28/12/2021

RECENSIE – Spider-Man No Way Home: vernieuwend met een vleugje nostalgie (SPOILERS)

Op woensdag 15 december verscheen na lang wachten eindelijk de film ‘Spider-man: No Way Home’ in de Belgische bioscopen. De film, geregisseerd door Jon Watts, een Amerikaans filmregisseur die we al kennen van de eerdere Marvel Cinematic Universe Spider-man-films, zorgde de afgelopen weken al voor een heleboel heisa. Onze 21bis-reporter Jarne maakte voor de eerste keer een bioscooppubliek mee dat het letterlijk uitschreeuwt van emotie. 

Fans wachtten vol spanning de release af en zochten massaal naar hints in de trailer. Ze konden hun favoriete  Amerikaanse acteurs als Tom Holland (Spider-man), Zendaya (MJ) en de Britse Benedict Cumberbatch (Doctor Strange) eindelijk terug bewonderen op het grote scherm. Onze reporter analyseerde de film op vijf niveaus.

1. Verhaallijn

De verhaallijn was door de trailer al vrij duidelijk: op het einde van de vorige film Spider-man: Far From Home (2 juli 2019) zagen we hoe de geheime identiteit van de ‘lieve lokale’ Spider-man (in het Engels ‘friendly neighbourhood’ Spider-man, een bijnaam die gekend is onder fans) werd gelekt aan de hele wereld. De nieuwe film vertrekt exact vanuit dat moment. Zoals we in de trailer zagen, wordt Peter Parker, de man onder her masker van Spider-man, vanaf dan overal lastiggevallen en is genoodzaakt om hulp te vragen aan Doctor Strange, een machtige tovenaar. Parker verzoekt hem om via een spreuk iedereen te laten vergeten dat Peter Parker achter Spider-man schuilgaat. Vanaf dat punt gaat het fout en wordt het multiversum, verschillende universums die op elkaar lijken maar toch hun unieke verschillen hebben, in gevaar gebracht. Zo staat Peter nu voor een gigantische nieuwe uitdaging.

Zo verschijnen plots de vijanden uit de andere Spider-man-films op het toneel, zoals uit de trilogie met Tobey Maguire als Spider-man en de twee films met Andrew Garfield als superheld. En die vijanden zijn ook voor het publiek gekend: figuren als Green Goblin/Norman Osborn (gespeeld door Willem Dafoe), Doc Ock/Otto Octavius (Alfred Molina) en Electro/Max Dillon (Jamie Foxx) komen na lange tijd terug op het grote scherm en dat is echt fantastisch. De schurken zijn uit hun universum, waar ze het lot hebben om te sterven, getransporteerd naar het vaste universum. Een probleem dat ook in de film prominent wordt aangebracht. Die schurken willen overleven, en krijgen daarbij hulp van Peter. Maar Doctor Strange wil ze liever gewoon terugsturen naar hun eigen universum, zodat ze daar sterven zoals het hoort. Spider-man heeft de beste bedoelingen, biedt de schurken een toevluchtsoord aan en zoekt naar manieren om hen te genezen. Toch ontploft de situatie in zijn gezicht, letterlijk, want de andere schurken keren zich tegen hem. Dit verraad begint bij Norman AKA Green Goblin, die eerst genezen bleek te zijn van zijn slechte alter ego Goblin, maar snel zijn kwaadaardige aard terugvindt en een gevecht ontketent.

Dat gevecht mondt uit in een brutaal handgemeen tussen de Goblin en Spider-man. Het publiek kijkt angstig naar hoe Spider-man vermorzeld wordt door de schurk en breekt in tranen uit als Aunt May, gespeeld door Marisa Tomei, overlijdt door een explosie die de Goblin creëerde. Haar laatste woorden doen bij vele Spider-manfans een belletje rinkelen: ‘With great power, comes great responsibility.’ Een quote die al gekend is uit alle strips en eerdere films en toebehoort aan het personage ‘Uncle Ben’. Door die spannende momenten en herkenbare verwijzingen zit je steeds op het puntje van je stoel.

Het grootste moment dat de hele zaal doet daveren van geklap en gejuich is wanneer de oude Spider-man acteurs Tobey Maguire, al bekend van de Sam Raimi Trilogy, en Andrew Garfield, uit de Amazing Spider-manfilms, terug verschijnen. In een scène waar Peter Parker’s liefje MJ en zijn vriend Ned Leeds (gespeeld door Jakob Batalon) bang afwachten, opent Ned per ongeluk een portaal met de wens om Peter terug te kunnen zien. Wat volgt, is de binnenkomst van Andrew Garfield’s Spider-man, even later probeert hij het opnieuw, maar dan krijgen we Tobey Maguire’s Spider-man. De terugkomst en interactie tussen beide acteurs zorgt voor een euforisch gevoel bij alle fans. Een van de meest historische momenten in de geschiedenis van Marvel-films, een eerste ontmoeting tussen  de drie Spider-men. Samen praten ze over wat ze allemaal in hun carrière als held hebben meegemaakt en zoeken ze naar manieren om alles op te lossen.

Spider-Man™: No Way Home
De schurken Electro, Sandman en Lizard maken zich klaar voor het eindgevecht. © Marvel/Sony

In een groot en adembenemend eindgevecht tussen de 3 Spider-men met de hulp van Doc Ock en de schurken zien we hoe één voor één Sandman, Electro en Lizard worden genezen van hun unieke krachten en geen bedreiging meer vormen. En dan wordt het pas echt heftig: terwijl de Spider-man van Andrew en Tobey afgeleid zijn, vindt er een gevecht plaats tussen Tom Holland-Spider-man en Green Goblin. Het gevecht wordt met een stilte en een korte dialoog geopend: zo snauwt Green Goblin hem af met ‘to weak to send me home to die’, waar Spider-man al snel en kort op antwoordt met: ‘No, I just wait to kill you myself.’ De toon is meteen gezet. We zien hoe de schurk in alle brutaliteit in elkaar wordt geslagen, het publiek houdt zijn adem in, terwijl het kijkt naar een Spider-man die klaar is om de genadeklap toe te dienen. Tot hij plots wordt tegengehouden door Tobey-Spider-man. Hij wil niet dat een held zo’n duister pad moet bewandelen, want vanaf dan zou er geen weg terug zijn. Dit eindigt opnieuw in verraad door Goblin, een stilte van schok en ongeloof dat de hele zaal vult. Maar al snel injecteert Tom’s Spider-man de Goblin met het geneesmiddel.

Spider-Man™: No Way Home
Marvel/Sony

Terwijl het universum verder aan het scheuren is, besluit Tom’s Spider-man dat er maar één ding is dat alles kan oplossen: de spreuk opnieuw uitvoeren en iedereen effectief laten vergeten dat Peter Parker de Spider-man is. En zo eindigt de film ook: iedereen, ook de geliefden van Peter Parker, is alles vergeten en de multiversele schurken en helden worden teruggestuurd naar hun eigen universum. De drie Spider-men delen nog een laatste dialoog en groepsknuffel vooraleer afscheid te nemen.

Enige tijd later zien we effectief hoe Peter Parker een nieuw leven begint, waarin MJ en Ned hem niet meer kennen. In een nieuw appartement en een nieuw pak gaat Spider-man een nieuw avontuur tegemoet.

2. Acteerprestaties

De manier waarop alle acteurs in hun rol kruipen, is heel sterk. De acteurs die we al kenden uit de voormalige MCU Spider-man-films zoals Tom Holland en Zendaya deden het al even goed als de vorige films en zelfs iets beter. Ze groeiden meer in hun rol en dat was te zien op het grote scherm. Maar het voornaamste om naar uit te kijken waren de acteerprestaties van de terugkerende acteurs Willem Dafoe, Jamie Foxx en Alfred Molina, maar ook Andrew Garfield en Tobey Maguire in het bijzonder waren geweldig om terug bezig te zien. Het is ondertussen even geleden dat ze in hun rollen op het grote scherm te zien waren, maar het voelde enorm natuurlijk. Zonder enig probleem kropen ze terug in hun personage om met toewijding het verhaal verder te laten lopen. Even iconisch als de eerste keer wisten ze het publiek te entertainen.

3. Actiescènes

Zoals in elke Marvel-film was er aan actie geen gebrek. De film begon vrij snel en je werd als het ware in de film en het verhaal gegooid, maar dat stoorde totaal niet. De actie die te zien was, was niet te overweldigend en viel goed te volgen, hoewel er soms enorm veel gebeurde. Wat mij betreft mocht de actie soms zelfs iets langer zijn, maar als kijker mogen we zeker blij zijn met wat we gekregen hebben. Zo kregen we onze vorige Spider-men (Tobey Maguire en Andrew Garfield) terug, zagen we een episch verhaal en werden we continu op het puntje van onze stoel gehouden. Regisseur Jon Watts heeft het zeer goed gedaan.

4. CGI en cinematografie

Als we kijken naar de Computer Generated Imagery en cinematografie, dan stelden ook deze zeker niet teleur: alles verliep de hele tijd vloeiend en verbaasde je steeds opnieuw. Op sommige momenten kon je misschien denken dat het net iets beter kon, maar die momenten gingen vrij snel voorbij of vielen weg door wat er precies gebeurde in de scène. Zo was de CGI in de scène waarbij we de twee andere Spidey’s terug zagen komen, niet helemaal optimaal, maar hun terugkeer liet ons dat al snel vergeten. Verder pakte Marvel uit met verrassend mooie beelden die je niet meteen eerder in de andere films kon zien. Die hielden de film fris en open.

5. Het cinemagevoel

Deze film bekijken was een hele nieuwe ervaring voor mij: samen met een heel publiek reageren op wat er gebeurde, voelde fantastisch. Zelf had ik het nooit eerder meegemaakt en het is meestal iets wat je vooral in de Amerikaanse filmzalen ziet, maar een publiek dat het letterlijk uitschreeuwt van emotie was voor mij tot nu toe ongezien. Het feit dat je met zo’n publiek in de zaal zit, zorgde voor een nog betere en betrokken ervaring. En het samen wachten op een post-credits scene en een geheime trailer horen daar natuurlijk ook bij.

Eerdere films

In de volgende tijdlijn kun je te zien in welke films Spider-man ook op het grote scherm te zien was.

Over het algemeen was het dus een fantastische film om naar te kijken. De spanning was heel de tijd aanwezig en de acteurs en het team achter de film deden het uitstekend. Een hele nieuwe ervaring en manier om naar een MCU-film te kijken.

Tekst: Jarne Thoelen
Foto: © Marvel/Sony