Traditiegetrouw is de herfstvakantie de ideale periode om te griezelen. Pretparken organiseren ‘Fright Nights’, jeugdbewegingen stippelen halloweentochten uit en vriendengroepen plannen de gekste verkleedfeestjes. Danny en Lien zijn twee scare actors die elk jaar in oktober hun engste outfits uit de kast halen om anderen de stuipen op het lijf te jagen. ‘Zelf kan ik er niet tegen, maar andere mensen laten schrikken vind ik geweldig.’

‘Het bloed heeft drie dagen op mijn gezicht gezeten, ik kreeg die roze schijn er maar niet af’, lacht Danny Vanhoutte (37) wanneer hij een foto laat zien van zichzelf in vol Halloween-ornaat. Sinds twee jaar werkt deze bejaardenverzorger als acteur mee aan House of Horror van theatergezelschap Jam Pie in Merksem. ‘In een oud, verlaten gebouw leggen bezoekers een parcours af op drie verdiepingen’, legt hij uit. ‘Elke etage heeft een thema. Hoe hoger je gaat, hoe enger het wordt.’

‘De eerste keer dat ik meedeed, stond ik op de zombieverdieping’, gaat Danny verder. ‘We bevonden ons daar in een slachthuis waar de bezoekers een meisje in een draaiende ton te zien kregen, klaar om door de vleesmolen te gaan. Aan het einde van die machine zat ik lekker te smullen van een ranzige portie soep. Mijn taak: het publiek door een gang meetrekken naar de volgende kamer. In die gang stonden nog twee andere scare actors opgesteld om hen te doen schrikken.’

Vastgelegd script

‘We mogen variëren in hoe we de mensen bang maken, maar de grote lijnen zijn wel vastgelegd in een script’, verklaart hij. ‘Dit jaar sta ik bijvoorbeeld op een verdieping met veel bewegende onderdelen, dus het is belangrijk om te weten hoe alles hoort te verlopen. In tegenstelling tot bij een theaterstuk hoef je geen lijnen tekst vanbuiten te leren, maar je moet wel weten wat er van je verwacht wordt. Daarom houden wij op voorhand ook enkele repetities en een generale doorloop.’

‘Ouders die meespelen met ons om hun kinderen nóg banger te maken, dat is de max’ – scare actor Danny (37)

‘Zelfs als bezoekers interactie zoeken, val ik niet uit mijn rol. Ouders die bijvoorbeeld meespelen met ons om hun kinderen nóg banger te maken, dat is de max’, glundert Danny. ‘Zo krijg je ook materiaal om rond te improviseren. Ik vergelijk het soms met stand-upcomedy: als iemand iets roept uit de zaal, kan je daarop inspelen. Op die manier wordt elke show uniek.’

Amerikaanse horror

In de Verenigde Staten is scare acting meer ingeburgerd dan bij ons. ‘Op YouTube staat het bomvol filmpjes van Amerikaanse amusementsparken of horrorhuizen die fantastische walk-throughs op poten zetten’, licht Danny toe. ‘In België zijn het vooral pretparken die halloweenavonden organiseren. Daar zit veel meer budget in dan bij ons, maar hoe minder financiële middelen er zijn, hoe creatiever makers vaak omspringen met wat ze wél hebben. Daardoor is een kleinschaliger initiatief soms zelfs enger dan iets wat professioneel is aangekleed. Een toegangsticket kost bij ons ook maar 15 euro. Pretparken vragen vaak dubbel zoveel.’

 

Dit bericht op Instagram bekijken

 

Een bericht gedeeld door House of Horror (@house__of__horror)

Nochtans durft de sfeer in bepaalde situaties al eens om te slaan. ‘Soms komen mensen met een verkeerde ingesteldheid bij ons binnen, of hebben ze wat gedronken’, klinkt het. ‘Dan moet je beslissen tot welk punt je in je rol blijft, want je wil ook geen agressie uitlokken. Dat heb je er niet voor over.’

Scare acting is volgens Danny fysiek soms best zwaar. ‘Vorige keer moest ik op een paar minuten een volledige gang door lopen en weer terug. Bij die vleesmolen zat ik ook lange tijd op mijn knieën en moest ik deels op handen en voeten kruipen. Dat valt niet te onderschatten.’

Broekschijter

Danny waagde zich ooit zelf aan een tocht door het horrorhuis. ‘Eerlijk? Dat doe ik nooit meer (lacht). Ik ben echt een broekschijter’, geeft hij toe. Toch helpt het hem om zich beter in te leven. ‘Wat mij een ongemakkelijk gevoel geeft of schrik aanjaagt, kan ik toepassen op de bezoekers. Ik kan mijn eigen angst eruit gooien en op hen projecteren.’

‘De bezoekers moeten bang zijn, maar ze moeten er ook plezier in hebben’ – scare actor Danny (37)

Hij geniet er dan ook enorm van om mensen op hun hoede te zien tijdens het parcours. ‘Zelfs nog voor je iets doet, kijken sommigen al angstig. Ze weten dat er iets gaat gebeuren, ze weten enkel niet wanneer. Die spanning maakt het eng en leuk tegelijkertijd, een beetje zoals bij een rollercoaster. Daar roep en lach je ook op hetzelfde moment. Dat is wat een scare actor moet doen voor het publiek. Hij moet hen bang maken, maar ook een leuke avond bezorgen.’

Ook Lien Goethals (20) speelt al enkele jaren mee in House of Horror. ‘Een vriend van mij vroeg of ik mee wou helpen als acteur. We speelden vroeger samen toneel en hij had al laten vallen dat ze een horrorhuis wilden maken. Na mijn eerste jaar zijn ze me blijven bellen’, legt Lien uit.

Zombies en geheime gangen

In het eerste jaar speelde ze een zombie in een nachtclub. ‘De bezoekers zaten in kisten en gingen zo door de gang heen. Ik moest dan brullen en op de kist kloppen. Heel leuk, maar al dat schreeuwen was ook vermoeiend voor mijn stem’, licht Lien toe. ‘Gelukkig zijn er tussendoor altijd pauzes om even wat te drinken. Via een geheime gang kunnen we naar een andere ruimte. Zo kan je ook even horen hoe het bij de rest gaat en zit je niet de hele tijd alleen.’

‘Sommige scènes zijn met twee acteurs, maar meestal zit je alleen. Dat is best eng’, geeft ze toe. ‘Je zit mee in de angstige sfeer, ook al weet je dat niemand jou gaat laten schrikken. In het begin is het altijd even wennen, maar hoe langer je in de ruimte bent, hoe meer je je op je gemakt voelt.’

‘Je krijgt je eigen verdieping, ruimte en personage, maar je bent vrij om deze zelf in te vullen’ – scare actor Lien (20)

Geestenhuis

Het jaar erna speelde Lien een enge bruid, haar favoriete personage. ‘Ik stond op het einde van een gang. Achter de hoek stond er iemand met touwtjes. Als ik erlangs liep, kon ik met mijn handen bewegen en vlogen er deuren of kasten open. Je weet dat dat niet echt is, maar het geeft je toch een machtig gevoel en extra adrenaline. Met een geest kan je heel creatief omspringen. Je krijgt je eigen verdieping, ruimte en personage, maar je bent vrij om deze zelf in te vullen. Ook al kan je veel doen met de ruimte, na een tijd ben je toch wel out of options.’

‘Ooit ging ik met een vriendin naar een spookhuis. Op een gegeven moment durfde ik gewoon niet meer verder en krimpte ik in elkaar. Wat was ik blij dat ik normaal aan de andere kant sta. Zelf kan ik er niet tegen, maar andere mensen laten schrikken vind ik geweldig’, biecht Lien op. ‘De ene bezoeker is al wat stoerder dan de andere. Als je ziet dat ze echt bang zijn kan je daarop inspelen. Er zijn geen camera’s, maar je kan het gegil en gelach meestal al van ver horen. Zo weet je wanneer je terug op positie moet staan.’

‘Mensen die super bang zijn, dat is het beste’ – scare actor Lien (20)

‘De schmink vind ik het leukste. Wanneer je voor het eerst in je personage komt, is dat super tof om te zien. Elke verdieping heeft zijn basis make-upstijl, maar iedereen ziet er net wat anders uit. Zo is elk personage uniek en lijken we niet allemaal hetzelfde. Mensen die super bang zijn, dat is het beste. Zeker als je achter een hoek staat en weet dat je je helemaal mag laten gaan. Sommigen reageren dan heel grappig.‘

Giechelen en gillen

‘Er was eens een meisjesgroep die ik al een hele tijd hoorde giechelen en gillen’, merkt Lien op. ‘Om tot bij mij te geraken moesten ze door een smalle gang waardoor ze maar met twee naast elkaar konden lopen. Toen ze de deur openden, merkten ze nog niet meteen dat ik er was. Toen ik achter de deur uitsprong waren ze super bang en wilden ze allemaal tegelijk terug weglopen. Door de smalle gang lukte dat niet echt, ze vielen in een domino-effect op elkaar en probeerden tegelijk nog steeds weg te lopen. Op zulke momenten is het moeilijk om nog in personage te blijven, ik moest mijn lach echt inhouden. Eén keer ben ik uit mijn rol gegaan. Een klein meisje was enorm bang en super blij dat ze door de laatste gang heen was. Toen heb ik haar een high five gegeven omdat ze het zo goed gedaan had. Ik kon het echt niet laten’, lacht Lien.

Tekst: Hanne Van Daele & Hanne Van Oeckel, eindredactie: Hanne Bral
Foto: cottonbro via Pexels