06:00, de wekker loopt af. Ik strompel uit bed, maar mentaal ben ik nog in een diepe slaap. Ik plets wat ijskoud water in mijn gezicht en drink een straffe koffie. Wéér zo een dag. 

Ik rush van de ene plaats naar de andere. Wanneer ik voor een rood licht sta en mij opjaag omdat het niet snel genoeg gaat, denk ik: ‘Is dit het leven nu?’. Je haasten van hier naar daar, elke dag opnieuw. Als ik moet opsommen wat ik allemaal doe in één dag, bent u binnen een uurtje nog aan het lezen. Toch heb ik nog steeds tijd te kort. 

Veel jongeren waren mentaal moe tijdens de lockdown. We werden inderdaad vergeten, dat ga ik niet ontkennen. Maar ik genoot van de rust. De rust in mijn hoofd. Geen uitvluchten meer moeten zoeken omdat ik op een zaterdagavond liever met een zak chips en mijn hond voor de tv hang. Niet meer overprikkeld van de trein stappen, om dan nog een volledige dag les te incasseren. Geen klanten meer bedienen in het weekend. Zalig. Eindelijk had ik tijd voor mijzelf. Ik ging op zoek naar wie ik ben en ja hoor, uiteindelijk ook gevonden. Maar dag per dag verlies ik opnieuw een stukje van mezelf, in mijn haast. 

Zondag, eindelijk rust, denk ik. Toch loopt mijn wekker op hetzelfde uur af als elke andere dag. Want, zondag is de dag dat ik alles kan doen waar ik in de week geen tijd voor heb. Een vicieuze cirkel die maar geen einde kent en steeds sneller gaat. In slaap raken lukt moeilijker en moeilijker, opstaan ook. Elke avond is dat klein stemmetje er weer dat mij vertelt wat ik allemaal nog had moeten doen. 

Ik zou de pauzeknop willen induwen, en binnen een week of zes weer op start drukken. Natuurlijk ben ik blij dat we weer mogen buiten komen. Dat de fitness weer open is en we terug onze voetjes onder tafel kunnen schuiven en op restaurant kunnen gaan. Dat we elkaar weer mogen zien, kussen en knuffelen. Maar geef mij maar even terug die lockdown, een paar weken maar. Dan kan ik er weer een tijdje tegenaan.

Tekst: Helena Van Lierop, eindredactie: Eline September
Foto: © Helena Van Lierop