Het is ondertussen twee jaar geleden dat corona onze wereld overspoelde. Een vierde golf dreigt ons ‘normaal’ leven terug grondig overhoop te gooien. Overal hoor ik gemopper en gegrommel. Iedereen vindt die mondmaskers maar niks en die testtesten hebben volgens de meesten ook absoluut geen meerwaarde. En dan zit ik hier. Ik die al die maatregelen best nog oké vind. Ik die tijdens de versoepelingen van de maatregelen telkens weer de grond onder mijn voeten verlies.

Een maatschappij met maatregelen is mijn nieuwe normaal geworden. Een normaal dat vrij goed kan verdragen. Een mondmasker dragen is geen probleem voor mij. Het geeft me net een aangenaam gevoel om in het openbaar mij wat meer te kunnen wegsteken. Ook met eventueel meer thuisblijven zit ik niet in. Ik haalde eerlijk gezegd opgelucht adem toen de veiligheidsraad aankondigde dat telewerk weer de norm zou worden.

Ik ben door de coronacrisis namelijk zo hard uit balans geraakt, dat het normale leven me wat veel wordt. Volle schooldagen, pendelen, vergaderingen, afspraken,.. Het komt in een tussenperiode zonder maatregelen als een sneltrein op je afgedonderd. Ik kan er niet meer aan wennen, dat drukke leven. Ik zou graag willen dat het anders was, maar extra maatregelen geven mij net de ademruimte om comfortabel te leven. Maakt mij dit lui? Misschien wel. Maar ik zit veel liever thuis achter mijn laptop dan vier uur per dag met de trein onderweg te zijn.

Begrijp mij niet verkeerd, het hele coronagedoe hangt mij ook vaak mijn voeten uit. Telkens weer vrienden die quarantaine verdwijnen, grootouders die uit angst terug meer afstand nemen, concerten die weeral eens worden afgelast. Om dan nog te zwijgen over het zorgpersoneel dat zich kapot aan het werken is. Allemaal verschrikkelijk natuurlijk. Ik ben vrees ik gewoon gewend geraakt aan een tempo dat niet rendabel is voor de wereld van vandaag en zal dus terug achter de menigte moeten aanhollen wanneer het leven zich in gang trekt.

Tekst: Fee Dubois, foto: Ketut Subiyanto via Pexels