24/11/2021

COLUMN: De perfectie in mijn imperfectie

Ik probeer mijn imperfectie altijd te verstoppen onder mijn kleren. Maar de spiegel toont mij de naakte waarheid. Vol tranen keek ik deze ochtend naar mijn reflectie. Ik heb het een tijdje proberen ontkennen, maar ik moet het recht in de ogen kijken. 

Een jaar na mijn laatste borstoperatie kom ik tot de conclusie dat er nog steeds niets veranderd is, buiten dat gigantisch litteken dat er bovenop ligt. Ik keer terug naar mijn 18-jarige zelf. De eerste keer dat ik durfde uitspreken dat ik asymmetrische borsten had. Een gevoel van schaamte raast doorheen mijn lijf en een boel vragen schieten door mijn hoofd. Is dit wel normaal? Volgens dokter Google zou ik één of andere medische aandoening hebben.

Ik besluit contact op te nemen met mijn huisarts. ‘Doe je bh maar uit’, klinkt het. Ik kijk naar het plafond terwijl ze mijn borsten nauwkeurig bestudeerd. Ze verwijst me door naar een chirurg. Die gênante consultaties heb ik al lang uit mijn geheugen gewist. Als ik er aan terugdenk, sluit ik mijn ogen en breng ik mijn gedachten meteen op iets anders.

Ondertussen heb ik al drie borstoperaties achter de rug. Eerst 200 gram overtollig weefsel verwijderen en mijn borst liften, het jaar daarop nogmaals extra weefsel weghalen om het jaar daarna nog eens onder het mes te gaan. En nu? Nog steeds asymmetrische borsten.

Na lang twijfelen heb ik besloten dat ik geen operatie meer zal ondergaan. Ik moet proberen mijn borsten te omarmen, nu ook inclusief litteken. Ik hoef niet te voldoen aan het perfecte plaatje. Ik moet stoppen met mijn eigen borsten te vergelijken met die van anderen. ‘Vergelijking is de dief van uw geluk en zelfwaardering’, vertelde iemand me ooit. Ik heb me jarenlang onzeker gevoeld over mijn borsten. En nog steeds. Ik zou mezelf zo graag eens een complimentje geven. Dus bij deze: ik heb enorm mooie borsten waar ik elke dag fier mee mag rondlopen.

Tekst: Akyna Peeters, eindredactie: Maaike Huegaerts
Foto: Annie Spratt via Unsplash