COLUMN – Kleine prinsessen worden groot
Je bent zestien jaar en je gaat naar je eerste studentenfeestje. Eyeliner op, parfum gespoten, hakjes aan. Nu nog een outfit. Je kiest een rood korset. Zo eentje met kant, want je bent mee met de mode en het zit je als gegoten. Klinkt niet raar toch? Maar plak hier de naam prinses Alexia der Nederlanden op en ik zie onderkaken tot op de grond vallen.
Dat een lid van een koninklijke familie met bepaalde voorschriften leeft, is begrijpelijk. Niemand verwacht van een prinses dat ze een bank gaat beroven of stripper wordt. En dat ze op hoog-koninklijke evenementen aan een dresscode moet gehoorzamen, daar kan ik inkomen. In publiekelijk royale omstandigheden is het haar taak om voornaam over te komen. Het is daarentegen niet haar taak om zich in haar privéleven te kleden en te gedragen volgens hoe het volk dat wil. “Als je wil doen als het gewone gepeupel, moet je ook maar de gevolgen kunnen aanvaarden”, zegt de eerste de beste boomer dan. Erg vind ik dat. Ze mag heus wel even haar titel vergeten en plezier maken.
Alexia is op de foto exact gekleed volgens de mode van deze tijd. Net zoals de meeste 16-jarige meisjes. Net zoals je eigen niet-koninklijke dochter trouwens. Die laatste mag zonder boe of ba in lingerie op Instagram staan, maar Alexia moet op privéfeestjes in een middeleeuwse baljurk toekomen? Beetje schijnheilig, niet? Met dat eerste is trouwens helemaal niets verkeerd. Je wil niet weten hoe ik er op sweet sixteen feestjes bijliep. Maar ieders lichaam is een kunstwerk, ook dat van een prinses. Kleine meisjes worden groot en hoe mooi is het om te zien dat een jonge vrouw haar evoluerende lichaam omarmt. In een wereld van #MeToo en ideaalbeelden is dat helemaal niet zo gemakkelijk. Die eyeliner, parfum, hakjes en korset zijn geen teken van rebellie, maar juist van trots over haar eigen lichaam. “Ze zal zich dat later zeker beklagen”, neen Jan met de pet, dat zal ze niet.
Tekst: Olivia Stalpaert, eindredactie: Maaike Huegaerts
Beeld: Susanne Jutzeler via Pexels