Zonnig, zuiders, zalig lekker. Zo beschrijft het tapasrestaurant Café Latino in Lier zichzelf. De zaak is recent verhuisd naar een nieuwe locatie. Voordien kon je genieten van de zuiderse sfeer, vlak bij de bekende Zimmertoren. Het pand was te smal om de toenmalige coronamaatregels correct na te leven. Café Latino verhuisde naar zusterbedrijf de Marnixhoeve aan de Kesselsesteenweg. Je kan er naar eigen zeggen het zonnige Zuiden en de traditionele Vlaamse keuken ontdekken.

Op een regenachtige vrijdagavond komen we aan op de parking van de Marnixhoeve. Van Café Latino valt maar weinig te bespeuren, maar we haasten ons toch naar de ingang van de hoeve. Er is duidelijk een onderscheid tussen de Marnix kant en de Latino kant. De ene zijde is wat koud en kil aangekleed, terwijl de andere zijde kleur en gezelligheid uitstraalt. Een vriendelijke jongeman duidt ons een tafeltje aan, vlak bij een oude, verlichte piano.

Om te beginnen bestellen we een strawberry daiquiri. Verkeerde keuze! De cocktail was mooi gepresenteerd, fris en zoet. Maar absoluut niet goed gedoseerd. Met zo’n percentage alcohol, zal ik snel met te veel promille in mijn bloed zitten.

Knopen doorhakken

De eerste discussie van de avond begint. Bestellen we verschillende tapas? Is dat wel genoeg voor ons? Of bestellen we elk apart een hoofdgerecht? Ik was vastbesloten dat ik de ‘alas de pollo’ ging proberen, beter bekend als gemarineerde kippenvleugels. Deze kon je bestellen in vier stuks. Met grote honger, vier stukjes kip delen? Niet aan onze tafel. We besloten er twee te bestellen en dan nog een hoofdgerecht. Ik ging voor de fajitas met vlees.

Er wordt vers brood geserveerd met een heerlijke kruidenboter. Naarmate ik het potje boter langer in mijn handen houd, wordt de structuur ervan wat zachter. Na enkele sneden besluit ik te stoppen, ik moet nog genoeg plaats overhouden voor de rest. Een ietwat timide ober brengt plots twee kleine kopjes aspergesoep. Nog voor hij is uitgesproken, vertel ik hem dat we dit niet besteld hebben. ‘Dit is van het huis’, gaat hij verder. Ik lach ongemakkelijk en bedank hem. Ik ben geen fan van asperges, maar besluit het toch te proberen. Goede structuur en perfect gekruid. Was dat tasje nu maar wat groter.

Grote hapjes

Eindelijk brengen ze de ‘alas de pollo’, hier keek ik echt naar uit. Of het wat tegenviel? Misschien. De marinade zat vooral op de bodem, in plaats van op de kippenvleugels. En als ik zeg vleugels, waren het ook echt vleugels. We hadden al meteen spijt dat we twee porties hadden besteld, eentje is meer dan voldoende om te delen.

De fajitas zijn een klein doe-het-zelf-project. Je krijgt een potje met vier wraps in, een heet bord met het vlees en dan nog een plank met verschillende groenten en tapenades. Ook dit was ruim voldoende om gewoon met twee te delen. Ik stomp mezelf vol met twee fajitas. Ik spoel alles nog even door met mijn cocktail en doe alvast de bovenste knop van mijn broek los.

Ik geniet nog een beetje van de Zuiderse sfeer en vertrek huiswaarts. Ik onthoud vooral dat ik de volgende keer van alles maar één portie bestel. En ook al doe ik het niet graag, ik zal deze dan maar delen.

Tekst: Akyna Peeters
Eindredacteur: Maaike Huegaerts