebben. Dat zorgt voor vervuiling en files.’

De kleine dingetjes

‘Mijn organisatie werkt veel rond persoonlijke ontwikkeling, dus ik heb hier al veel over mezelf geleerd. Zo ontdekte ik dat ik weinig geduld heb. Dat is volgens mij ook een reden is waarom ik zo graag beweeg en graag van plek verander. Ik verveel mij snel als ik ergens te lang blijf. Ik kan ook enorm genieten van de kleine dingetjes. Ik vind het gewoon niet zo leuk om in mijn vrijheid beperkt te worden, wat vrij moeilijk was met covid en de lockdowns. Langs de andere kant besefte ik snel dat er altijd wel iets leuk is om te doen, hoe klein het ook is. De coronamaatregelen zijn hier vrij streng nu. De avondklok werd vervroegd van 22u naar 18u en niet-noodzakelijke winkels zijn gesloten. Maar de zon maakt alles goed. Toen ik hier aankwam, dacht ik: zo slecht is het leven toch niet! Zodra het mooi weer is, is het leven meteen mooier.’

‘De coronamaatregelen zijn hier streng, maar de zon maakt alles goed’

Niet te ver vooruit

‘Mijn toekomstdromen? Zoveel mogelijk van de wereld zien, nieuwe mensen leren kennen en veel ervaringen opdoen. Ik ben niet zo toekomstgericht, ik plan ook niet graag. Het feit dat ik nu een plan heb voor het komende anderhalf jaar is uitzonderlijk. Ik wil niet teveel verwachtingen hebben, daarom denk ik niet echt na over mijn dromen en zijn ze vrij oppervlakkig.’

‘Het internationale interesseert me heel erg. Die interesse is niet van thuis uit meegegeven, want mijn mama vraagt ook vaak: ‘Waarom zo ver, Joni?’. (lacht) Tijdens mijn Erasmus besefte ik gewoon: dit is iets voor mij. Ik ben niet meteen van plan me te settelen in België, ik zie mezelf eerder in het buitenland wonen en werken. Liefst ergens in het zuiden, in een warm land waar de mensen vriendelijk zijn. Ik weet dat veel mensen twijfelen om op buitenlandse uitwisseling te gaan. Gewoon doen, of je nu schrik hebt of niet. Op een of andere manier wordt het sowieso een geweldige ervaring.’

Tekst: Hanne Bral, foto’s: © Joni Verrept