In deze reportage krijg je van twee slammers te horen waar zij hun inspiratie vandaan halen. De prikkels die zij van de buitenwereld binnen krijgen en de observaties die zij maken zetten ze elk op hun eigen manier om in gesproken woord of tekst. Beiden zijn ze elk om hun eigen reden beginnen schrijven, maar sindsdien hebben ze hun pen nog niet neergelegd. Professor Francis Mus geeft aan waar slam poetry met klassieke poëzie overlapt en waar de verschillen zitten. Is slam poetry meer dan poëzie? 

Bertrand Iradukunda heeft zichzelf gevonden door zijn pen. Slam poetry is het ideale platform om zijn gevoelens te uiten en op zoek te gaan naar wie hij is. Vier jaar geleden ging hij door een moeilijke periode en besloot te delen wat hij geschreven had. Na vele positieve reacties op Instagram, besloot hij dat slam poetry zijn veilige haven werd. 

‘Toen ik klein was, stotterde ik. Ik kreeg amper woorden uit mijn mond en dan ben ik beginnen schrijven. Ik had heel veel moeite met mezelf te accepteren, maar door te schrijven kom ik telkens een stukje dichter bij ontdekken wie ik ben.’ 

Geboren voor het woord 

Als kind had ze een wilde fantasie. Wanneer ze dan woordjes oppikte tijdens de conversaties van volwassenen in haar buurt, herwerkte ze die in haar eigen werk. Chloe De Nil werd geboren voor het woord. Met een opleiding KSO achter de rug schrijft ze teksten, maakt er conceptvideo’s bij en denkt ze eraan een dichtbundel uit te geven. 

‘In 2018 stond ik voor de douche op hotel in Amsterdam. Ik stond daar bloot en plots kwam er een zin in me op. Ik dacht dat het te nemen of te laten was en nam er meteen mijn gsm bij. Ik heb toen een kwartier geschreven, ben in de douche gesprongen en heb de rest van die dag geschreven. Sindsdien ben ik nooit meer gestopt.’

Tekst en reportage: Charlotte Van Den Eede, camera: Charlotte Van Den Eede, geluid: Indy Huttener, foto: © Charlotte Van Den Eede